W 1936 roku firma Toyota rozpoczęła produkcję samochodów osobowych. Były to limuzyny oznaczone symbolem AA i kabriolety AB. Część z nich zbudowano na zlecenie armii. Niektóre źródła podają, że w czasie wojny powstał jeden prototyp terenowej Toyoty AK 10. Na mocy ustaleń zawartych w 1945 r. Japonia została pozbawiona sił zbrojnych. Restrykcyjne ograniczenia dotknęły też firmy, które produkowały uzbrojenie.
Po wybuchu wojny w Korei Amerykanie zezwolili na utworzenie japońskich Sił Samoobrony. Nowa formacja potrzebowała lekkiego samochodu terenowego. Toyota zbudowała prototyp BJ z napędem 4x4 i silnikiem 3.4/85 KM. Nadwozie z blachy stalowej miało składany dach z brezentu. Pojazd przypominał Willysa MB, lecz był większy i miał lepsze osiągi. W lipcu 1951 roku fabryczny kierowca Tajira wjechał nim na górę Fudżi (na wysokość 2390 m). Rząd zamówił 289 egzemplarzy modelu BJ.
W 1953 roku rozpoczęto seryjną produkcję w Honsha. Nadwozia w kilku odmianach dostarczała firma Arakawa Bankin Kogyo. Rok później terenówka otrzymała nazwę Land Cruiser (lądowy krążownik) i oznaczenie FJ. Ten system jest stosowany do dziś. Pierwsza litera oznacza typ silnika, druga – model, a dwie cyfry – serię i wersję nadwozia. W połowie dekady wprowadzono model FJ25 (silnik F, krótkie nadwozie, seria 20), a jego dłuższy wariant nosił nazwę FJ35.
Początkowo terenówki Toyoty były zamawiane przez państwowe instytucje, z armią i policją na czele. Wraz ze wzrostem produkcji rozpoczęto eksport do krajów Azji oraz do Australii. W 1957 roku Land Cruiser trafił do USA. Następna generacja – seria 40 – osiągnęła sukces. Wprowadzono nadwozia z dachem stalowym lub brezentowym, pikapy oraz wersje z różnym rozstawem osi. W 1960 roku pierwsze egzemplarze trafiły do Europy. Jako „Bush Taxi” auto zasłynęło także w Afryce, gdzie dotąd panował Land Rover.
Właściwości terenowe i trwałość „40-tki” zdobyły uznanie także na innych kontynentach. W Brazylii budowano LC Bandeirante z dieslem na licencji Mercedesa. Pierwszy diesel Toyoty – silnik H (3.6/90 KM) – wprowadzono w latach 60. XX w. W 1967 roku zadebiutował Land Cruiser FJ55 z nadwoziem kombi. Auto trafiło w gust amerykańskiej klienteli, która nadała mu przydomek „Moose” (łoś). Pojawienie się na rynku Range Rovera było sygnałem, że klienci oczekują luksusu także w autach terenowych.
W latach 70. Land Cruiser był dostępny z benzynowym silnikiem 4.2/135 KM lub z dieslem 3.0/76 KM. W 1980 roku zaprezentowano serię 60. Nowością był model HJ61 ze 136-konnym turbodieslem. Na liście opcji pojawiły się: automatyczna skrzynia biegów, klimatyzacja, elektrycznie podnoszone szyby oraz inne udogodnienia. Równolegle z serią 60 oferowano także Land Cruisera 70. Produkowany w licznych wersjach „koń roboczy” jest ceniony przez fanów offroadu. W serii 80 (1990-97) zastosowano sprężyny śrubowe. Masywne, zaokrąglone nadwozie było połączone z ramą nośną. Diesel 4.2 oraz benzynowe silniki 4.0 i 4.5 zapewniały dobrą dynamikę.
Później zadebiutowała seria 100/120 z niezwykle bogatym wyposażeniem. Dostępne były benzynowe silniki V8 o mocy 238 KM, jak i 3-litrowy diesel D-4D (163 KM). Jeszcze mocniejsza jest seria 200. V8 rozwija 387 KM, zaś topowa jednostka wysokoprężna – niemal 300 KM. Auto oferowano również z benzynowym silnikiem 4.0 VVT-i, jednak zdecydowana większość nabywców w Europie wybiera wersję D-4D. W sprzedaży jest także seria J150. W ciągu 60 lat produkcji zbudowano ponad 6,3 miliona egzemplarzy wszystkich generacji. Land Cruiser nie był pierwszym cywilnym autem terenowym, lecz jako pierwszy japoński samochód trafił na rynek większości krajów świata (na długo przed Corollą) i stał się synonimem terenówki.
