Alfa Romeo Spider

Alfa Romeo Spider to sportowe cabrio produkowane przez włoską markę i jedno z najdłużej produkowanych aut tego typu w prawie niezmienionej formie. Pierwsza generacja (seria 105/115, a model otrzymał przez krótką chwilę nazwę Duetto) pojawiła się w 1966 roku jako następca Giulii Spider i jest kwintesencją prawdziwego, włoskiego auta, pełnego stylu, elegancji i dynamiki.

Ociekające atrakcyjnością smukłe nadwozie zostało zaprojektowane przez Pininfarinę. Niestety początki były trudne, ponieważ miłośnikom marki nadwozie wcale nie przypadło do gustu, a samo auto otrzymało przezwisko Osso di Seppia, czyli skorupa kałamarnicy. 2-drzwiowy Spider miał dosyć ciasne nadwozie, a materiałowy dach składało się ręcznie. Z przodu charakterystyczne były okrągłe reflektory oraz mocno wysunięty i nisko położony charakterystyczny element dla Alf – trójkątny wlot z logiem marki.

Pod maską pracować mogły 3 silniki benzynowe – 1.3 (Junior) generujący 87 KM, 1.6 – 109 KM oraz 1.8 o mocy 118 KM. Niestety prowadzenie auta nie było aż takie dobre, jednak z założenia Spider miał jeździć po bulwarach i morskich kurortach, a nie krętych serpentynach.

W 1970 roku pojawiła się „II generacja”, która otrzymała przydomek Coda Tronca, co oznacza ścięty ogon. Było to spowodowane pionowym ścięciem tylnej części auta. Przód natomiast zdominowały plastikowe zderzaki, jedynie przyozdobione chromowanymi wstawkami. Wnętrze zostało przeprojektowane, a konsola środkowa może nieco przypominać tą z... Poloneza. Co ciekawe, w tej wersji można było zamówić hardtop'a oraz skórzaną tapicerkę, a oprócz tego pojawiły się także zmienne fazy rozrządu.

Do gamy silnikowej dołączył 2-litrowy benzyniak generujący 131 (w USA – 129) KM, a silnik 1.6 był od tej pory oferowany w „zubożonej” wersji Junior, w której występował także silnik 1.3. W 1972 roku wycofano silnik 1.8 (o handlowej nazwie 1.75) a 5 lat później – 1.3.

W 1983 roku pojawiła się kolejna „generacja” Spidera, tym razem o przydomku Aerodynamica. Stylistycznie było jej bardzo blisko do Coda Tronca, bowiem również miała ścięty tył, jednak zmieniono wygląd tylnych świateł, a na klapie bagażnika zagościł spojler, który zachodził na tylny pas. Niestety przez te dodatki dominować zaczął plastik, który wyglądał nieco kiczowato na eleganckim i stylowym roadsterze z Włoch.

Co ciekawe, niektóre firmy (m.in. Zender) oferowały tym, którzy było niezadowoleni z ilości plastiku, nakładki i zderzaki w kolorze nadwozia. Wnętrze nie uległo dużej zmianie – głównym czynnikiem wpadającym w oczy jest tabliczka z napisem „Pininfarina”. Do napędu posłużyły tylko 1,6- oraz 2-litrowe benzyniaki o mocy kolejno 104 i 128 KM.

Ostatnia „generacja” klasycznego Spider'a pojawiła się w 1989 roku i otrzymała ksywkę Ultima. Ta odmiana najbardziej różniła się od swoich poprzedników. O ile zachowano design przodu oraz ścięty tył, o tyle plastikowych nakładek i dokładek oraz zderzaków nie było końca. Pas tylny przypominał nieco ten, stosowany w modelu 164.

Auto traciło nieco swój dawny charakter, choć wciąż był to niewielki roadster do spokojnego „wożenia się”. Wnętrze uległo dużej zmianie, ale zachowano je w klasycznym stylu. Pierwszy raz także, obok 5-biegowej przekładni manualnej, dostępny był 3-stopniowy automat. Pod maską pozostały 1,6- oraz 2-litrowe (z wtryskiem) jednostki, które rozwijały tym razem odpowiednio 106 oraz 122 (120 z katalizatorem) KM.

Produkcję Alfy Spider zakończono w 1993 roku, a 2 lata później pojawiła się rzeczywista II generacja (seria 916). Tym razem, obok 2-drzwiowego cabrio dostępne było także coupe o nazwie GTV. Podobnie jak wcześniej, za oryginalny design odpowiedzialne było studio projektowe Pininfarina. Nadwozie w porównaniu do poprzednika uległo powiększeniu, a w wersji GTV zabierało na pokład nawet 4 osoby. Bagażnik z kolei miał bardzo skromną pojemność – jedynie 110 litrów.

W przedniej części wykorzystano charakterystyczny dla włoskiej marki trójkątny wlot powietrza z logiem, a nowością były niewielkie, okrągłe podwójne reflektory, na które nieznacznie zachodziła maska. Z tyłu z kolei, w oczy rzucał się ścięty pod kątem pas, z listwą ze światłami na całą szerokość auta. Konstrukcyjnie Alfa Spider opiera się płycie podłogowej od Fiata – Tipo 2. W 1998 roku dokonano drobnych zmian z stylistyce wnętrza oraz w palecie jednostek napędowych.

Przez cały okres produkcji dostępne były jedynie benzyniaki. Początkowo montowano silniki o pojemności 2 oraz 3 litrów, które generowały 150 (2.0 Twin Spark), 202 (2.0 V6) oraz 192 (3.0 V6 12V) KM. Rok przed pierwszym liftingiem, 12-zaworową V6-kę zastąpiono wersją 24-zaworową (220 KM), a lifting przyniósł modernizację 2-litrowej jednostki Twin Spark (co skutkowało wzrostem mocy o 5 KM) oraz dodanie kolejnego silnika TS, tym razem o pojemności 1.8 litra i mocy 144 KM.

W 2003 roku auto przeszło drugi, większy lifting. Znów poprawie uległo wnętrze, ale tym razem drobnym zmianom poddano także przednią część auta. Oprócz tego pojawił się nowy 2-litrowy silnik JTS generujący 165 KM, a największa V6-ka została zastąpiona silnikiem 3.2 V6 (240 KM). Moc przekazywana była niezależnie od wersji silnikowej, na przednie koła za pomocą 5- lub 6-biegowej przekładni manualnej.

W 2006 roku zakończono produkcję modelu Spider, a jej następcą była Brera Spider.