Czy nie odczuwaliście niepokoju, jadąc np. w korku za cysterną oznakowaną różnymi znakami ostrzegawczymi? Co może być w środku i jak groźna jest ta zawartość dla otoczenia?
Aby podobnych wątpliwości nie miały służby ratownicze oraz nadzorujące ruch drogowy, w Europie obowiązują jednolite zasady oznaczania ładunków niebezpiecznych. Są one uregulowane tzw. międzynarodową umową ADR (z ang.: The European Agreement Concerning the International Car-riage of Dangerous Goods by Road). Zgodnie z zasadami ADR każdy pojazd przewożący niebezpieczny ładunek, poza odpowiednimi dokumentami przewozowymi, musi być oznaczony tablicami określającymi zagrożenie powodowane przez ładunek (liczba w górnym wierszu pomarańczowej tabliczki) oraz rodzaj ładunku (na dole tabliczki).
Wybrane oznaczenia zagrożeń i materiałów
Na górze tablicy znajduje się kod określający rodzaj powodowanego zagrożenia, np:
20: Gaz duszący lub obojętny
22: Gaz skroplony schłodzony
223: Gaz skroplony, schłodzony, palny
23: Gaz palny
26: Gaz trujący
30: Ciecz palna
33: Ciecz łatwo zapalna
336:Ciecz łatwo zapalna oraz trująca
40: Materiał stały zapalny
423: Materiał stały zapalny wydzielający gaz zapalny
46: Materiał stały zapalny i trujący
60: Materiał trujący, szkodliwy
Na dolnym polu tablicy znajduje się kod precyzyjnie określający rodzaj ładunku, np:
1005: Amoniak
1017: Chlor
1073: Tlen
1170: Alkohol etylowy
1203: Benzyna
1830: Kwas siarkowy
1965: Mieszaniny węglowodorów (gazy skroplone)
1977: Azot
1972: Gaz ziemny (metan)
