Daihatsu Hijet jest niewielkim samochodem użytkowym lub osobowym o nadwoziu pick-up lub furgon/minivan należący do tzw. „kei car-ów”.
I generacja zadebiutowała już w 1960 roku. Auto było napędzane malutkim, 2-cylindrowym silnikiem, a gdy w 1963 roku powstała przedłużona wersja, do napędu służyła 4-cylindrowa jednostka o pojemności 0,8 litra i mocy 41 KM. Ta wersja była w stanie przewieźć ładunek do 500 kg.
II generacja, która pojawiła się w 1964 roku miała te same silniki, jednak jednostka była montowana już centralnie, a nie tak jak wcześniej – z przodu. Za przeniesienie napędu na tylne koła wciąż odpowiadała ta sama, 3-biegowa skrzynia ręczna.
III generacja z 1968 roku oprócz nowego wyglądu otrzymała także nową, 4-biegową skrzynię manualną, a oprócz spalinowej wersji napędzanej 2-cylindrowym 0,4-litrowym silnikiem, występowała także w pełni elektryczna wersja.
IV generacja Daihatsu Hijet pojawiła się w 1971 roku. Wersja van otrzymała przesuwane tylne drzwi, przez co stała się bardzo praktyczna. Silnik wciąż był umieszczony z przodu, a oprócz starego, 2-cylindrowego silnika, od 1976 roku dostępna była także jednostka o pojemności 0,55 litra i mocy 30 KM. Pod koniec produkcji, mniejszy motor został wzmocniony do 24 KM. Osiągi Hijeta nie pozwalały na zbyt wiele o masa przewożonego ładunku ograniczała się do 300 kg.
V generacja która pojawiła się w 1977 roku, różniła się od poprzednika tylko stylistyką nadwozia. 2-cylindrowy silnik o pojemności niespełna 0,6 litra rozwijał 28 KM, a wersje przeznaczone na eksport miały o 2 KM więcej o pozwalało im na osiągnięcie prędkości maksymalnej 105 km/h.
VI generacja przyniosła więcej zmian niż tylko przeprojektowane nadwozie. Pojawiły się nowe, większe silniki – miały 3 cylindry i 0,8 i 1 litra. Oprócz tego, poza napędem na tylne koła, dostępna była także wersja z napędem na obie osie, a moment obrotowy był przenoszony za pomocą 4- lub 5-biegowej skrzyni manualnej.
7. generacja w 1986 roku znów przyniosła stagnację. Nadwozie uległo przemodelowaniu, a wśród jednostek napędowych, pojawił się doładowany silnik i mocy 44 KM, jednak został on zastąpiony w 1990 roku przez jednostkę o pojemności 0,66 litra.
8. generacja w 1994 roku przyniosła po raz kolejny nowe silniki. Turbodoładowane jednostki 6- i 12-zaworowe rozwijały moc 64 KM, a oprócz manualnej skrzyni, dostępna była także automatyczna. Klienci mogli także wybrać w pełni elektryczną wersję.
Z kolei w 1999 roku 9. generacja została dopracowana pod kątem bezpieczeństwa pasażerów. Oprócz tego, autem mogło podróżować do 7 osób w wersji van, a pod maskę trafił nowy, 1,3-litrowy silnik.
W 10. generacji zmiany zewnętrzne były wręcz symboliczne. Silnik umieszczony centralnie napędzał tylne lub wszystkie koła, a źródłem napędu był doładowany silnik 0,66 o mocy 64 KM. Od 2006 roku pod maską mogła się znaleźć jednostka o tej samej pojemności lecz mocy 53 KM w przypadku silnika EF-VE lub mocy 45 KM w przypadku EF-SE.