Suzuki Vitara - z udanym napędem 4x4

Bardzo odpowiednia wydaje mi się także wielkość tego pojazdu, która sprawia, że dobrze nadaje się on do miejskiej eksploatacji. Początkowo miałem jednak sporo zastrzeżeń do kabiny tego modelu. Przede wszystkim nie potrafiłem się przyzwyczaić do nieco staromodnego stylu, jaki tutaj panuje – niby jest ekran dotykowy, ale nawigacja wygląda, jakby miała 5 lat (czyli bardzo dużo, rzecz jasna jak na nawigację), przyciski podgrzewania foteli zaś przywodzą na myśl terenówki z lat 90. ubiegłego wieku, a czarny plastik kokpitu jest kiepskiej jakości. Całość ratują boczki z alkantary, ekologiczna skóra foteli i czerwone wstawki na licznikach oraz nawiewach. Dobrze wygląda też zegar z japońskimi cyferkami, ale to nie jest już oczywiście auto produkowane w Japonii, bo Suzuki wytwarza Vitarę lokalnie w Europie, czyli na Węgrzech i pewnie temu w dużej mierze zawdzięczać możemy atrakcyjne ceny wersji podstawowych.

Suzuki Vitara - zyskuje wraz z przejechanymi kilometrami

Początkowo nie mogłem się też przyzwyczaić do bardzo nieprecyzyjnego układu kierowniczego. Co gorsza miałem wrażenie, że po skręceniu kierownica nie wracała do pozycji wyjściowej. Szybko odkryłem jednak, że może nie ma co korzystać w pełni ze 140 koni mechanicznie doładowanego motoru benzynowego i zacząłem Vitarą jeździć spokojnie, bo w istocie jest to właśnie model do takiej jazdy. Tak na marginesie, to z tego powodu wybrałbym podstawowy wolnossący silnik, który jest wyraźnie tańszy. Po kilkunastu kilometrach niska precyzja układu kierowniczego przestała mi przeszkadzać. Zdecydowanie zaczęło mi za to spadać średnie spalanie – na trasie do około 7,5 l/100 km. Gdy dodałem do tego kilkaset kilometrów po mieście, średnia z testu wyszła nieco ponad 8 l/100 km, czyli mniej więcej tyle ile się po tym modelu spodziewałem.

Warto w tym miejscu dodać, że w miejskich warunkach korzystałem z możliwości, jakie daje silnik Suzuki, którego 140 KM sprawnie rozpędza tego niewielkiego SUV-a. Nieźle oceniam też działanie automatycznej skrzyni biegów, która całkiem sprawnie przełącza biegi i nie ma praktycznie żadnej zwłoki podczas ruszania (a po Suzuki wsiadłem w Skodę Karoq z dość powolnym DSG). Do tego to jeden z niewielu samochodów, w którym działanie systemu start & stop nie wywołuje u mnie nerwicy natręctw, bo szybkość włączania zapłonu przed ruszeniem jest odpowiednia. Niestety nie uświadczymy tu takich rozwiązań, jak chociażby automatyczny hamulec ręczny. Z drugiej strony mamy klasyczny hamulec postojowy, a to już spora rzadkość w nowoczesnych samochodach, a w szczególności w ich najlepiej wyposażonych wersjach, które dziennikarze dostają do testów.

Suzuki Vitara - całkiem niezły napęd

Suzuki korzysta z typowego napędu 4x4, w którym stale moment obrotowy kierowany jest na przednie koła, a w momencie utraty przyczepności przez nie, trafia też na tył. Vitara daje jednak możliwość wyboru dwóch trybów pracy, w których więcej momentu trafia na tył. Pierwszy z nich to Sport, który sprawia, że auto staje się dynamiczniejsze, ale dość długo trzyma bieg na wysokich obrotach. To na dłuższą metę irytuje. Jest jeszcze tryb pracy Snow, który wypróbowałem, gdy w Warszawie spadł śnieg i muszę przyznać, że całkiem dobrze dopędzał tył w momencie utraty przyczepności przednich kół.

Nie sprawdziłem jedynie blokady, która do pewnej prędkości spina napędy w proporcji 50:50. Wiadomo, że to nie jest samochód terenowy, ale przyznać trzeba, że jego napęd 4x4 sprawdza się nieźle i warto w niego zainwestować, zamiast kupować najtańsze wersje, które mają jedynie przednią oś pędną. Wynika z tego, że mała Vitara to niezłe auto w sam raz na wyjazd na narty (oczywiście z boksem dachowym, ale to norma w mniejszych SUV-ach).

Suzuki Vitara - miejsca w sam raz

Może nie jest to najobszerniejszy model w swoim segmencie (Skoda Karoq ma wyraźnie więcej przestrzeni), ale z drugiej strony większość rodzin bez problemu się tutaj zmieści, bo z przodu i z tyłu miejsca jest pod dostatkiem. Sporej wielkości jest również bagażnik. Podsumowując, nie dziwi mnie, że ludzie lubią ten samochód, bo nie tylko dobrze wygląda, ale też świetnie jeździ. Moim zdaniem jednak to auto przeznaczone dla spokojnych kierowców i podstawowy benzyniak o mocy 120 KM jest tu zupełnie wystarczający. Vitarze trzeba wybaczyć dość "oldskulowy" wygląd kabiny, ale w praktyce obsługuje się ją dobrze. Trzeba jedynie przyzwyczaić się do małej precyzji układu kierowniczego.

Suzuki Vitara - dane techniczne: