Samochody produkowane niegdyś w NRD były obiektem pożądania większości mieszkańców tego kraju.
Wprawdzie są symbolem czasu komunistycznej władzy i pod technicznym względem już dawno stały się przestarzałe, ale obecnie są cenionymi klasykami. Kultowe modele Trabanta, Wartburga czy Barkasa potrafią dziś uzyskiwać bardzo wysokie ceny sprzedażowe.
Zobacz także: Niemieckie klasyki z lat 70. – nawet te mniej udane stały się kultowe
Jednak to nie jedyne modele, które wyjeżdżały z bram fabryk motoryzacyjnych NRD. Nie można zapominać o produkowanych w okresie powojennym osobowych modelach marki IFA czy użytkowych Roburach oraz Multikarach. Nie brakowało także aut o charakterze… sportowym, jak chociażby Melkus.
W naszej galerii przedstawiamy samochody, które powstawały, a następnie jeździły po ulicach NRD oraz innych państw bloku wschodniego.
Trabant P 50 z serii pilotażowej produkowany był w fabryce w Zwickau w 1957 roku, ale seryjna produkcja ruszyła rok później. W 1962 roku pojawił się Trabant 600 z wewnętrznym oznaczeniem P 60.
W 1964 roku Trabant 601 zastąpił model P 60. Pod względem technicznym niewiele się zmieniło, bo auto nadal miało chłodzony powietrzem, dwusuwowy silnik i napęd na przednie koła oraz nadwozie wykonane z tworzywa sztucznego.
Trabant 601 początkowo miał silnik o mocy 23 KM, dzięki któremu 80 km/h uzyskiwało się po 27 s, a szybkość maksymalna wynosiła 105 km/h. Później stosowano silnik o mocy 26 KM, przyspieszenie 0-80 km/h zajmowało 21,5 s, a prędkość maksymalna wzrosła do 108 km/h.
Trabant z silnikiem o mocy 26 KM nie miał problemu z holowaniem przyczepy kampingowej QEK Junior o masie 300-360 kg.
Deska rozdzielcza Trabanta była prosta, a liczba wskaźników ograniczała się do minimum.
Biegi zmienia się za pomocą umieszczonej obok kierownicy dźwigni w kształcie klamki.
Zanim uruchomi się silnik Trabanta trzeba odkręcić kranik paliwa. Jeżeli podczas jazdy silnik zacznie przerywać, oznacza to że kończy się paliwo i kranik trzeba przestawić w pozycję rezerwy. Wówczas pozostają jeszcze 4 litry benzyny.
Trabant nie miał kontrolki paliwa, a jego poziom sprawdzało się za pomocą takiej podziałki wkładanej bezpośrednio do zbiornika.
Trabant kombi (Universal) był szczególnie ceniony za walory użytkowe. Trudno wyobrazić sobie więcej samochodu przy nadwoziu o długości 3,51 m.
W 1966 roku pojawiła się otwarta wersja Trabanta przeznaczona dla wojska. Od 1978 roku samochód był oferowany również w cywilnej wersji Tramp.
W sportowej wersji Trabant miał silnik generujący 50 KM i 90 Nm. Dzięki temu samochód o masie 590 kg rozpędzał się do 150 km/h!
Od maja 1990 roku, a zatem pod koniec istnienia NRD pojawił się Trabant 1.1 z 4-suwowym silnikiem od Volkswagena Polo. Jednak auto nie zdobyło już popularności.
W poprawieniu wyników sprzedaży nie pomógł ani 4-suwowy silnik, ani wersja kombi. Nikt nie chciał tego auta skoro można było kupić znacznie lepsze, choć używane modele rodem z RFN-u.
Po zaledwie roku produkcji i zmontowaniu 39 474 egzemplarzy Trabant 1.1 przeszedł do historii.
Wartburg 311 powstawał w latach 1955-65, a model 312 – 1965-67. W aucie zastosowano 3-cylindrowy, dwusuwowy silnik z modelu IFA F9 o mocy 37 KM.
W reklamach Wartburg 311 przedstawiany był jako samochód marzeń. Technika nie nadążała za udaną stylistyką nadwozia.
W rzeczywistości samochód używany na co dzień wyglądał mniej okazale niż w folderach.
Wartburg 311 w wersji coupe był jednym z piękniejszych samochodów produkowanych w krajach socjalistycznych. Pod względem wyglądu samochód mógł konkurować z Borgwardem Isabellą Coupe czy Volkswagenem Karmannem Ghią. Do napędu Wartburga coupe wykorzystano, niestety silnik dwusuwowy.
Wartburg 311 Camping powstawał od 1956 roku. Charakterystycznym motywem tego modelu były tylne, boczne szyby zachodzące na dach. W produkcji był również 3-drzwiowy Wartburg 311 kombi.
W 1956 roku firma VEB Karosseriewerk Dresden (dawniej Gläser) rozpoczęła produkcję Wartburga 311 w wersji cabrio.
Od sierpnia 1966 roku z taśm produkcyjnych fabryki w Eisenach zjeżdżał Wartburg 353. Prosta konstrukcja ułatwiała obsługę i naprawy.
Wartburg 353 był popularnym modelem w NRD, ale jego zdobycie było bardzo trudne.
W folderze Wartburga wyróżniono rozkładane siedzenia umożliwiające spanie w samochodzie.
Wartburg 353 w służbie Policji Ludowej (Volkspolizei).
Wartburg kombi nosił miano Tourist.
Od 1985 roku z taśm montażowych fabryki w Eisenach zjeżdżał Wartburg 353 Trans czyli wersja pikap. Przed zjednoczeniem Niemiec nie był sprzedawany prywatnym odbiorcom.
Już około 1960 roku w Eisenach pracowano nad silnikami czterosuwowymi, ale biuro polityczne nie było zainteresowane konstrukcją tego typu. Jednostka tego typu pojawiła się pod maską Wartburga dopiero w 1988 roku. Samochód miał 58-konny silnik 1.3 Volkswagena.
Irmscher podrasował wygląd pojazdu. To jednak nie poprawiło wyników sprzedaży. Dziś jest to poszukiwany kolekcjonerski model.
W 1989 roku zbudowano około 100 egzemplarzy policyjnych Wartburga 1.3, ale nigdy ich nie używano.
Melkus RS 1000 został zaprezentowany w 1969 roku i szybko stał się samochodem marzeń w NRD. Pojazd budowany przez Heinza Melkusa do 1979 roku miał 3-cylindrowy silnik Wartburga, a oficjalna moc wynosiła 70 KM.
Melkus RS 1000 powstał tylko w wersji na tor w liczbie 101 egzemplarzy. Do dzisiaj przetrwało 50 egzemplarzy.
IFA F9 powstawała w wersjach 3- oraz 2-drzwiowej, a także jako cabrio. Do napędu wykorzystano 3-cylindrowy silnik o mocy 30 KM.
Zwickauer Horch-Werke od 1956 roku budowała luksusową limuzynę P 240 – początkowo ze znakiem firmowym Horcha, a od 1957 roku jako Sachsenring. P 240, który powstał w 1382 egzemplarzach, miał sześciocylindrowy silnik o mocy 80 KM i był nowoczesny. Ze względu na cenę 27 500 marek jeździli nim tylko przedstawiciele partii NRD.
Luksusowa limuzyna rodem z NRD – Sachsenring P 240.
W 1974 roku odbyła się parad z okazji 25-lecia powstania NRD. Wojsko wystąpiło na niej w samochodach Sachsenring, które technicznie bazowały na modelu P 240. Auta zbudowano pięć lat wcześniej z okazji 20-lecia Niemieckiej Republiki Demokratycznej.
Bulli ze Wschodu nazywał się Barkas . Żadna firma państwowa, żadna spółdzielnia, a także służba bezpieczeństwa nie mogłaby obejść się bez Barkasa B 1000 z trzycylindrowym silnikiem Wartburga.
Barkas B 1000 przeznaczony dla policji kryminalnej grupy K1, która zajmowała się rozpracowywaniem wrogów NRD.
Pojazdy marki Robur były w NRD stosowane z różnymi nadwoziami. Jedną z najbardziej popularnych wersji był Omnibus.
Robur LO 1800 – pojazd transportowy przeznaczony dla Policji Ludowej.
Robur LD 3004 z silnikiem Deutza i plastikowym nosem powstał krótko po obaleniu Muru Berlińskiego i był próbą zaistnienia w gospodarce wolnorynkowej. Jednak ani nowy silnik, ani inna atrapa chłodnicy nie pomogły w uratowaniu marki.
IFA W50 powstawała w różnych wersjach dzięki czemu był pojazdem wielozadaniowym. Wersje z napędem na wszystkie koła dorównywały pojazdom zachodnim pod względem zdolności pokonywania wzniesień.
W latach 1965-90 zbudowano łącznie 571 789 egzemplarzy W50. Były eksportowane do wielu socjalistycznych państw w tym do Wietnamu.
IFA G5 z trzema osiami i napędem na wszystkie koła. Auto powstawało w latach 1952-64 i było wykorzystywane przez wojsko, policję czy straż pożarną.
Multicar to jedyna marka samochodów z NRD , która przetrwała do dziś. Auto wykorzystywały często służby oczyszczania miasta, a jako wywrotka był często widywany także na ulicach polskich miast, np. podczas transportu węgla.