Firmę Rayton Fissore powstała w 1976 na terenie włoskiej miejscowości Savigliano. Jej założycielem była Fernanda Fissore wraz z mężem Giulianem Malvinem. Została ona spadkobierczynią firmy po tragicznej śmierci Bernardo Fissore 3 stycznia 1973 r. w San Remo. Spółka produkująca nadwozia po trzech latach zbankrutowała.
O wiele lepiej radził sobie oddalony o 18 km zakład w Cherasco, który produkował nadwozia do aut użytkowych oraz realizował zlecenia zewnętrznych klientów. Tutaj powstał m.in. prototyp kabrioletu Fiat Ritmo, który ostatecznie przegrał rywalizację z projektem Bertone oraz Alfa Romeo 75 Sportwagon i Turbowagon (powstało 7 egzemplarzy). Powstawały tutaj spoilery, koła i systemy wydechowe do różnych samochodów.
Jednak najbardziej znanym okazał się luksusowy samochód terenowy o nazwie Magnum. Miał on długość 4,57 m, szerokość 2,01 m i wysokość 1,89 m. Pierwszy prototyp został oficjalnie zaprezentowany w lipcu 1984 r. , a oficjalna premiera odbyła się podczas salonu motoryzacyjnego w Turynie (1985).
Auto powstało na bazie wojskowego Iveco 40 PM 10, produkowanego pod znaczeniem VM 90. Jego rozstaw osi 2,7 m został skrócony, a niezależne zawieszenie obniżone.
Prototyp napędzany był silnikiem pochodzącym z użytkowego Turbodaily, ale ostatecznie zdecydowano się na turbodiesle Sofim o pojemności skokowej 2445 cm3 i mocy 90 KM. Natomiast przednie i tylne dyferencjały, zawieszenie i układ hamulcowy przejęto z Daily 4x4.
Nadwozie zaprojektował niedawno zmarły Tom Tjaarda, słynny stylista Fiata 124 Spider i De Tomaso Pantera. Pojazd miał wiele innowacyjnych rozwiązań, które zostały opatentowane i sprawdziły się podczas testów zderzeniowych. W okresie jego produkcji był uważany za najbezpieczniejszy pojazd terenowy.
W ofercie znajdowało się bogate wyposażenie oraz różne jednostki napędowe. W początkowym okresie montowano czterocylindrowe silniki benzynowe o pojemności skokowej 1995 cm3 i mocy 138 KM, które pochodziły od Abartha. Pozostałe to m.in. czterocylindrowe turbodiesle VM Motori 492 o pojemności skokowej 2393 cm3 i mocy 109 KM oraz wersja VIP z widlastym sześciocylindrowym silnikiem Alfa Romeo o pojemności skokowej 2492 cm3 i mocy 160 KM.
Auta miały jak na owe czasy luksusowe wyposażenie obejmujące m.in. centralny zamek, klimatyzację, chowane radio stereofoniczne, elektrycznie sterowane szyby w drzwiach, regulowaną w dwóch płaszczyznach kierownicę oraz skórzaną tapicerkę i drewnianą okleinę deski rozdzielczej.
Od 1989 roku auto pod nazwą Laforza sprzedawano także w USA. Nadwozie montowano we Włoszech, a silniki już za Oceanem. Początkowo były to benzynowe jednostki V8 5.0 Windsor Forda z 4-stopniowym automatem. Pierwsza seria nie odniosła jednak spodziewanych sukcesów i w 1993 r. wznowiono ich sprzedaż pod nazwą LaForza GT z turbodoładowanym silnikiem o mocy 300 KM.
Produkcja włoskiego terenowca została zakończona w 2003 roku.