Mercedes W124 T: lakier paskudny, ale wnętrze – igła

Nie jest idealny, ale warty obejrzenia. Zanim wybraliśmy się na Śląsk, oglądać auto, spytaliśmy: co to znaczy „nie jest idealny”? Dosłany pakiet zdjęć ukazał listę wad lakierniczych, a była ona długa: rysy, otarcia, zaprawki. Doszło kilka niewielkich rdzawych punktów.

Sprzedawca dobrowolnie zeznał też, że walczy z poziomowaniem tylnego zawieszenia i że uszkodzony jest rezystor wentylatora klimatyzacji (podczas standardowych oględzin auta, a czasem i w dłuższym okresie takich usterek nie sposób wychwycić), ale mimo wszystko zachęcał „ogólnie stanem bardzo dobrym”. Pod względem powłoki lakierniczej auto okazało się faktycznie paskudne. Poprzedni właściciel miał w zwyczaju ocierać auto o krzaki i zapewne robił to po wielokroć.

Pojazd spędził ostatnie 8 lat w garażu, a jego maska służyła za stolik, rysa na rysie. Za to wnętrze – gabinet. Silnik – jako nowy. Papiery – takie, jak powinny być. Nie jest prawdą, o czym czasem przekonują handlarze, że książki serwisowe w Niemczech zazwyczaj giną, a potwierdzenia z przeglądów wyrzuca się do kosza.

Wśród dokumentów znalazł się nawet rachunek z salonu, dwie karty kodowe do radia, rachunki za naprawy, druga książka serwisowa wydana przy okazji wymiany silnika w serwisie Mercedesa itp.

Nie jest też prawdą, że zawsze tylko zawracamy głowy handlarzom. Kupiliśmy to auto, bo faktycznie miało jednego właściciela, bo to fajna wersja, nikt nie majstrował przy liczniku, nie ukrywał usterek i nie zepsuł go, przygotowując do sprzedaży.