Toyota Hilux

Toyota Hilux to jeden z najpopularniejszych samochodów terenowych typu pick-up. Auto pojawiło się po raz pierwszy na rynku w 1968 roku (RN10) jako następca modelu Stout, z którym był spokrewniony zarówno pod względem stylistycznym, jak i konstrukcyjnym.

Nazwa auta pochodzi od słów „highly luxurious”, co po angielsku oznacza „bardzo luksusowy”. Jednak było to bardziej odniesienie do wyposażenia poprzednika, niż do rzeczywistego luksusu. Zanim jednak pojawił się Hilux jakiego znamy my, czyli mocny, dzielny i niebojący się pobrudzić, pick-up Toyoty był niewielkim autem z pojedynczą kabiną (osadzoną na ramie) z napędem na tylną oś. Pas przedni, dzięki chromowanym elementom oraz okrągłym reflektorom przywodził na myśl typowe amerykańskie pick-upy.

W 1969 roku w Japonii dostępna była także wersja z długim rozstawem osi, która po 3 latach zagościła także w USA. Do napędu posłużyły wyłącznie silniki benzynowe 1.5 69 KM, 1.6 83 KM, 1.9 84 lub 97 KM oraz 2.0 109 KM, połączone z 4-biegową przekładnią manualną.

W 1973 roku auto zostało zastąpione przez II generację Hiluxa (RN20). Auto wykorzystało podzespoły swojego poprzednika, ale otrzymała zmodernizowane nadwozie, które przednim pasem upodobniło się do innych modeli japońskiej marki. Dzięki powiększeniu kabiny, wzrosła także ilość miejsca wewnątrz.

Od początku produkcji, zarówno w Azji jak i w USA dostępne były 2 rozstawy osi, ale szerszej oferty „szoferek” wciąż brakowało, podobnie jak napędu na 4 koła. W 1975 roku dokonano drobnej modernizacji. Nadwozie zostało nieco powiększone, a wyposażenie – wzbogacone. Nazwa Hilux przestała od 1973 roku obowiązywać na rynku północnoamerykańskim. Zastąpiono ją po prostu nazwą Truck. Nowością była 3-biegowa skrzynia automatyczna, połączona z 105-konnym silnikiem 2-litrowym.

Kolejny raz w ofercie znalazły się tylko benzyniaki. Zagościł m.in. nowy, 2,2-litrowy silnik generujący 98 KM. Oprócz tego dostępne były jednostki 1.6 83 KM oraz 2.0 114 KM.

W 1979 roku zaprezentowano 3. generację użytkowej Toyoty (N30/N40). Pierwszy raz pojawił się tu napęd na obie osie, a Japończycy kładli coraz większy nacisk na sprzedaż w USA. Nowością na rynku północnoamerykańskim było też, dodanie drugiego rzędu siedzeń w kabinie oraz możliwość zabudowy „paki”. Jednak na tym nie koniec nowości.

Toyota postanowiła także zacząć oferować swój model także w Europie, a pod maską w końcu zagościł silnik wysokoprężny (choć dostępny był tylko w USA). 2,2-litrowa jednostka wolnossąca generowała 68 KM. Oprócz tego dostępne były benzyniaki o pojemności 1.6, 2.2 i 2.4 litra rozwijające kolejno 80, 90 i 98 KM, a do wyboru była 4- lub 5-biegowa skrzynia manualna lub 3-stopniowy automat.

W 1983 roku auto zostało zastąpione przez 4. odsłonę Hiluxa (N50). Auto w dużej mierze korzystało z techniki poprzednika, choć drobnych zmian dokonano w napędzie na 4 koła. Znacznie zmieniła się stylistyka, mimo iż kształty pozostały kanciaste. Wnętrze również odświeżono i zadbano o większy komfort podróżowania. Oferowano wersje z pojedynczą, podwójną lub przedłużoną (X-tra Cab) kabiną.

W wersji na pędem na 4 koła, Hilux posiadał naprawdę przyzwoite zdolności terenowe (porównywalne do Land Cruisera). Auto charakteryzowało się wysoką trwałością, a po zakończeniu oficjalnej produkcji, montaż auta trwał do 1997 roku w RPA.

Do napędu posłużył pierwszy raz silnik benzynowy turbodoładowany oraz drugi (wolnossący) o większej niż 4 ilości cylindrów. 2,4-litrowa jednostka generowała 135 KM, a większa, 3-litrowa V6-ka – 150 KM. Oprócz tego dostępne były jednostki 2.4 96 lub 105 KM oraz 2-litrowy, 62-konny diesel. Wybór skrzyń biegów pozostał taki sam jak w poprzedniku, z wyjątkiem dołączenia do oferty 4-stopniowego automatu.

W 1989 roku w salonach pojawiła się 5. generacja (N80-N110) dzielnego japońskiego pick-upa. W tym samym roku zdobył on tytuł Truck of the Year magazynu „Motor Trend”. Ze względów finansowych (osłabienie krajowej waluty) Toyota zdecydowała o rozlokowaniu produkcji auta na całym świecie (m.in. w Argentynie, USA czy Nowej Zelandii).

Z kolei po dogadaniu się z Volkswagenem, w Hanowerze ruszyła produkcja VW Taro – europejskiego bliźniaka Hiluxa. Auto niestety nie zdobyło dużej popularności i jest obecnie praktycznie niespotykane. W porównaniu do poprzednika, auto przeszło niewielką metamorfozę nadwozia, choć auta z napędem na jedną oś odróżniono od tych z napędem na 4 koła inną atrapą chłodnicy oraz kierunkowskazami. Za to większe zmiany zaszły w konstrukcji.

Pojazd oferowano aż w 4 różnych rozstawach osi – z pojedynczą lub podwójną kabiną, w wersji przedłużonej X-tra Cab oraz X-tra Cab z V6-ka pod maską. Nowością był nowy model, który powstał na bazie Hiluxa, jednak miał on stała zabudowę „paki”. Został ochrzczony jako 4Runner, lub na niektórych rynkach jako Hilux Surf. Mimo iż produkcja auta trwała do 1998 roku, to 3 lata wcześniej na rynku północnoamerykańskim, Hilux został zastąpiony przez model Tacoma.

Silniki benzynowe pozostały praktycznie bez zmian, za to zagościł nowy turbodiesel o pojemności 2,4 lub 2,5 litra. Jednostki generowały kolejno 97 i 102 KM. Dodatkowo większy silnik występował też w wersji wolnossącej, dysponując mocą 75 KM.

W 1998 roku zadebiutowała 6. już odsłona Hiluxa (N140-N170). Nadwozie bardzo przypominało poprzednika, jednak prostokątne kształty zostały nieco zaokrąglone, nadając im bardziej nowoczesny kształt. Również wnętrze otrzymało bardziej godną stylistykę i wyposażenie. Dużym krokiem naprzód była modernizacja przedniego zawieszenia (z przodu – niezależne ze sprężynami śrubowymi).

Tym razem co prawda ograniczono się tylko do 2 rozstawów osi, lecz dostępne były 3 długości całkowite oraz 3 typy nadwozia – pojedyncza lub podwójna kabina, oraz przedłużona pojedyncza X-tra Cab. Mimo solidnych zdolności terenowych, Toyota wciąż dawała możliwość kupna Hiluxa z napędem na tylną oś. W 2002 roku przeprowadzono facelifting, który przyniósł nowe lampy, atrapę chłodnicy oraz maskę.

Liczba dostępnych jednostek napędowych zależała od rynku, choć po zgromadzeniu wszystkich w całość tworzy się niekrótka lista. Benzyniaki mogły mieć pojemność 2, 2.4, 2.7 (V6) oraz 3.4 (V6) litra. Generowały one kolejno 110, 105-114, 152 oraz 190 KM. Z kolei wśród jednostek wysokoprężnych dostępny był 2.4 (72-90 KM), 2.5 (D-4D – 102 KM) oraz 3.0 (96 KM). Wybierając skrzynię biegów, można było wybierać między 5-biegowym manualem oraz 4-stopniowym automatem.

W 2005 roku pojawiła się 7. generacja Hiluxa. Był to pewnego rodzaju przełom, bowiem nadwozie znacząco urosło, a nieco zmienione kształty sprawiły, iż auto wyglądało na prawdziwego „twardziela” któremu żaden teren ani praca nie jest straszne. Wnętrze zostało unowocześnione, jednak dalekie było od luksusowego. Od trony konstrukcyjnej natomiast, auto niewiele się zmieniło.

Wybór kabin był ten sam co w poprzedniku, choć na niektórych rynkach występowały także wersje Smart Cab, czyli podwójna kabina bez słupka B. Podstawowe egzemplarze miały napęd na tylną oś, a w razie wyboru napędu na 4 koła (dołączany), otrzymywało się także reduktor. Oprócz tego ta druga odmiana charakteryzowała się wyższy zawieszeniem.

Auto przeszło 2 liftingi – pierwszy w 2008 roku (głównie zmiana grilla) oraz drugi w 2011 roku (oprócz modernizacji atrapy chłodnicy, zmiany przeszły także lampy). Europejskie egzemplarze pick-upa Toyoty zostały zdominowane przez diesle. Dostępna była jednostka 2,5-litrowa D-4D generująca 102, 122, a później także 144 KM, oraz 3-litrowa dysponująca mocą 171 KM.

Występowały także odmiany PowerBoost obydwu jednostek. Pierwsza rozwijała 167 a druga – 201 KM. Oprócz tego oferowano także silniki benzynowe. Najmniejszy miał pojemność 2 litrów i generował 136 KM. Większa, 2,7-litrowa jednostka rozwijała 162 KM, natomiast 4-litrowa widlasta „szóstka” - 239 KM. Do wyboru była 4- lub 5-biegowa skrzynia automatyczna lub 5-stopniowy „manual”.

W 2016 roku do produkcji trafiła 8. już odsłona pick-upa Toyoty. Podobnie jak poprzednik, auto znów stało się zupełnie inne. Nadwozie zostało jeszcze bardziej dopracowane pod kątem potężnego i wzbudzającego respekt. Konstrukcyjnie natomiast zaprojektowano nową ramę (która umożliwia ciągnięcie przyczepy do 3,2 tony), a auto otrzymało układ podwójnych amortyzatorów (zarówno z przodu jak i z tyłu). Również wewnątrz można znaleźć coraz więcej gadżetów, które mają zmienić Hiluxa w pojazd rekreacyjny.

Do wyboru są 3 wersje nadwoziowe – Single Cab, Extra Cab (4-osobowy) oraz Double Cab (5-osobowy). Odmiana z napędem na tylną oś łączona jest tylko z 6-biegową skrzynią manualną, natomiast w wersji 4x4, do wyboru jest także 6-stopniowy automat. Oprócz tego można wybierać między przełożeniami szosowymi a terenowymi, natomiast z tyły znajduje się „dyfer” o ograniczonym poślizgu.

W Europie dostępny jest tylko 2,4-litrowy turbodiesel D-4D generujący 150 KM. W zależności od rynku, w aucie montowany jest także 177-konny turbodiesel 2.8 D-4D oraz 2 benzyniaki – 2.7 VVTi (166 KM) oraz 4.0 V6 (238 KM).

Głównymi rywalami Toyoty Hilux są m.in. Nissan Navara oraz Volkswagen Amarok.