Toyota Hiace

Toyota Hiace to średniej wielkości samochód osobowo-dostawczy produkowany przez japoński koncern. Auto pojawiło się na rynku w 1967 roku (typ H10) jako mniejsza wersja modelu Toyoace (dziś znana pod nazwą Dyna).

Nazwa auta pochodzi od połączenia słów „high” oraz „ace”. Auto miało jednobryłowe, samonośne nadwozie, które od boku przypominało kształtem trapez. Występowało w wielu wersjach nadwoziowych – jako dostawczak a pojedynczą lub podwójną kabiną, pick-up lub osobówka 6- i 9-osobowa, lub z przedłużonym rozstawem osi i zwiększonym tylnym zwisem także jako 12- lub 15-osobowy minibus. Wersja z przedłużonym rozstawem osi posłużyła jako baza do stworzenia karetki pogotowia.

Do napędu posłużył silniki benzynowe o pojemności 1.3, 1.5 lub 2 litrów, generujące kolejno 70, 77 oraz 98 KM. Pod koniec produkcji wprowadzono do oferty także 1,8-litrową jednostkę o mocy 95 KM.

W 1977 roku na rynku zadebiutowała II generacja auta użytkowego Toyoty (H20/30/40). Nadwozie, dzięki zaokrągleniu przedniej części pojazdu stało się przyjemniejsze dla oka. Gama wersji nadwoziowych wciąż była bogata – towarowe dostawczaki, odmiany skrzyniowe, pick-upy i wersje osobowe mieszczące 10 lub w przypadku przedłużonego nadwozia także 12 lub 15 osób. Na tym podwoziu powstała, podobnie jak wcześniej, karetka.

W 1979 roku wprowadzono do oferty diesla, rok później modernizację przeszła deska rozdzielcza, a jeszcze rok później odświeżono pas przedni. Do napędu początkowo służył 1,6- (80 KM) oraz znany 2-litrowy benzyniak, z czego ten drugi w chwili pojawienia się silnika o zapłonie samoczynnym przeszedł modernizację mająca na celu poprawę jakości spalin. Wspomniany wcześniej diesel miał pojemność 2,2 litra i generował 60 KM. Do wyboru była 5-biegowa skrzynia ręczna oraz 4-stopniowy automat.

Pod koniec 1982 roku na rynek weszła trzecia odsłona Toyoty Hiace (H50). O ile stylistycznie auto było podobne do swojego poprzednika, o tyle duże zmiany zaszły w nomenklaturze. Poprzednia odsłona przeszła drobne modyfikacje i była oferowana na niektórych rynkach pod nazwą Dyna 100, jako mniejszy odpowiednik ciężarowej Dyny. Oprócz tego, minibus otrzymał nazwę Commuter.

W 1985 roku Hiace przeszło facelifting, który przyniósł głównie kwadratowe reflektory zamiast okrągłych. Co ciekawe, zmiana ta dotyczyła tylko niektórych wersji nadwoziowych i modeli przeznaczonych na import. Do napędu służył silnik diesla 2.4 D generujące 75 KM oraz benzyniak o tej samej pojemności i mocy 94 KM. W zależności od rynku spotykane były także 1.6-, 1.8- oraz 2-litrowe silniki benzynowe oraz 2-litrowe turbodiesle. Nowością był opcjonalny napęd na 4 koła (rzadko spotykany). Do przeniesienia napędu służyły te same skrzynie biegów co wcześniej.

Mimo iż produkcja tej odsłony została zakończona w 1989 roku, to do 2007 roku auto było produkowane jeszcze w RPA z 2,2-litrowym benzyniakiem.

W 1989 roku pojawiła się 4. generacja Hiace. Nastąpiło wiele zmian konstrukcyjnych w porównaniu do poprzedniej generacji, a auto zyskało większą popularność w Europie niż dotychczas. W 1993 roku przeprowadzono pierwszy lifting, zmieniając reflektory oraz tylne światła, a także wyposażając kierownicę w poduszkę powietrzną. W tym samym roku zmodernizowano także jednostki napędowe.

Obok wersji towarowej, wersja osobowa może pomieścić 7 lub 9 osób (dla większej ilości pasażerów był przewidziany Commuter), z czego ta druga odmiana zyskała w 1996 roku nazwę Granvia. Wtedy też do standardowego wyposażenia dołączyła poduszka powietrzna dla pasażera oraz system ABS. 2 lata później przeprowadzono drugą modernizację nadwozia, która polegała na zmianie atrapy chodnicy oraz zderzaków. Karetka zbudowana na przedłużonym podwoziu i z podwyższonym dachem otrzymała nazwę Himedic.

W zależności od rynku, wśród benzyniaków dostępne były silniki o pojemności 2 i 2,4 litra oraz diesle 2.4 i turbodiesle 2.0, 2.4 i 2.8. Napęd na 4 koła był dostępny tylko dla aut z silnikiem o zapłonie samoczynnym.

W 1995 pojawiła się Toyota Hiace(XH10) oferowana w dużej mierze w Europie (w Azji nosiła nazwę Grand Hiace). O ile poprzednie generacje wyróżniały się centralnie umieszczoną jednostką napędową, o tyle w tej wersji została ona zamontowana przed przednią osią. Dostępna była zarówno odmiana towarowa, jak i osobowa i to w dwóch rozstawach osi oraz z podwyższonym dachem.

W standardzie montowano poduszki powietrzne dla kierowcy i pasażera oraz ABS, a z mocniejszymi silnikami dostępny był napęd na 4 koła. W 2002 roku Grand Hiace otrzymał nowy przód, który 4 lata później (po drobnych modyfikacjach) zagościł także w europejskim Hiace. Jego produkcja zakończyła się w 2012 roku, choć już w ciągu wcześniejszych 2 lat był stopniowy wycofywany z niektórych rynków.

W 2012 roku został zastąpiony przez model ProAce który bazował na rodzinie dostawczaków PSA i Fiata.

Do napędu początkowo służył 2,4-litrowy diesel generujący 79 lub z turbosprężarką – 90 KM, który w 2001 roku został zastąpiony przez nowy silnik (z wtryskiem Common-Rail) o mocy 88 lub 102 KM. Po 5 latach został on zastąpiony przez 2,5-litrową jednostkę D-4D o mocy 95 i 117 KM. Wśród benzyniaków dostępna był 2,4-litrowa jednostka rozwijająca 116 KM. Oprócz tego w Azji dostępne były także silniki benzynowe 2.7 i 3.0 oraz 3,4-litrowy turbodiesel.

Z kolei w 2004 roku pojawiła się piąta odsłona Hiace z oznaczeniem H200. Mimo iż nadwozie nawiązuje do poprzedników, to auto ma silnik umieszczony przed przednią osią. Karoseria wygląda jakby była dosłownie krojona – prostopadłościenne kształty przełamuje jedynie lekko zaokrąglona przednia szyba. Auto było dostępne w 3 różnych długościach i wysokościach jako dostawczak, minivan, minibus (Commuter), a także jako kamper.

W 2007 roku po raz pierwszy odświeżono wygląd auta, a właściwie jego przód. Oprócz tego zmiany przeszło także wnętrze oraz poprawiono jakość spalin. 3 lata później znów przemodelowano przedni pas i popracowano nad spalaniem jednostek napędowych.

Do napędu posłużyły 2,5- oraz 3-litrowe turbodiesle generujące 101 oraz 170 KM. Benzyniaki z kolei miały 2 lub 2,7 litra pojemności i rozwijały kolejno 136 oraz 159 KM. Standardem był 4-stopniowy automat, natomiast 5-biegowa skrzynia ręczna występowała tylko z w minibusie Commuterze.