Nasza relacja z brytyjskiej aukcji samochodowej

„Gorsze” auta, pochodzące np. od osób prywatnych lub z tanich komisów, raportu nie mają, a z kartki przytwierdzonej do szyby dowiecie się jedynie tego, że jest to pojazd „sold as seen” (w wolnym tłumaczeniu: widziały gały, co brały). W żadnym przypadku nie da się zajrzeć do środka, nie mówiąc już o jeździe próbnej.

Co bardziej skrupulatni klienci starają się wykorzystać moment, kiedy dane auto jest przez pracownika domu aukcyjnego podstawiane przed specjalną trybunę i wtedy – w locie – otwierają bagażnik lub drzwi, ewentualnie – nasłuchują odgłosów z silnika.

Sama aukcja trwa nie więcej niż minutę-dwie. W tym czasie zbierane są oferty, w domu BCA na żywo mogą też licytować osoby niebędące na miejscu, ale mające dostęp do internetu. Najwyższa oferta wygrywa, kupujący ma potem maksymalnie kilkadziesiąt godzin na zabranie auta z terenu firmy. Aby przystąpić do aukcji, trzeba najpierw wpłacić wadium, które zwykle jest zwracane, ale nie zawsze, niektóre firmy pieniędzy nie oddają, nawet jeśli nie dokonacie żadnej transakcji. Warto o tym pamiętać!

Najtańsze auta znajdziecie auta na aukcjach Copartu (copart.co.uk), gdzie licytuje się samochody, mniej lub bardziej, rozbite. Można to robić także przez internet, ale to już wymaga wcześniejszej rejestracji (koszt 50 funtów – bezzwrotna opłata członkowska) i potwierdzenia swojej tożsamości. Wówczas będziecie mogli licytować auta nie wychodząc z domu. Niestety, auta na takich aukcjach zwykle traktowane są jak złom i najczęściej pakowane na lawety... widlakami.

Więcej o naszej wyprawie i samochodach jakie znaleźliśmy na Wyspach przeczytacie w aktualnym numerze „Auto Świata” i „Poradnika”. Wyjaśniamy tam, jak wyglądają formalności, co ile kosztuje oraz gdzie szukać poza aukcjami używek i ile one są tak naprawdę warte. Zapraszamy do lektury.