Mazda RX-7

Mazda RX-7 to kultowy, sportowy samochód osobowy produkowany przez japoński koncern motoryzacyjny. RX-7, a właściwie jej trzecia odsłona, szczególnie znana i lubiana była za łatwość tuningu. Osoby nieinteresujące się motoryzacją, mogą kojarzyć pojazd głównie ze słynnej serii filmów „Szybcy i Wściekli”.

Pierwsza Mazda RX-7 pojawiła się w 1978 roku. Kiedy wszyscy inni producenci wycofywali się z inwestowania w silniki o tłoku obrotowym (tzw. silnik Wankla), Mazda robiła wszystko aby je udoskonalić. Po modelu RX-3, przyszedł czas na 2-osobowe RX-7. Dynamiczna i opływowa sylwetka (Cx=0,36) wyróżniała się m.in. otwieranymi reflektorami.

Pod maską znalazł się silnik 2x573 cm3 generujący 105 KM. Dzięki niskiej masie, wynoszącej zaledwie 1000 kg, auto rozpędzało się  do 100 km/h w 9 sekund (11 w przypadku automatycznej skrzyni 3-biegowej). Moc trafiała na tylne koła za pośrednictwem 4 lub 5-stopniowej przekładni manualnej. Analitycy nie wróżyli RX-7 sukcesu, bowiem doświadczeni modelami innych marek (m.in. NSU Ro80) kierowcy wiedzieli, że tego typu jednostka jest dosyć awaryjna, podatna na przegrzanie i zużywa stosunkowo dużo paliwa.

Największym atutem RX-7 była jednak cena, która była znacznie niższa od konkurentów (była blisko o 1/5 tańsza od konkurencyjnego Porsche 924). W 1981 roku dokonano pierwszych zmian. Dzięki udoskonaleniu jednostki, generowała ona już 115 KM (dzięki czemu RX-7 osiągało prędkość maksymalną przekraczającą 200 km/h!) Dodatkowo zamontowano hamulce tarczowe na tylnej osi, a wyposażenie wzbogacono. Zaprojektowano także nowe felgi, których kształt przypominał rotor z silnika Wankla. Kosmetyczne zmiany dotknęły także pas przedni i tylny.

W 1985 roku zaprezentowano II generację Mazdy RX-7 (FC). Auto przeszło gruntowne zmiany, zarówno stylistyczne, jak i techniczne. W pierwszym przypadku zachowano co prawda chowane reflektory, ale nadwozie nabrało muskułów i upodobniło się nieco do konkurencyjnego Porsche 944. W drugim zaś przypadku, inżynierowie wzięli na warsztat przede wszystkim zawieszenie, dzięki czemu prowadzenie RX-7 uległo znacznej poprawie.

Obok 2-drzwiowego coupe, w 1988 roku pojawiło się także cabrio, które było drugim, i jak do tej pory ostatnim kabrioletem z seryjnie montowanym silnikiem Wankla. Pojemność silnika urosła do 2x654 cm3, dzięki czemu jednostka generowała 150 KM. 2 lata po debiucie, do oferty wprowadzono także wersji turbodoładowaną, który odznaczała się mocą 180 KM, a po kolejnych 2 latach - już 200 KM! Wtedy też wycofano ostatecznie z oferty silnik wolnossący (w cabrio dopiero w 1989 roku).

W 1989 roku przeprowadzono kilka zmian - głównie technicznych. Zwiększono stopień sprężania, poprawiono smarowanie, zastosowano bardziej wytrzymałe koła zębate, udoskonalono przepływ powietrza ładującego turbo, a także zawieszenie i układ kierowniczy. Dzięki lekkiej i niewielkiej, nisko zamontowanej jednostce, Maźdze udało się wypracować bardzo korzystny rozkład masy, który zapewniał znakomite prowadzenie (wciąż niska masa zapewniała w najmocniejszej wersji przyspieszenie do „setki” w ok. 6 sekund!).

W 1992 roku pojawiła się III, i zarazem najbardziej znana z filmów i gier wideo, generacja Mazdy RX-7 (FD). Nadwozie zostało znacznie unowocześnione, i nawet w dzisiejszych czasach wygląda nowocześnie. Na pierwszy rzut oka można pomyśleć, iż producent zapomniał o klamkach, jednak zostały one ukryte w słupku B. Zachowano natomiast chowane reflektory, a z tyłu zamontowano charakterystyczną „brew” łączącą tylne światła.

Niestety kariera RX-7 FD w Europie nie była tak udana jak jej poprzedników. Jednym z głównych powodów był znaczny wzrost ceny w stosunku do poprzedników. Oczywiście nie było to sztuczne pompowanie ceny, Mazda w zamian dawała szereg poprawek, a także nowinki techniczne (w tym m.in. podwójne turbo, które w tamtych czasach było czymś niespotykanym; RX-7 FD było jednym z pierwszych seryjnie produkowanych aut z takim rozwiązaniem). Oprócz tego zastosowano także większe hamulce.

Pod maską pozostał ten sam silnik co w poprzedniku, jednak dzięki drugiemu turbo i kilku zmianom, generował on już 239 KM i gwarantował przyspieszenie do „setki” w nieco ponad 5 sekund! To lepszy wynik niż ówcześnie produkowane, i ponad 2x droższe, Ferrari 348. Drugim powodem dla jakiego RX-7 FD nie odniosło sukcesu w Europie były normy spalania, przez które w 1996 roku pojazd został wycofany ze Starego Kontynentu, a pod koniec produkcji sprzedawany był już jedynie w Japonii pod marką Efini z 255-, 265- lub 280-konnym silnikiem. Moc przekazywana była wciąż na tylne koła za pośrednictwem 4-biegowej skrzyni automatycznej lub 5-stopniowej przekładni manualnej.

W 2002 roku zakończono produkcję Mazdy RX-7, a jej następcą został model RX-8. Rywalami Mazdy RX-7 (FD) była m.in. Toyota Supra oraz Nissan Skyline.