Lancia Beta to samochód osobowy klasy średniej produkowany przez włoski koncern motoryzacyjny. Auto pojawiło się w 1972 roku jako następca modelu Fulvia. Beta kontynuowała pierwotną tradycję marki, polegającą na nazewnictwie modeli literami greckiego alfabetu, jednak ponieważ nazwa „Alpha” zbyt kojarzyła się z marką Alfa Romeo, zdecydowano się na następną w kolejności literę - beta.
Początkowo Lancia Beta produkowana była jedynie jako 5-drzwiowy liftback (Berlina), jednak z każdym rokiem Lancia wprowadzała na rynek kolejną wersję nadwoziową. Berlina miała proste linie i stonowany design – przedni pas wyróżniał się okrągłymi reflektorami, dużym grillem oraz całkiem sporym logiem marki. W 1973 roku, na bazie skróconej płyty podłogowej Beta Berlina, Lancia wypuściła na rynek Betę Coupe. Niewielkie rozmiary i mieszana kanciasto-obła stylistyka powodowała, że Beta Coupe wyglądała bardzo elegancko, a jednocześnie sportowo.
Już rok później, na bazie Coupe, w salonach pojawiła się Beta Spider. Tak naprawdę była to targa, ponieważ pałąk idący od słupka B, był na stałe przytwierdzony do karoserii. Zdjąć można było panel dachowy znad głowy kierowcy i pasażera, oraz materiałowy dach idąc od słupka B do tyłu. Dzięki temu również pasażerowie na tylnej kanapę mogli cieszyć się jazdą bez dachu, bowiem Beta Spider miała układ siedzeń 2+2. Za wytwarzanie nadwozia odpowiedzialna była firma Zagato, która dostosowywała gotowe nadwozia od Coupe.
W kolejny, 1975, roku, do sprzedaży weszła Beta HPE (High Performance Estate). W tamtych czasach, określało się go jako 3-drzwiowego kombi, jednak dziś można by go nazwać 3-drzwiowym shooting brake'iem. Tutaj podwozie było takie samo jak w Berlinie, natomiast nadwozie, do słupka B, było identyczne jak w Becie Coupe. Za nadwozie HPE z kolei, odpowiadała Pininfarina. W tym samym roku pojawiła się odmiana coupe z centralnie zamontowanym silnikiem – Beta Montecarlo. Pininfarina wzorowała się na prototypie, który później został także użyty do produkcji Fiata X1/9, dlatego nietrudno dostrzec między pojazdami podobieństwa.
Lancia Beta Montecarlo miała najbardziej sportowy charakter ze wszystkich wersji nadwoziowych, jednak zbyt mały popyt spowodował, że już w 1978 roku zakończono jego produkcję. Wytępowała ona tylko ze 120-konnym sinikiem 2.0 Jednak już 2 lata później, z powodu na zapotrzebowanie nowego auta wyścigowego oraz zmianę przepisów, która zakładała iż wystawiane auto musi już być produkowane, postanowiono wznowić produkcję auta, jednak z nazwy usunięto „Beta”, pozostawiając jedynie Montecarlo.
W 1980 roku, pojawiła się ostatnia wersja nadwoziowa Bety – Trevi. Był to klasyczny, 3-bryłowy 4-drzwiowy sedan, któremu po lekkich modyfikacjach z 1982 roku, także usunięto z nazwy „Beta”, tworząc osobny model. Lancia Beta przeprowadzała liftingi w 1975 (Berlina, Coupe, Spider), 1978 (Coupe, Spider, HPE), 1979 (Berlina) oraz w 1981 roku (Coupe, Spider, HPE; produkcja Berliny w tym roku została zakończona), zmieniając nie tylko wnętrze oraz elementy nadwozia, ale także podzespoły mechaniczne mające na celu wyeliminowanie niektórych błędów konstrukcyjnych.
W zależności do roku produkcji oraz wersji nadwoziowej, Beta mogła mieć pod maską silniki benzynowe o pojemności 1.3 (82/84 KM), 1.4 (90 KM), 1.6 (100, 108 KM) 1.8 (110, 120 KM) 2.0 (gaźnik – 115, 120 KM, gaźnik z kompresorem – 135KM, elektroniczny wtrysk – 122 KM), które współpracowały z 5-biegową skrzynią manualną i przekazywały napęd na przednią oś.
Niestety, mimo wielu nowoczesnych rozwiązań, Lancia Beta uchodziła za auto awaryjne (szczególnie jeśli chodzi o elektrykę) oraz bardzo słabo wytrzymałe na korozję. W 1984 roku zakończono produkcję Lancii Bety, a jej następcą została Thema.