Citroen BX

Citroën BX to samochód osobowy klasy średniej produkowany przez francuski koncern PSA. Auto zadebiutowało w 1982 roku jako następca dla modelu GS, choć projekt powstał tuż po tym, jak Peugeot przejął upadającego Citroëna. Zadecydowano wtedy o stworzeniu taniego auta, które miało wykorzystać wiele podzespołów Peugeota, a jednocześnie posiadać hydropneumatyczne zawieszenie rozwijane i popularne u Citroëna.

Co ciekawe, francuska marka zerwała tym modelem z dotychczasowymi krągłymi kształtami – BX wyróżniał się kanciastym, 5-drzwiowym nadwoziem typu liftback (zwanym Berline) i bardzo nisko poprowadzoną linią dachu. W oka mgnieniu był to jeden z najpopularniejszych i najbardziej rozpoznawalnych modeli Citroëna. Co ciekawe, sztywność i wytrzymałość nadwozia była dopracowywana komputerowo (CAD), a maska i tylna klapa zostały wykonane z tworzyw sztucznych aby zaoszczędzić na masie.

Jednak to rozwiązania zastosowane wewnątrz pojazdu zaskakiwały najbardziej. Początkowo auto miało prędkościomierz „bębenkowy” który można skojarzyć z mechanizmem wyświetlania masy na wadze „starej generacji”, mianowicie wskazówka stała w miejscu, a poruszała się tarcza (w przypadku Citroëna, był to bęben). Oprócz tego zrezygnowano z klasycznych manetek do włączania kierunkowskazów czy wycieraczek, a wszystkie przełączniki umieszczono ma mocno wysuniętej desce rozdzielczej. Charakterystycznym elementem była także 1-ramienna kierownica.

W 1985 roku do produkcji weszła odmiana kombi (Break), która wyróżniała się bardzo dużą ładownością (Berline miał 455 litrów pojemności bagażnika, natomiast Break – aż 512 l). Rok później BX doczekał się gruntownego liftingu, przez co uznaje się go za II generację modelu. O ile nadwozie zmieniło się tylko w detalach (inna maska i zderzaki oraz tylne lampy) o tyle wnętrze nieco „zeszło na ziemię”. Nietypowe rozwiązanie licznika oraz przełączników zostało zamienione tradycyjnymi technologiami – zegary były analogowe z nieruchomą tarczą i obracającą się wskazówką, a przyciski z deski rozdzielczej przeniesiono na tradycyjne manetki.

Warto dodać, iż powstawały także wersje z cyfrowymi zegarami na desce rozdzielczej. Oprócz tego, ważną zmianą było obustronne cynkowanie blach, co zapewniało długotrwała obronę przed korozją.

Gama jednostek napędowych, oferowanych przez Citroëna jest bardzo rozległa i w zależności od roku produkcji oferowane były różne silniki o różnych wariantach mocy. Wśród benzyniaków do wyboru były jednostki 1.1 (55-58 KM), 1.4 (61-75 KM), 1.6 (72-94 KM) oraz 1.9 (95-110 KM). Topową odmianą był BX GTi, który dysponował mocą 127 lub 160 (w przypadku wersji 16-zaworowej) z silnika 1.6. Oprócz tego, Citroën w celu uzyskania licencji rajdowej, wyprodukował ok. 200 egzemplarzy BX-a 2.1 4TC, którego napędzał 200-konny silnik 2.1 z turbo.

Poza tym, dostępne były także jednostki wysokoprężne. Silnik 1.8 w wersji wolnossącej rozwijał 60 KM, a turbodoładowanej – 90 KM. 1,9-litrowy turbodiesel generował 64 lub 72 KM. Moc przekazywana była w większości przypadków na przednią oś, choć w 1989 roku do produkcji weszła także odmiana 4x4. Do wyboru była skrzynia 4- i 5-biegowa ręczna oraz 4-stopniowy automat.

W 1993 roku zakończono produkcję odmiany Berline, a rok później – Break. Design nadwozia był kontynuowany w wyższym modelu – XM, a następcą BX-a była Xantia.