Mitsubishi Montero to najpopularniejsza terenówka japońskiej marki. I generacja (L040) zadebiutowała w 1982 roku, ale prace nad tym modelem rozpoczęły się już 3 lata wcześniej i bazowała na prototypie z 1973 roku.
Montero to tak naprawdę Pajero pod inną nazwą. Ponieważ oryginalna nazwa japońskiej terenówki to w hiszpańskim slangu przekleństwo, w krajach hiszpańskojęzycznych przyjęto nazwę Montero. W aucie montowano seryjnie napęd na 4 koła a za dopłatą dostępna była także blokada centralnego mostu. Auto mogło występować w wersji 3- oraz 5-drzwiowej.
Pod maską pracowały jednostki benzynowe o pojemności 2,6 (R4) oraz 3 litrów (V6). Generowały odpowiednio 103 oraz 141 KM. Dostępne były także turbodiesle o pojemności 2,3 lub 2,5 litra. Rozwijały one odpowiednio 84 lub 95 KM.
W 1990 roku do pojawiła się II odsłona (V20) terenówki Mitsubishi. Auto występowało już w 3 konfiguracjach nadwoziowych, ale 2 różnych rozstawach osi – Soft Top, Junior oraz Standard. Pierwsze dwie odmiany były krótsze i miały 3 drzwi, a ostatni dłuższy i miał 5 drzwi. Soft Top charakteryzował się tym, że na ramę nawinięty był materiał, który można było zwinąć i tym samym uzyskiwaliśmy coś na kształt kabrioletu. Znane to było już w poprzedniej generacji, jednak wtedy wypuszczono jedynie krótką serię o nazwie Canvas Top.
Dzięki zwiększeniu wymiarów zewnętrznych, wnętrze było przestronniejsze od poprzednika. Auto wyposażone było w napęd na 4 koła Super Select z blokadą centralnego mostu oraz reduktorem, a za dopłatą dostępna była blokada tylnego dyferencjału.
Najmniejszym benzyniakiem służący do napędu japońskiej terenówki była 2,4-litrowa jednostka o mocy 111 KM. Najpopularniejsze były paliwożerne 3- oraz 3,5-litrowe jednostki V6. Generowały odpowiednio 150-181 KM oraz 194-245 KM. Natomiast turbodiesle rozwijały 99 oraz 125 KM z pojemności odpowiednio 2,5 oraz 2,8 litra. W 1998 roku przeprowadzono lifting, który objął modernizację m.in. zderzaka, grilla oraz świateł.
III generacja Montero (V60) pojawiła się W 1999 roku. Stylistyka, choć była zbliżona do poprzednika, to zyskała nowoczesnych i modnych kształtów, jednocześnie sprawiając wrażenie muskularnej. Montero wciąż występował w wersji 3- i 5-drzwiowej, jednak tym razem zabrakło „cabrio”. Auto rozmiarowo było zdecydowanie większe. Wnętrze zyskało na przestronności, a przede wszystkim zostało dopracowane pod względem wyposażenia oraz jakości materiałów. Przestrzeń bagażowa była jeszcze większa niż do tej pory – do dyspozycji pasażerów było aż 1000 litrów.
W zależności od rynku, Mitsubishi oferował różne silniki – dostępne były 3 turbodiesle i 3 benzyniaki . W pierwszym przypadku mieliśmy do czynienia z wysokoprężnymi silnikami o pojemności 2.5, 2.8 oraz 3.2 litra. Generowały one odpowiednio 115, 125-140 oraz 165 KM. Jednostki o zapłonie iskrowym miały pojemność 3- 3,5- oraz 3,8-litrowa (V6) o mocy odpowiednio 177-195, 203 i 234-260 KM. Oprócz 5-biegowej skrzyni manualnej, dostępne były też automaty o 4 lub 5 przełożeniach. Montero było standardowo wyposażone w napęd na 4 koła (Super Select), centralny mechanizm różnicowy oraz reduktor. Za dopłatą była także dostępna blokada tylnego dyferencjału. Kierowca mógł wybierać pomiędzy 4 trybami jazdy. W 2003 roku przeprowadzono drobny lifting.
W 2006 roku na rynku pojawiła się IV generacja (V80) popularnej japońskiej terenówki. Podobnie jak poprzednicy, czwarta odsłona Montero również jest dostępna w formie krótkiej i długiej. Widoczną zmianą nadwoziową jest wyżej poprowadzona linia dachu.
Dzięki przemodelowaniu błotników oraz zderzaków, auto zyskało jeszcze bardziej muskularny wygląd. Pozory nie mylą – terenówka Mitsubishi z łatwością przekracza masę 2 ton, a większej trudności nie sprawi jej także ciągnięcie 3-tonowej przyczepy. Nowością była seryjnie montowana blokada tylnego dyferencjału. Poza ty system napędu na 4 koła nie zmienił się. Dzięki temu auto znakomicie radzi sobie w terenie. Mimo iż wyposażenie wnętrza również było bogatsze i bardziej luksusowe, to niestety inżynierowie nie usunęli problemu zbyt wysoko poprowadzonej podłogi pod stopami pasażerów II rzędu siedzeń. Przez to musieli oni często podróżować z podkurczonymi kolanami, co nie wpływało pozytywnie na komfort jazdy. Za to w tylnej części auta znajdują się dodatkowe 2 składane fotele, które umożliwiają w sumie na przewiezienie 6 osób, oprócz kierowcy, jednak ze względu na ich wygodę, zaleca się podróżować tam jedynie dzieciom.
W 2015 roku auto przeszło facelifting, który przyniósł przede wszystkim nowy pas przedni jeszcze bardziej muskularny wygląd. Występowanie poszczególnych jednostek jest uzależnione od rynku. Pod maską może pracować 3,8-litrowy benzyniak o mocy 250 KM, mniejszy, 3-litrowy rozwija 220 KM. Dostępne diesle generują 170 oraz 200 (na polskim rynku – 190) KM z objętości skokowej wynoszącej 3,2 litra. Oprócz 5-biegowej skrzyni ręcznej, dostępny jest także automat o tej samej liczbie przełożeń.