W roku 1913 Karol Rapp założył Rapp Motoren Werke, która od 1917 nosiła nazwę Bayerische Motoren Werke. W tej samej miejscowości w roku 1916 Gustaw Otto (syn inżyniera który czterdzieści lat wcześniej opracował termodynamiczne zasady pracy silnika czterosuwowego) założył Bayerische Flugzeugwerke. Obydwie firmy zajmowały się produkcją dla przemysłu lotniczego, ale -na mocy traktatu wersalskiego- po I wojnie Niemcy nie mogły już produkować sprzętu lotniczego. BFW produkowało więc sprzęt biurowy, a BMW elementy hamulcowe stosowane w kolejnictwie.

Przełomem dla był rok 1922. Wówczas to wiedeński bankier Camillo Castiglioni wykupił ich udziały i połączył obydwie firmy. Szefem biura konstrukcyjnego został dotychczasowy konstruktor BMW Max Friz. To właśnie jemu firma BMW zawdzięcza ponowne ożywienie produkcji. Friz wraz z zespołem inżynierów w przeciągu zaledwie kilku tygodni stworzył dzieło które zapewniło firmie sukces rynkowy. Nową konstrukcją był ... motocykl.

Pojawienie się tego pojazdu było sensacją na salonie w Paryżu w 1923. Wprawdzie motocykle produkowane były przez wielu producentów, ale żaden z nich nie miał takich rozwiązań technicznych. BMW R 32, gdyż taką nazwą nazwę przyjęto dla tego pojazdu, posiadał dwururową ramę, silnik o przeciwsobnym układzie cylindrów i napęd przekazywany na koło nie za pomoc łańcucha, ale wału z przegubami kardana. O doskonałości tych rozwiązań konstrukcyjnych najlepiej świadczy fakt, że do dnia dzisiejszego motocykle BMW używają wałów napędowych.

Model spotkał się z dużym zainteresowaniem na rynku i szybko uruchomiono seryjną produkcję. Równocześnie inżynierowie BMW rozpoczęli prace nad unowocześnianiem motocykla. Poligonem doświadczalnym do dalszej produkcji stały się modele sportowe. Pierwszy z nich -R37- zbudowany został na bazie R32, ale posiadał m.in. głowicę ze stopów lekkich i inną konstrukcję układu rozrządu. Pojazd ten wkrótce po premierze rozpoczął -jak pisała ówczesna prasa -"pogoń za rekordami". Największym osiągnięciem motocykla R37 było uzyskanie prędkości 216 km/h, co w latach dwudziestych było jeszcze wartością magiczną.

Nie zapomniano również o przemyśle lotniczym. Od roku 1927 ponownie ruszyła produkcja silników lotniczych. Także w tym przypadku nie poprzestano na produkcji "zwykłych jednostek". O ich ponadprzeciętnych możliwościach najlepiej świadczy fakt, że na 87 rekordów świata jakich dokonano w roku 1927, aż 29 odbywało się na samolotach z silnikami BMW.

Cztery koła

Dziesięć lat po zakończeniu wojny przed firmą zarysowała się szansa wkroczenia do elitarnej grupy producentów samochodów. Heinrich Ehrhardt, trzeci po Daimlerze i Benzu pionier motoryzacji niemieckiej miał duże problemy finansowe. Jego fabryka w Eisenach przeżywała kryzys, a produkowane od 1904 modele "Dixi" nie znajdywały już wielu nabywców. Zarząd BMW zdecydował się na inwestycje w tym zakładzie i wykupił prawa własności. Początkowo prowadzono produkcję modelu BMW Dixi (1928-1932), a po czterech latach wprowadzono do produkcji pierwszy model opracowany przez konstruktorów BMW. Pojazd nosił oznaczenie BMW 3/20. Był on zbliżony wielkością i klasą do Dixi i nie miał (jeszcze) aspiracji podboju rynku modeli prestiżowych.

Styl BMW

W roku 1933 przedstawiono pradziadka dzisiejszych modeli. Wykorzystując wysoką pozycję jaką posiadała firma jako producent silników, zaproponowano klientom samochód wyposażony w "super nowoczesny silnik sześciocylindrowy". Stawiało to pojazd w górnej klasie produkowanych wówczas modeli. Model oznaczony został jako BMW 303. Samochód został w całości zaprojektowany w Monachium w studiu konstrukcyjnym BMW, a produkowany był w Eisenach. Oferowany był on w kilku wersjach nadwoziowych (limuzyna, coupe, kabriolet) i dwóch wersach silnikowych (czterocylindrowe silniki były znacznie tańsze, ze względu na prostszą konstrukcję i mniejszy prestiż). Model ten ma jeszcze jedno znaczenie dla historyków motoryzacji. Jest to bowiem pierwszy pojazd, który posiada osłonę chłodnicy w kształcie "dwóch nerek", wykorzystywanych do dnia dzisiejszego jako stylizacja przedniej partii nadwozia BMW.

W sumie do drugiej wojny światowej firma wyprodukowała kilkanaście modeli opartych na jednej płycie podłogowej, które pozwoliły ugruntować pozycję producenta samochodów drogich i ekskluzywnych. Jednak najbardziej znanym przedwojennym modelem BMW nie jest limuzyna, ale roadster.

Dwuosobowy samochód o charakterze sportowym był ulubieńcem konstruktorów BMW od samego początku. Zaledwie rok po przejęciu zakładów w Eisenach na drogi wyjechał 3/15 Wartburg Sport z silnikiem 750 ccm, posiadający o 3 KM więcej niż tradycyjne modele (większą moc uzyskano dzięki podwyższeniu stopnia sprężania i przeróbkom układu wydechowego).

W 1933 zaprezentowano roadstery 315/1 i 319/1 wyposażone w jednostki 1500 ccm i 1900 ccm. Jednak największym wydarzeniem była prezentacja w 1936 modelu BMW 328.

Był to wówczas najszybszy seryjny samochód w swojej klasie i szybko stał się synonimem dynamiki i sportowych osiągów pojazdów spod znaku BMW. Oprócz atrakcyjnej, aerodynamicznej sylwetki i sportowego zawieszenia samochód posiadał rozwiązania jak na ówczesne czasy bardzo awangardowe. Sześciocylindrowy silnik o pojemności 1971 ccm osiągał moc maksymalną (80 KM) przy prędkości obrotowej 5000 obr/min. Ponieważ zastosowano w nim rozrząd górnozaworowy (podobnie jak we współczesnych silnikach), a wałek rozrządu umieszczony był w kadłubie niezbędne stało się przekazywanie napędu zaworów poprzez laski popychaczy (jak np. w Polonezie). Jednakże inżynierowie BMW opracowali komorę spalania z zaworami rozchylonymi pod kątem, dzięki czemu pokrywa klawiatury była w kształcie litery "V", a nie chcąc stosować ośmiu długich lasek zastosowano tylko cztery. Sterowały one zaworami wydechowymi, a do otwarcia zaworów ssących służyły drążki umieszczone poprzecznie w głowicy (pomiędzy ramionami litery V), napędzane od dźwigni zaworów wydechowych. Taka budowa pozwalała na uzyskiwanie bardzo precyzyjnej pracy silnika szczególnie w wysokich zakresach obrotów. Wyeliminowało to problemy jakie dotychczas napotykali producenci silników: przy niskich obrotach silnik pracował prawidłowo, ale przy maksymalnych, bezwładność długich lasek popychaczy powodowała zmianę konstrukcyjnych faz rozrządu. W efekcie samochody miały mniejszą dynamikę.

Posiadając tak doskonały silnik konstruktorzy postanowili sprawdzić go w warunkach wyścigu samochodowego. W roku 1938 we włoskim wyścigu Mille Miglia wystartowały dwa samochody BMW 328, a po zwycięstwie w swojej klasie postanowiono w oparciu o model bazowy zbudować prawdziwą wyścigówkę, która miała szansę odnieść zwycięstwo w klasyfikacji generalnej.

W 1940 wystawiono do wyścigu dwa modele 328 Coupe i trzy roadstery. Samochody posiadały specjalnie opracowane aerodynamiczne nadwozia wykonane ze stopów aluminium i magnezu. Wyścig wygrał jeden z pojazdów pokonując dystans ze średnią prędkością 167 km/h.

Przygotowania do wojny

Im bliższy by początek wojny, tym większe znaczenie w produkcji zakładów BMW miały zamówienia rządowe. Na początku lat trzydziestych "bawarska wytwórnia silników" rozpoczęła projekty nowych silników lotniczych. Największym osiągnięciem była produkcja modelu odrzutowego. Jednostka oznaczona BMW 003 znalazła zastosowanie w samolotach Heinkel He 162 i Messerschmitt Me 262. Produkcja ta w głównej mierze przyczyniła się do zniszczenia zakładów. Samoloty alianckie bombardując cele strategicznie prawie całkowicie zrównały z ziemią hale fabryczne. Zniszczono także laboratoria, a z doświadczeń naukowych i dokumentacji badawczej dotyczącej nowego napędu korzystali w latach 1945-1950 naukowcy z państw zwycięskich: USA, Francji i Rosji.

Od zera..

Pierwsze miesiące po wojnie były dla koncernu stawianiem wszystkiego od podstaw. Zakłady w Monachium zostały zbombardowane przez wojska alianckie, a zakłady w Eisenach zostały ujęte w rosyjskiej strefie okupacyjnej i zarówno one jak i istniejący tam sprzęt na zawsze utracone przez BMW. Pozostało zatem odbudowywanie wszystkiego od podstaw.