Najlepszy przykład: Opel Zafira i Citroën Grand C4 Picasso. Oba te samochody mają bardzo zbliżone rozmiary (Zafira jest minimalnie dłuższa i wyższa, za to ma nieco krótszy rozstaw osi), pięć pełnowymiarowych miejsc i po dwa dodatkowe, składane, wygospodarowywane kosztem znacznego zmniejszenia bagażnika. Pod względem technicznym podobieństw też nie brakuje, wystarczy jednak wsiąść do każdego z tych aut, przejechać choćby kilka kilometrów, żeby się przekonać, że charaktery mają zupełnie inne.
Citroën Grand C4 Picasso – designerska propozycja
Zacznijmy od Citroëna. To bardziej designerska i stylowa propozycja niż Opel – ale z pewnością nie jest to przerost formy nad treścią. Jego wnętrze zaprojektowano nowocześnie i ze smakiem, to prawdziwa, oryginalna francuska sztuka użytkowa. W środku jest naprawdę ładnie, a po zajęciu miejsca kierowca ma wrażenie niezwykłej przestronności. Choć to kompaktowy van, to kompaktowości w nim absolutnie nie czuć. Zegary przeniesiono na środek deski rozdzielczej, dźwignię zmiany biegów (w przypadku wersji z przekładnią automatyczną) pod kierownicę, a konsola środkowa nie wnika do wnętrza kabiny. Pod deską rozdzielczą przewidziano praktyczny, wyściełany welurem schowek na telefony czy tablety z gniazdem ładowarki i portem USB. Materiały i jakość wykonania też nie psują doskonałego pierwszego wrażenia. Co najlepsze z punktu widzenia kierowcy Citroëna, to widoczność: cieniutkie przednie słupki, które przypominają szprosy okienne, prawie w ogóle nie ograniczają widoku, co ma znaczenie podczas ciasnych skrętów w ruchu miejskim, gdy tuż za skrzyżowaniem przecinamy przejście dla pieszych, których – w przypadku wielu aut – nie widać, gdyż skrywają się za grubym słupkiem i lusterkiem. To zalety kokpitu C4 Grand Piscasso. A wady?
Obsługa Citroëna Grand C4 Picasso wymaga przyzwyczajenia
Mówiąc najoględniej – obsługa nie jest ani przesadnie intuicyjna, ani nadzwyczaj wygodna. Ponieważ wnętrze miało być nowoczesne, to sterowanie większością większością ważnych funkcji odbywa się za pomocą ekranu dotykowego na konsoli środkowej. Jeśli chcemy np. przestawić klimatyzację, musimy najpierw wywołać odpowiednie menu, a dopiero później wybieramy siłę nawiewu czy temperaturę. Jeżeli chcemy wyłączyć układ start-stop, to też trzeba znaleźć odpowiednią opcję w menu. Co najgorsze to to, że odpowiedniego menu nie wywołujemy klawiszami czy przyciskami rozmieszczonymi wokół czy pod ekranem, lecz za pomocą pól dotykowych. Pola te nie są oddzielone od siebie w żaden sposób, nie da się tego więc zrobić bezpiecznie w trakcie jazdy, bo wymaga to oderwania wzorku od drogi na długie sekundy, szczególnie że system reaguje z zauważalnym opóźnieniem. No ale dzięki ekranowi dotykowemu deska nie wygląda na przeładowaną mimo bogatego wyposażenia. Przyjemny detal: kierowca może sam wybrać styl i kolorystykę wyświetlania zegarów na elektronicznej desce rozdzielczej. martwych pól.
Citroën Grand C4 Picasso – jak przewieźć 7 pasażerów
Przednie fotele są obszerne i miękkie, nie zapewniają one może nadzwyczajnego trzymania w zakrętach, ale łatwo się na nie wsiada i wygodnie się w nich siedzi. Funkcja masażu też działa całkiem nieźle. Na oparciach przednich foteli zamontowano też składane stoliki dla pasażerów podróżujących z tyłu.
A jak jeździ się z tyłu? W drugim rzędzie znajdują się trzy osobno regulowane fotele, które można nie tylko składać, ale też da się np. unieść same ich siedziska, tak żeby za przednimi fotelami dało się przewieźć rowery. Tylne fotele mają nieco niższe oparcia i krótsze siedziska od tych zamontowanych w Oplu Zafirze, a same siedziska znajdują się bliżej podłogi (w której znalazło się miejsce na obszerne schowki). Dla wysokich pasażerów taka konfiguracja może być mniej wygodna niż tylna kanapa Zafiry (choć i tu wyżsi pasażerowie skrajnych foteli drugiego rzędu opierają się o słupek), za to w Citroën Grand C4 Picasso znacznie wygodniej przewozi się dzieci, zwłaszcza jeśli chcemy zamontować trzy foteliki. Przy siedmiu pasażerach na pokładzie zostaje jedynie śladowa przestrzeń na bagaże, wózek się już w bagażniku nie zmieści – to cecha wspólna obu aut, zresztą typowa dla aut tego segmentu.
Jeśli chodzi o wygodę jazdy w trzecim rzędzie, o ile da się w ogóle mówić o wygodzie podróżowania na takich awaryjnych miejscach, to w tej dziedzinie wygrywa Citroën Grand C4 Picasso. C4 ma według danych technicznych nieco mniejszy bagażnik od Opla (645/1843 l, w porównaniu do 710/1860 l w Zafirze);l w obu autach po złożeniu tylnych foteli uzyskujemy płaską powierzchnię ładunkową.
Najmniejszym silnikiem dostępnym C4 Grand Picassoi jest jednostka 1.2 o mocy 130 KM (cena od 79 900 zł), nieco zbyt słabym jak na masę tego auta. Znacznie przyjemniej jeździ się większym benzyniakiem 1.6 THP o mocy 165 KM z klasycznym, 6-biegowym automatem (cena od 97 990 zł), w ofercie są też diesle (1.6 i 2.0, o mocach od 99 do 150 KM, ceny podstawowe od 86 990 do 118 990 zł). Prawda jest taka, że wersja z 2-litrowym dieslem, choć droga, jest zecydowanie najlepszą opcją – silnik ma dość momentu obrotowego, jego dieslowski dźwięk nie wdziera się natarczywie do wnętrza, a spalanie – po prostu bajka! W zatłoczonym mieście 8 l/100 km w zupełności wystarcza, spalić więcej można tylko na autostradzie, gdy mamy w nosie obowąizujące limity prędkości.
Opel Zafira – poprawnie, ale nudno
W Oplu Zafira o designerskich fajerwerkach nie ma mowy. Jeśli jeździliście Astrą czy Insignią, w tym aucie odnajdziecie się od razu – wnętrze jak to w Oplu. Po przesiadce z Citroëna można mieć wręcz wrażenie ciasnoty. Mocno wyprofilowane fotele, które dla rosłych kierowców mogą być nieco przyciasne, rozbudowana konsola środkowa z szerokim tunelem – subiektywnie można odnieść wrażenie, że to auto o klasę mniejsze od Grand C4 Picasso, choć wymiary tych aut są zbliżone. O wrażenie przestronności dba co najwyżej olbrzymia, panoramiczna przednia szyba zachodząca na dach. Tu nie ma wątpliwości – to jest kompaktowy van, a nie auto luksusowe.
W najnowszej wersji Zafiry poprawiono znacznie deskę rozdzielczą – konstruktorzy zlikwidowali gąszcz przycisków do sterowania klimatyzacją i radiem, obsługa jest łatwiejsza niż dawniej.
Opel Zafira prowadzi się lepiej od Citroëna Grand C4 Picasso
O ile Citroën Grand C4 Picasso to auto niczym komfortowa, designerska kanapa na kołach, to Opel najwyraźniej ma trafiać w gusta klientów o sportowych aspiracjach. C4 płynie po drodze niczym poduszkowiec i z opóźnieniem reaguje na ruchy kierownicą (na dobrej drodze w sumie nie ma się czego czepiać), a na nierównościach buja się tak, że pasażerowie ze skłonnościami do choroby lokomocyjnej mogą w nim łatwo nabawić mdłości – i to jest wada układu jezdnego. I jeszcze jedna wada aktualnie produkowanego C4 Grand Picasso: światła; nawet w wersji z ksenonami, są marne. Droga jest oświetlona słabo, co jest po pierwsze, ceną designu (wąskie reflektory), a po drugie – kosztem taniości. Bystre oko i bez zaglądania pod maskę zauważy, że w aucie zastosowano 25-watowe palniki ksenonowe, co znakomicie obniża koszt produkcji auta – niepotrzebne są spryskiwacze, poziomowanie i inne „przeszkadzajki”, które występowały w starszym modelu.
Opel jest wyraźnie sztywniejszy i bardziej zwarty od Citroën – szybka i dynamiczna jazda sprawia tu znacznie większą przyjemność niż w Grand C4 Picasso. Adaptacyjne zawieszenie FlexRide pozwala wybierać między charakterystyką komfortową lub bardziej sportową. Z tego też względu Zafira kojarzy się bardziej z samochodem służbowym, C4 Grand Picasso – zdecydowanie rodzinnym. Rodzina albo praca – co wolisz?
Opel Zafira: tu słychać, że diesel to diesel
O ile w przypadku Citroëna silnikiem marzeń jest 2-litrowy diesel, to w przypadku Opla już niekoniecznie. Choć 2-litrowa jednostka wysokoprężna ma 170 KM i zapewnia bardzo dobre osiągi, to jednak są one okupione wyraźnie słyszalnym, twardym warkotem diesla. Powtarza się wrażenie: w Citroënie czujemy się jak na wakacjach, w Oplu – jak w pracy, trochę jak... kierowca furgona.
Reasumując...
...Opel jest bardziej zwarty, zwinny, lepiej nadaje się do szybkiej jazdy niż Citroën, ale – w większości przypadków – mnie komfortowy. Wykończenie wnętrza robi lepsze wrażenie w vanie francuskiej marki, lepsze są silniki Diesla, francuski kokpit jest przestronniejszy i bardziej stylowy. Opel jest nudny i poprawny, Citroën ekstrawagancki – momentami do przesady. Wybralibyśmy „francuza”, ale... wybór należy do Ciebie.