Hyundai Grandeur

Hyundai Grandeur to 4-drzwiowy samochód klasy średniej-wyższej. I generacja oznaczona literą „L” weszła na rynek w 1986 roku jako następcę Hyundaia Granady (produkowanego na licencji Forda).

Auto było konstrukcyjnie oparte na Mitsubishi Debonair. Jakość wykonania wbrew pozorom wcale nie obiegała od europejskich konkurentów, jednak auto nie było na Starym Kontynencie popularne. Pod maską znalazły się wyłącznie silniki benzynowe. Miały one pojemność 2, 2.4 i 3 litrów i rozwijały odpowiednio moc 120, 130 i 164 KM. Przednia oś była napędzana za pośrednictwem 4-biegowego automatu lub 5-stopniowej skrzyni ręcznej.

W 1992 roku pojawiła się II generacja oznaczona symbolem „LX”. Również tym razem auto bazowało konstrukcyjnie na modelu Debonair japońskiego producenta. Nadwozie nabrało okrągłych kształtów, których w poprzedniku po prostu nie było. Z przodu rzucał się w oczy sporych rozmiarów chromowany grill.

Do napędu tej 1,7-tonowej limuzyny po raz kolejny posłużyły wyłącznie silniki benzynowe. Najmniejsza jednostka miała 2 litry pojemności i rozwijała 139 KM. Topowa odmiana miała 3-litrową V6-tkę o mocy 225 KM. Każdy silnik mógł zostać połączony z 5-biegowym manualem lub automatem o 4 przełożeniach.

W 1998 roku n rynku pojawiła się III generacja Grandeura, o oznaczeniu „XG”, jednak w Europie był on znany po prostu pod nazwą XG. Ty razem jednak, konstrukcyjnie auto bazowało na Kii Opirus. Charakterystyczna chromowana atrapa chłodnicy utrzymała swoje miejsce z przodu, a oprócz tego w oczy rzucały się sporych rozmiarów reflektory.

III generacja Grandeura mogła zostać wyposażona w wiele ekskluzywnych dodatków, które pozwalały jej konkurować z rywalami ze Stuttgartu czy Monachium, często z sukcesem. Pod maską po raz kolejny gościły tylko silniki benzynowe i po raz pierwszy były to wyłącznie widlaste „szóstki”. 2,5-, 3- i 3,5-litrowe jednostki rozwijały od 137 do 205 KM, co na tle innych limuzyn wypadało dosyć „blado”. Przednie koła, tak jak w poprzednich generacjach, były napędzane za pośrednictwem automatu o 4 lub 5 przełożeniach.

W 2005 roku rozpoczęto produkcję IV generacji południowokoreańskiej limuzyny o oznaczeniu „TG”. Nadwozie wyraźnie różniło się designem od poprzedników. Styliści zerwali z modą na „duży grill” i proporcje auta sprawiały iż wyglądało ono bardzo elegancko i dynamicznie.

Nowością była możliwość zamówienia diesla. 2.2-litrowy motor CRDi rozwijał 155 KM. Oprócz tego dostępny był benzyniak V6 o pojemności 3,3 litra i mocy 235 KM, który pozwalał na sprint do „setki” w niespełna 8 sekund. Obie jednostki były łączone z automatyczną skrzynią biegów.

Od 2011 roku dostępna jest V generacja Grandeura. Konstrukcyjnie auto bazuje na Kii Candeza. Stylistyka Hyundaia nawiązuje do poprzedniej generacji, a na pierwszym planie dominują ogromne reflektory. Poza tym nadwozie sprawia wrażenie rozciągniętego wzdłuż. Tak jak w przypadku poprzedników napędzane były przednie koła. Źródłem napędu były benzyniaki o pojemności 2,4 i 3 litry (V6). Rozwijają one odpowiednio 201 i 270 KM. Producent nie przewidział dla tej generacji jednostek wysokoprężnych.

Głównymi konkurentami Hyundaia Grandeur są m.in. Volvo S90 czy Nissan Maxima.