Enzo Ferrari urodził się 18 lutego 1898 roku w Modenie. Od dzieciństwa fascynował się motoryzacją. Po raz pierwszy jako zawodnik wystartował w 1919 roku w barwach zespołu Construzioni Meccaniche Nazionali, by rok później przesiąść się do Alfa Romeo. W 1923 roku wygrał wyścig w Savio.
Za kierownicą samochodów wyścigowych zasiadał do 1932 roku, ale coraz częściej poświęcał czas na sprawy organizacyjne zespołu. W 1929 roku założył w Modenie swój własny zespół Scuderia Ferrari, którego kierowcami byli m.in. Tazio Nuvolari i Louis Chiron. Z marką Alfa Romeo rozstał się w 1939 roku.
Pierwszy własny samochód – Auto Avio Construzioni 815, zbudował w 1940 roku, ale ze względu na zapis w umowie z Alfa Romeo, nie mógł jeszcze wykorzystywać własnego nazwiska do nazwy samochodów.
W 1943 roku Enzo Ferrari przeniósł się z rodzinnej Modeny do Marenello, gdzie cztery lata później założył firmę Ferrari S.p.A., która w następnych latach stała się najsłynniejszą marka na świecie.
Prace nad pierwszym własnym modelem marki Ferrari rozpoczęto w 1945 roku, a 12 marca 1947 roku Ferrari 125 s wyjechało na jazdy testowe. Dwunastocylindrową jednostkę napędową o pojemności skokowej 1500 cm3 skonstruował Gioacchino Colombo. Od 1948 roku rozpoczęło się pasmo sukcesów w wyścigach. Słynny wyścig Mille Migali wygrało Ferrari. W 1949 roku zwycięstwem zakończył się 24-godzinny wyścig Le Mans.
Pierwszy oficjalny sezon Formuły 1 odbył się w 1950. Zespół Ferrari zadebiutował w Grand Prix Monaco wraz z Alberto Ascarim, Luigim Villoresim i Raymondem Sommerem. Ascari ukończył wyścig jako drugi. W tym samym sezonie zajął 2. miejsce w pierwszym wyścigu Formuły 1 na torze Monza we Włoszech. Był 5. w mistrzostwach. Pierwsze zwycięstwo w Grand Prix Formuły odniósł w sezonie 1951 na Nürburgring w Niemczech, a drugie na Monzy.
Wśród najsłynniejszych drogowych konstrukcji włoskiej marki znajdują się takie modele jak: 250 GTO, Dino, 365 GTB/4 "Daytona", Testarossa. Ostatnim modelem stworzonym pod okiem Enzo był model F40, który zadebiutował w 1987 roku w 40. rocznicę powstania włoskiej marki.
Ferrari 125 S (zwane również 125 lub 125 Sport) - pierwszy samochód wyprodukowany przez Ferrari, który zadebiutował 11 maja 1947 roku na torze wyścigowym w miasteczku Piazenza. Auto wyposażono w widlasty dwunastocylindrowy silnik o pojemności 1,5 litra ( najmniejszy silnik V12 w historii motoryzacji). Nadwozie zaprojektowane zostało przez Gioachino Colombo oraz Giuseppe Busso. Wyprodukowano 2 egzemplarze Ferrari 125 S, aby spełnić wymagania homologacyjne dla Formuły 2. Żaden z egzemplarzy nie zachował się do dnia dzisiejszego, ponieważ samochody rozebrano na części, które posłużyły do zbudowania kolejnego modelu Ferrari 159 S.
Ferrari 250 GTO – samochód sportowy wyprodukowany przez Ferrari w małej serii w latach 60. XX wieku. Uznawany za jeden z najsłynniejszych modeli firmy i obecnie za najdroższy model tej marki. Produkowany w latach 1962–1964, zasłynął w wielu wyścigach, gdzie głównym konkurentem był Aston Martin DB4 GTZ. Pierwsza generacja 250 GTO miała charakterystyczne trzy wloty powietrza na masce pomiędzy światłami, tuż ponad chłodnicą. Jednak często je zasłaniano, co widać na zdjęciu poniżej. Wyprodukowano ich (według różnych źródeł) 33 lub 36 egzemplarzy. Auto wyposażono w 12-cylindrowy silnik o pojemności 3 litrów, który uzyskiwał moc ponad 300 KM, co jak na początek lat sześćdziesiątych było pożądaną wartością (dla porównania, Porsche 911 z 1964 dysponowało mocą około 130 KM, a było ono uważane za sportowy samochód o dobrych osiągach). Wysokie osiągi samochód zawdzięczał nie tylko silnikowi, lecz także nowatorskiej, jak na tamte czasy, aerodynamicznej karoserii.
Ferrari Dino - jeden z najbardziej popularnych modeli Ferrari, był pierwszym drogowym samochodem tej marki z silnikiem umieszczonym centralnie. Swoją nazwę zawdzięcza zmarłemu synowi Enzo Ferrari, Dino. Oficjalnie Dino nigdy nie było opatrzone logo marki Ferrari, w obawie Enzo Ferrariego o wizerunek marki. Napędzany był silnikiem V6 o pojemności skokowej 2.0 l z trzema gaźnikami o mocy 183 KM i maksymalnym momencie obrotowym 187 Nm. Od 0 do 100 km/h przyspieszał w ciągu 7,5 sekundy i osiągał prędkość maksymalną 225 km/h.
Ferrari365 GTB/4 Daytona - samochód zaprezentowany w 1968 podczas międzynarodowego salonu samochodowego w Paryżu i produkowany do 1973 roku. Prawdziwa jego nazwa to 365 GTB/4, jednak wcześniej zapowiadana Daytona przyjęła się bardziej. Nadwozie zaprojektował Pininfarina i wyprodukowano ok. 1400 egzemplarzy. Auto napędzane silnikiem V12 o pojemności skokowej 4.4 l osiągało prędkość maksymalną 280 km/h i przyspieszenie od 0 do 100 km/h w ciągu 5,4 sekundy.
Ferrari Berlinetta Boxer – sportowy samochód produkowany przezFerrari w latach 1973–1984. Dostępny jako 2-drzwiowe coupé. Następca modelu 365 GTB/4. Do napędu zastosowano dwunastocylindrowy silnik typu bokser o pojemności skokowej od 4,4 l bądź 5,0 litra. Moc przenoszona była na tylne koła poprzez 5-biegową manualną skrzynię biegów. Model ten został zastąpiony przez Ferrari Testarossa.
Ferrari F40 – supersamochód, który zadebiutował w 1987 roku, a więc w momencie, marka Ferrari obchodziła swoje 40-lecie. Kompozytowe panele nadwozia wykonane zostały z wzajemnie ze sobą posklejanych włókien węglowych. Pod nadwoziem zamontowano rurową ramę przestrzenną, do której zamocowano jednostkę napędową. Silnik był zmodyfikowaną jednostką pochodzącą od poprzednika, modelu 288 GTO. Ulokowana pośrodku jednostka V8 była montowana ręcznie. Moc silnika zwiększały dwie turbosprężarki japońskiej firmy IHI. Napęd przekazywany był na oś tylną. W modelu F40 jedna z turbin pracowała w dolnym zakresie, a druga włączała się na wyższych prędkościach obrotowych (od 5000 obr/min).
W zawieszeniu zastosowano podwójne wahacze oraz spiralne amortyzatory. Prędkość maksymalna wynosiła 324 km/h. Ferrari F40 jest ostatnim modelem wyprodukowanym za czasów właściciela firmy, Enzo Ferrari. F40 jest obok Porsche 959, Jaguara XJ220, Lamborghini diablo, McLarena F1 i Bugatti EB110 jednym z charakterystycznych supersamochodów przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych.
Źródło: Ferrari, Wikipedia
Ferrari 125 S (zwane również 125 lub 125 Sport) - pierwszy samochód wyprodukowany przez Ferrari, który zadebiutował 11 maja 1947 roku na torze wyścigowym w miasteczku Piacenza. Auto wyposażono w widlasty dwunastocylindrowy silnik o pojemności 1,5 litra ( najmniejszy silnik V12 w historii motoryzacji). Nadwozie zaprojektowane zostało przez Gioachino Colombo oraz Giuseppe Busso. Wyprodukowano 2 egzemplarze Ferrari 125 S, aby spełnić wymagania homologacyjne dla Formuły 2. Żaden z egzemplarzy nie zachował się do dnia dzisiejszego, ponieważ samochody rozebrano na części, które posłużyły do zbudowania kolejnego modelu Ferrari 159 S.
Ferrari 250 GTO – samochód sportowy wyprodukowany przez włoską firmę Ferrari w małej serii w latach 60. XX wieku. Uznawany za jeden z najsłynniejszych modeli firmy i obecnie za najdroższy model tej marki. Produkowany w latach 1962–1964, zasłynął w wielu wyścigach, gdzie głównym konkurentem był Aston Martin DB4 GTZ. Pierwsza generacja 250 GTO miała charakterystyczne trzy wloty powietrza na masce pomiędzy światłami, tuż ponad chłodnicą. Jednak często je zasłaniano, co widać na zdjęciu poniżej. Wyprodukowano ich (według różnych źródeł) 33 lub 36 egzemplarzy.
Ferrari 365 GTB/4 Daytona - samochód zaprezentowany w 1968 podczas międzynarodowego salonu samochodowego w Paryżu i produkowany do 1973 roku. Prawdziwa jego nazwa to 365 GTB/4, jednak wcześniej zapowiadana Daytona przyjęła się bardziej. Nadwozie zaprojektował Pininfarina i wyprodukowano ok. 1400 egzemplarzy. Auto napędzane silnikiem V12 o pojemności skokowej 4.4 l osiągało prędkość maksymalną 280 km/h i przyspieszenie od 0 do 100 km/h w ciągu 5,4 sekundy.
Ferrari Berlinetta Boxer – sportowy samochód produkowany przez Ferrari w latach 1973–1984. Dostępny jako 2-drzwiowe coupé. Następca modelu 365 GTB/4. Do napędu zastosowano dwunastocylindrowy silnik typu bokser o pojemności skokowej od 4,4 l bądź 5,0 litra. Moc przenoszona była na koła tylne poprzez 5-biegową manualną skrzynię biegów. Model ten został zastąpiony przez Ferrari Testarossa.
Ferrari F40 – supersamochód, który zadebiutował w 1987 roku, a więc w momencie, marka Ferrari obchodziła swoje 40-lecie. Kompozytowe panele nadwozia wykonane zostały z wzajemnie ze sobą posklejanych włókien węglowych. Pod nadwoziem zamontowano rurową ramę przestrzenną, do której zamocowano jednostkę napędową. Silnik był zmodyfikowaną jednostką pochodzącą od poprzednika, modelu 288 GTO. Ulokowana pośrodku jednostka V8 była montowana ręcznie. Moc silnika zwiększały dwie turbosprężarki japońskiej firmy IHI.