FSC Żuk to samochód osobowo-dostawczy produkowany przez polską firmę. Auto zadebiutowało w 1958 roku, a jego produkcja ruszyła rok później. Żuk był nieoficjalnym następcą Lublina 51, który był w rzeczywistości samochodem ciężarowym. Jego nazwa pochodzi od pasiastego malowania przedprodukcyjnej wersji pojazdu.
W powojennej Polsce, do rozwoju gospodarki potrzebny był niewielki samochód dostawczy. Od 1951 roku trwała już produkcja osobowej Warszawy M-20, dlatego ze względów finansowych zdecydowano się oprzeć konstrukcyjnie Żuka na Warszawie. Przejęto m.in. układ napędowy, instalację elektryczną, układ hamulcowy oraz zawieszenie (poza tylnym), przez co już od początku było to auto dosyć przestarzałe borykające się z wieloma niesprzyjającymi problemami, jednak dużym atutem pojazdu była jego niska cena.
Pierwszy model nosił oznaczenie A 03 i był 2-drzwiowym i 2-osobowym pick-upem ze skrzynią ładunkową o drewnianej podłodze. Na metalowych pałąkach istniała możliwość rozłożenia opończy. Nadwozie zostało osadzone na spawanej ramie, a do napędu użyto dolnozaworowego silnika M20 o pojemności 2,1 litra i mocy 50 KM. Moc kierowana była na tylną oś za pomocą 3-biegowej skrzyni manualnej. Z powodu charakterystycznego pasa przedniego, Żuk nazywany był także „smutkiem”.
Krótko po debiucie A 03, rozpoczęły się prace nad modelem A 08, którego dopuszczalna ładowność miała wynosić 1,5 tony. Następnym, seryjnie produkowanym modelem (od 1966 roku) był A 05 – został zaprojektowany ze względu na zapotrzebowanie na pojazd o nieco mniejszej – 850-kilowej ładowności. Tym samym do oferty weszło drugie nadwozie – furgon. Rok później zaprezentowano wersję z drewnianą skrzynią ładunkową o ładowności 950 kg, która mogła mieć silnik M-20 (A 09) lub bardziej nowoczesną, górnozaworową jednostkę S-21 (A 11) o tej samej pojemności co dolnozaworowy silnik, lecz o mocy 70 KM.
W międzyczasie, egipski odbiorca zamówił u Żuka samochody gaśnicze, które zostały opracowane specjalnie na tamtejszy rynek – A 14. Co ciekawe, już w 1960 roku FSC uruchomiło eksport Żuka i wbrew pozorom, pojazd nieźle sprzedawał się w innych krajach. W 1968 roku w wyniku lekkich modernizacji, ten sam pojazd pojawił się w Polsce, przystosowany do naszego rynku pod nazwą A 15.
W 1970 roku Żuk przeszedł modernizację nadwozia, dzięki której duży wlot powietrza z przodu został zastąpiony paskowaną atrapą chłodnicy. Oprócz tego unowocześniono wnętrze, zrezygnowano z przestarzałego silnika M-20, a nowy model A 07 mógł przewieźć do 7 osób i 350 kg bagażu. 2 lata później zaprezentowano prototypu w postaci 10-osobowego mikrobusa (A 18) i odmiany rolniczej (R). Druga z nich weszła do produkcji pod oznaczeniem A 16 B w 1976 roku. Auto miało przedłużone nadwozie i było zdolne do ciągnięcia przyczepy do 750 kg.
3 lata wcześniej z kolei, poprawiono układ hamulcowy, a w 1975 roku, zmodernizowano instalację elektryczną oraz układ napędowy – po tych zmianach do oznaczenia modeli dodano literkę B. Ww 1976 roku z chęci zastąpienia przestarzałego już Żuka, FSC negocjowało z General Motors na temat wykupienia licencji na produkcję aut Bedford. Niestety porozumienie nie zostało osiągnięte, a Żuk był produkowany w niemal niezmienionej formie aż do 1998 roku. Jeszcze w 1991 roku do oferty wprowadzono silnik wysokoprężny 4C90 o pojemności 2,4 litra i mocy 70 KM. Moc kierowana była na tylną oś za pośrednictwem 4-biegowej skrzyni manualnej.
Ostatecznie produkcja FSC Żuka zakończyła się w 1998 roku, a jego następcą został FS Lublin.