Opel Manta

Opel Manta to sportowy samochód osobowy produkowany przez koncern GM. Auto pojawiło się w 1970 roku i miało być nieco tańszą alternatywą dla legendarnego modelu GT. Nazwa pochodzi od gatunku płaszczki.

Opel Manta powstał jako odpowiedź amerykańskiego koncernu na Forda Capri. Manta kierowana była głównie do młodszej klienteli płci męskiej. 2-drzwiowe nadwozie typu coupe prezentowało się bardzo korzystnie – nadmuchane błotniki, szeroki grill oraz nieco zagięty „nosek” nadawały mu zadziornego charakteru. Konstrukcyjnie Manta powiązana była z Asconą A – w rzeczywistości była to jej odmiana coupe.

Do napędu służyły benzynowe silniki 4-cylindrowe o pojemności 1.2, 1.6 oraz 1.9 litra, które generowały kolejno 60, 60/68/75/80 KM oraz 88/90 KM. Topową odmianą była Manta GT/E wyposażona w 105-konny motor 1.9. Oprócz mocniejszego silnika, Manta GT/E otrzymała nieco niższe zawieszenie oraz przedni spojler. Moc, niezależnie od wersji, kierowana była na tylną oś za pośrednictwem 4-biegowej skrzyni manualnej lub 3-stopniowej przekładni automatycznej.

W 1975 roku pojawiła się II generacja Opla Manty. Z uwagi na facelifting w 1982 roku, Mantę B dzieli się na odmianę B1 (przedlift) oraz B2 (polift). Manta B2, w przeciwieństwie do pierwszej odsłony, oferowana była zarówno jako 2-drzwiowe coupe, jak i 3-drzwiowy hatchback (CC). Nadwozie Manty B1 było nieco bardziej kanciaste, lecz chromowane elementy i niewielkie zderzaki nadawały pojazdowi elegancji i „niewinności”.

Mancie ubyło nieco charakteru, przy czym przybrała bardziej postać dostojnego GT. Konstrukcyjnie pojazd opierał się na Asconie B.  W 1982 roku, doszło do wcześniej wymienionego faceliftingu. Manta B2 stała nie bardziej „plastikowa” w dosłownym tego słowa znaczeniu. Eleganckie chromowane zderzaki wymieniono na plastikowe w kolorze nadwozia.

Oprócz tego zmieniono grill, wzory felg, wnętrze oraz silniki. W ofercie pozostało 2-drzwiowe coupe oraz 3-drzwiowe CC. Tuż po liftingu, z uwagi na potrzeby nomenklatury, topową odmianę nie oznaczano już jako GT/E, a jako GSi (wzięło się to z oznaczenia nowego Kadetta GSi). Gama jednostek napędowych Manty B była bardzo obszerna – przed liftingiem oferowano silniki benzynowe 1.2 (55 lub 60 KM), które w 1979 roku zostały zamienione na większe, 1,3-litrowe jednostki (60, 75 KM).

Do 1978 roku, największymi jednostkami były 1,9-litrowe silniki generujące 75, 90 oraz 105 KM w wersji GT/E. W tym samym roku, zostały one zastąpione 2-litrowymi silnikami o mocy 90, 100 lub 110 KM (GT/E, a od 1984 roku – GSi). Oprócz tego GT/E, a w szczególności GSi wyróżniały się dodatkowymi elementami nadwozia, jednak w przypadku GSi, różnice te były bardziej dostrzegalne.

Wartym uwagi egzemplarzem, jest Manta 400 – powstał on w 1981 roku na potrzeby startów w rajdach samochodowych – wyróżniał się poszerzeniami błotników (które potem stosowano w odmianie GSi), białym lakierem oraz żółto-szarymi naklejkami z motywem liczby „400”. Do napędu służył 2,4-litrowy silnik benzynowy generujący 144 KM, jednak po modyfikacjach mógł on osiągać aż 275 KM! Powstało w sumie 245 egzemplarzy Manty 400. Moc, w Oplu Mancie B kierowana była na tylną oś, a w zależności od wersji, do wyboru była manualna skrzynia o 4 lub 5 przełożeniach oraz 3-stopniowy automat.

W 1988 roku zakończono produkcję Opla Manty, a jej następcą została Calibra. Mimo iż Manta nie była zbyt popularna na polskim rynku, w Niemczech na stałe wpisała się na karty historii. Stosunkowo tanie sportowe auto było skierowane głównie do młodych ludzi, rządnych wrażeń. Bardzo szybko wokół kierowców Mant powstała otoczka umięśnionych macho, chodzących w bezrękawniku, bez wykształcenia, z niezbyt rozgarniętą fryzjerką na fotelu pasażera. Stąd też w niemieckiej kulturze liczne anegdoty i żarty o Mancie, a w szczególności o ich kierowcach.