Od 1955 roku w NRD produkowano samochód P70. Dwa lata później wprowadzono Trabanta P50, który był rozwinięciem tego modelu. Nazwa nowego pojazdu po niemiecku znaczy satelita, a nadano ją, dla uczczenia wystrzelenia przez ZSRR sputnika. Trabanta od początku budowano częściowo z tworzywa sztucznego, a do napędu wykorzystano dwusuwowy silnik o pojemności 500 ccm i mocy 18 KM.
W 1962 roku pojemność silnika zwiększono do 600 ccm, a moc do 23 KM. Tak narodził się Trabant 600, który powstawał przez dwa lata.Jego następcą został model 601 czyli najpopularniejsza wersja niemieckiego dwusuwu. W tej postaci pojazd przetrwał aż przez 26 lat. Auto miało bardziej kanciaste nadwozie w porównaniu z poprzednikiem i otrzymało charakterystyczne płetwy z tyłu.
Pojazd wielokrotnie był modernizowany. W 1965 roku wprowadzono wersję Hycomat z hydraulicznym sprzęgłem – pozwalało to na zmianę biegów bez konieczności używania pedału sprzęgła. Jednak nie była to udana konstrukcja, bo okazała się usterkowa, a poza tym działanie hydraulicznego sprzęgła było zależne od obrotów silnika. Efekt? Gdy wyjeżdżało się autem przy zimnym silniku na ssaniu gdy obroty jednostki były wysokie nieodłączne było ruszanie z piskiem opon.
W 1969 roku moc silnika wzrosła do 26 KM, a oprócz tego wprowadzono wersje 601S oraz deLuxe. W 1990 rok, zatem już po przemianach politycznych pojawił się Trabant 1.1, który otrzymał nowy, 4-suwowy silnik od VW Polo o pojemności 1,1 litra i mocy 42 KM. Zmieniono również nieznacznie wygląd karoserii, dzięki czemu udało się uzyskać nowocześniejszy wygląd pojazdu. Rok później ostatecznie zakończono produkcję Trabanta.
Trabant powstawał jako 2-drzwiowy sedan oraz kombi Universal. Na bazie tej drugiej odmiany budowano również Trabanta Camping. Powstała także wersja Kubelwagen, która służyła do patrolowania muru berlińskiego. Nie zabrakło również sportowej wersji Trabanta. Model 800 RS miał silnik o mocy 65 KM, a przekazanie napędu odbywało się za pomocą 5-biegowej skrzyni (standardowo 4-biegowa).