Układ hamulcowy główny składa się z pedału, pompy hamulcowej, przewodów i elementów hamujących. Wśród tych ostatnich można wyróżnić: tarcze hamulcowe (stosuje się je co najmniej dla kół przedniej osi), w kołach osi tylnej często spotkać można hamulce bębnowe, gdzie hamują okładziny umieszczone wewnątrz bębna.
Jeśli samochód ma hamulce tarczowe również na osi tylnej, częstym rozwiązaniem jest połączenie tarcz z bębnami. Ta dość skomplikowana konstrukcja (mały bęben montuje się po wewnętrznej stronie tarczy) umożliwia stosowanie klasycznego hamulca postojowego, który lepiej współdziała z bębnem niż z tarczą. Główne układy hamulcowe już od lat 70. XX w. są dwuobwodowe.
Oznacza to, że pompa hamulcowa ma dwie sekcje tłoczące (dwa tłoczki), z których każda obsługuje jeden obwód. Obwód może obejmować dwa, trzy lub wszystkie cztery koła.
Takie połączenie gwarantuje wystarczającą do zatrzymania pojazdu siłę hamowania nawet wówczas, gdy jeden obwód przestanie działać.
Układy hamulcowe mogą mieć systemy pomocnicze, jak wspomaganie (bez którego bardzo trudne jest użytkowanie hamulców tarczowych, wymagają większej siły nacisku od bębnowych), ABS, BAS czy EBD. Rozwija się też konstrukcje elektrohydrauliczne (Brake-By-Wire) - są już na rynku seryjne samochody z takim systemem (m.in. BMW, Mercedes).
