Wpływ na popularność oryginału miały niewątpliwie sukcesy w Rajdzie Monte Carlo. W 1964 roku załoga Hopkirk-Liddon odniosła na Mini sensacyjne zwycięstwo. Rok później na najwyższym podium stanęli Mäkinen i pilot Easter, a w 1966, kiedy Fin ponownie za kierownicą Mini zameldował się pierwszy na mecie rajdu, zdyskwalifikowano go za nieregulaminowe reflektory. Nic to! W 1967 roku załoga Aaltonen-Liddon wygrała rajd na Mini nie dając rywalom żadnych szans. Czy w tej sytuacji Riley mógł liczyć na sukces?Elfa I i II wyprodukowano w latach 1961-66 tylko 30 912 sztuk, a Horneta 28 455 sztuk, po czym Mini powrócił do swojej podstawowej formy. Silniki i podzespoły mechaniczne były w obu autach identyczne jak w Mini. Podstawą była jednostka napędowa 948 ccm o mocy 38 KM i momencie obrotowym 72 Nm przy 2700 obrotach na minutę. Prędkość maksymalna dochodziła do 120 km/h.