Para prawie idealna: Hyundai Tucson kontra Kia Sportage

Wróć! Jeszcze nie tak dawno, modele Kii od Hyundaia różniły się stosunkowo nieznacznie, szczególnie w segmentach B i C. Teraz nie dość, że obie marki poczynają sobie bardzo odważnie jeżeli chodzi o styl, to każda ma swoją filozofię i wizję tego, jak powinien wyglądać nowoczesny samochód. Przykłady? Proszę bardzo.

Pierwszy z brzegu – chcąc zmienić tryb pracy automatycznej skrzyni biegów, będziecie musieli wykonać różne czynności: w Kii trzeba obrócić niewielkie pokrętło na tunelu środkowym, a w Hyundaiu wystarczy użyć przycisków. Ani z jednym, ani z drugim nie ma problemu – kwestia gustu. Podobnie w przypadku automatycznej klimatyzacji, która ma podobną funkcjonalność, a jednak jej panele wyglądają nieco inaczej. A jednak, wsiadając do tych samochodów, nie będziecie musieli się długo zastanawiać, w którym z nich akurat jesteście. Każdy ma swój styl i klimat.

Pod maskami jest już pełna unifikacja. W obu samochodach biegi sortuje siedmiobiegowa dwusprzęgłówka. Mocy dostarcza 180-konny silnik czterocylindrowy z turbodoładowaniem o oznaczeniu 1.6 T-GDI. Miękka hybryda, dająca Kii i Hyundaiowi ulgi w karach płaconych za sumaryczną emisję CO2 przez wszystkie wyprodukowane przez koncern i zarejestrowane na terenie UE samochody, daje się zauważyć dzięki bezszelestnemu i niemal pozbawionemu drgań rozruchowi silnika.

Zamiast klasycznego rozruchu za pośrednictwem koła zamachowego i zębatki rozrusznika mamy tutaj alternator z funkcją rozrusznika, który raz jest napędzany przez wał korbowy, a podczas rozruchu sam ten wał napędza za pośrednictwem paska wieloklinowego, czyli cicho. Mamy też napęd 4x4: przedni stały, tylny dołączany przez sprzęgło w razie wykrycia niedostatku trakcji.

Nadwozia, mimo skrajnie odmiennego wyglądu, dzielą niemal identyczne wymiary główne, jak długość (prawie taka sama), rozstaw osi (identyczny) czy wysokość samochodu (także bez różnic). Praca układu jezdnego nie przynosi wyczuwalnych różnic, poza zmierzonymi osiągami – znajdziecie je w tabeli – resorowanie i układ kierowniczy działają praktycznie tak samo. I jednocześnie wystarczająco dobrze, żeby na nic nie wybrzydzać.

Czterocylindrowy napęd benzynowy w obu samochodach pracuje przyjemnie kulturalnie, dając o sobie znać dopiero po solidniejszym dodaniu gazu. Przyjemny motor robi się szorstki w obyciu dopiero wtedy, kiedy zapragniecie wykorzystać maksymalną moc napędu – i niestety nie brzmi wtedy rasowo, tylko nieco uciążliwie. Ale i tak trzeba to przyznać: mierzalna głośność w obu autach nie jest wysoka.

Skrzynia biegów działa subtelnie i podczas spokojnej, rozsądnej jazdy, nie miewa raczej problemów z harmonią pracy. Natomiast zdarza jej się działać z lekkim opóźnieniem tak w zakresie zmiany biegów podczas przyspieszania, jak i wtedy, kiedy wciśniemy pedał gazu do oporu i oczekujemy natychmiastowej redukcji biegu. Są to jednak niuanse. Gdyby to było porównanie z najbardziej kompetentną w segmencie SUV-ów konkurencją, to pewnie znalazłyby się różnice, a tak jest jeden do jednego.

To, że podczas pomiarów przyspieszania koreańskie bliźniaki osiągnęły nieco inne rezultaty, to raczej wynik różnego traktowania tych samochodów w parkach prasowych, zanim trafiły na nasze pomiary, niż rzeczywistej, uzasadnionej technicznie różnicy w potencjale obu napędów. No ale tak wyszło: Hyundai trochę szybszy, Kia nieco oszczędniejsza, przy czym wyraz „oszczędniejsza” jest tutaj solidnym nadużyciem, bo oba samochody wykazały się dużym apetytem na benzynę.

Ponieważ to są silniki turbo, a my mierzymy spalanie w różnych warunkach, łącznie z autostradą, to spokojnie jeżdżący właściciel, podróżujący po podmiejskich drogach, bez trudu zejdzie ze spalaniem poniżej dziewięciu litrów na sto kilometrów. Oczywiście, korekta jest także możliwa w drugą stronę.

Oba samochody dobrze „kleją” do asfaltu, ale kosztem tego jest słyszalny odgłos szerokich opon, toczących się po jezdni. Mimo zastosowania aktywnej amortyzacji (regulowane amortyzatory) zarówno w Kii, jak i w Hyundaiu można sprowokować solidne przechyły karoserii, a pod pełnym obciążeniem pasażerami i bagażem komfort jazdy na nierównej drodze wyraźnie się obniża. Tak, jak w (prawie) każdym samochodzie. Ale nie każde auto ma tak bogate wyposażenie, jak prezentowane koreańskie SUV-y. Ceny - takie mamy czasy - z pewnością nie będą okazyjne.

Hyundai Tucson kontra Kia Sportage - wyniki pomiarów drogowych (oceniane)

Hyundai Tucson kontra Kia Sportage - dane katalogowe (nieoceniane oprócz pojemności bagażników)

Hyundai Tucson kontra Kia Sportage - wyposażenie i ceny opcji (oceniane)

Hyundai Tucson kontra Kia Sportage - cena, gwarancja i przeglądy (oceniane)

Hyundai Tucson kontra Kia Sportage - punkty i klasyfikacja

Hyundai Tucson kontra Kia Sportage - spalanie testowe kontra katalogowe zużycie paliwa

Niby to techniczne bliźniaki, więc spalanie powinno być identyczne. A jednak! Hyundai pali nieco więcej, ale za to ma mierzalnie lepsze przyspieszenie. Minimalnie cięższa Kia ma gorsze osiągi w próbie przyspieszania do 100 km/h, ale za to - co zaskakujące - mniej pali. Paliwo było to samo. Może ktoś przed nami inaczej docierał te samochody?

Podsumowanie

Hyundai i Kia - dwie marki, należące do jednego koncernu, a jednak na tyle autonomiczne, aby zaoferować zupełnie różnie wyglądające samochody. Ale gdybyście wsiedli do każdego z nich po zmroku i wyjęli bezpiecznik podświetlenia kokpitu, to te auta byłyby niemal nierozróżnialne. Bardzo, bardzo rzadko zdarza się nam porównywać tak podobne w odbiorze samochody - jedyne różnice pojawiły się podczas testów drogowych ze stoperem. Można kupować.