Grand Prix Malezji 2009: historia i harmonogram

Tor Sepang International Circuit ma swój wyjątkowy klimat. W jego okolicach rosną tropikalne lasy, a wszystkie budowle włącznie z trybunami, mają w sobie charakter miejscowej architektury. Niemiecki projektant Hermann Tilke potrafił maksymalnie wykorzystać do jego budowy teren, który mu zaoferowano pod koniec lat dziewięćdziesiątych. Powstał tor, który miejscami ma szerokość aż 16 metrów. Jego długość to 5543 m, z dwoma równoległymi prostymi. Cztery lewe i dziesięć prawych zakrętów, stwarzają odpowiednie wymagania dla ścigających się kierowców.

Największe szanse w Malezji mają ci kierowcy, którzy dysponują w okresie wyścigu doskonałą kondycją. Aby wytrzymać upały, muszą przez kilka dni przyzwyczajać się do picia znacznej ilości napojów. Dziennie w okresie przygotowań są to minimum cztery litry. Mechanicy w garażach instalują dodatkowe wentylatory, które są zdolne do odświeżania ciężkiego powietrza. Dla gości VIP przygotowano specjalnie klimatyzowane pomieszczenia.

Z tego powodu ten wyścig odwiedza stosunkowo niewielu Europejczyków. Dla których ten klimat jest często nie do zniesienia. Z drugiej jednak strony, miejscowych kibiców też wielu tutaj nie przychodzi, bo ceny biletów są dla nich niedostępne. To wyścig, podczas którego można zobaczyć część trybun bez kibiców.

Oprócz trudnych warunków klimatycznych kierowcy muszą przywyknąć także do warunków panujących na torze. Na dwóch z piętnastu zakrętów osiągane są przeciążenie 3g, a na siedmiu koło 2g. Pokrycie asfaltowe jest dobrej jakości, a nierówności na nim niewiele. Ma wysoki wskaźnik przyczepności, co powoduje znaczne zużycie opon. Także hamulce narażone są na szybsze zużycie. Jednak największym wrogiem techniki jest tutaj upał.

Dziewięć przystanków w Sepang

Tor wybudowany za 85 mln euro, po raz pierwszy przywitał wyścig Grand Prix Malezji w 1999 roku. Pierwszy wyścig przyniósł wielkie emocje i zawiłości, które FIA musiała rozstrzygać przy zielonym stoliku. Michael Schumacher powrócił tutaj po wypadku na torze Silverstone. Przez cały weekend nadawał ton, co oznaczało, że wypadek nie pozostawił na jego psychice żadnych konsekwencji. Jego kolega z zespołu Ferrari, Eddzie Irvine, miał w tym momencie nadzieję na mistrzowski tytuł. Ich bolidy uznano za nieprzepisowe, co oznaczało tytuł dla Miki Häkkinena. Włosi jednak się odwołali od tej decyzji i koronacja została przesunięta na kolejne Grand Prix Japonii. Rok później dzięki Michaelowi Schumacherowi Włosi tutaj wygrali.

Dotychczasowi zwycięzcy:2007: Fernando Alonso / McLaren-Mercedes 2006: Giancarlo Fisichella / Renault2005: Fernando Alonso / Renault 2004: Michael Schumacher / Ferrari 2003: Kimi Räikkönen / McLaren-Mercedes2002: Ralf Schumacher / Williams-BMW 2001: Michael Schumacher / Ferrari

Trzecie GP Malezji w 2001 roku odbyło się w innym terminie, bo dla Europejczyków przesunięto je z jesieni na marzec. Wyścig miał przebieg chaotyczny, bo o jego scenariuszu zadecydował ulewny deszcz tropikalny. Od początku Scuderia Ferrari miała problemy. Najpierw oba bolidy, prowadzone przez Michaela Schumachera i Rubensa Barrichello, znalazły się poza torem. Później podczas zmiany opon na deszczowe, Schumacher musiał czekać w boksach, bo mechanicy zajęci byli bolidem Barrichello. Jednak te perypetie nie przeszkodziły, by Ferrari zakończyło ten wyścig podwójnym zwycięstwem. Z 22 pojazdów na mecie znalazło się jedynie osiem.

Rok 2002 należał do zespołu BMW Williams. W czwartym wyścigu na tym torze najlepszy okazał się Ralf Schumacher przed Juanem-Pablo Montoyą (obaj BMW-Williams). Już na starcie Kolumbijczyk miał kolizję z Michaelem Schumacherem (Ferrari) i obaj znacznie stracili. Ralf Schumacher wykorzystał znakomicie swoją szansę i dzięki znakomitym oponom Michalin nie miał tym razem konkurencji. Także w następnym wyścigu nie obyło się bez kolizji. Pierwsze pole startowe wywalczył Fernando Alonso (Renault), jako najmłodszy kierowca w historii F1. Podczas startu doszło do kontaktu Jarno Trullego (Renault) z Michaelem Schumacherem (Ferrari) i niemiecki kierowca musiał zjechać do boksów w celu wymiany dzioba. Juan-Pablo Montoya (BMW Williams) także stracił swoją szansę na dobry wynik, bo z tyłu najechał na jego bolid Antonio Pizzonia (Jaguar). Najlepsza strategię w tym wyścigu przyjął Kimi Räikkönen (McLaren-Mercedes), który wygrał przed Rubensem Barrichello (Ferrari) i Fernando Alonso.

Wyścig w 2004 roku, to sukces Michaela Schumachera. W Ferrari F2004 wygrał kwalifikacje, a także w wyścigu nie miał konkurenta. Był to ostatni triumf Ferrari na tym torze. W następnych dwóch latach wygrywali kierowcy zespołu Renault. Fernando Alonso w 2005, a Giancarlo Fisichella w 2006.

W 2007 roku miało wygrać Ferrari, ale z ostatecznego sukcesu cieszył się McLaren-Mercedes, który wygrał tutaj podwójnie. Fernando Alonso przed swoim młodszym kolegą z zespołu Lewisem Hamiltonem. Brytyjczyk stoczył twardy pojedynek z Felipe Massą (Ferrari), w efekcie którego Brazylijczyk wypadł z trasy. Trzeci na mecie był lider Ferrari Kimi Räikkönen.

Przed rokiem wygrał Fin Kimi Raikkonen (Ferrari) przed Robertem Kubicą (BMW Sauber) i Heikki Kovalainenem (McLaren-Mercedes). Polak na tym torze czuje się wyjątkowo dobrze i wymieniany jest wśród faworytów do zwycięstwa.

Co przyniesie tegoroczne GP Malezji

Po siedmiu dniach od GP Australii cała karawana Formuły 1 przeniosła się do Malezji. Kierowcy mieli tylko krótki wypoczynek, czego nie można powiedzieć o mechanikach i służbach logistycznych. Niewiele było czasu na zmiany w bolidach. Trudno jednak już dzisiaj snuć prognozy, bo synoptycy zapowiadają opady deszczu, co na torze Sepang może oznaczać dla kierowców prawdziwą katastrofę.

Jak widzimy z historii startów, na malezyjskim torze może się wydarzyć wszystko. Tutaj polegli najwięksi faworyci. A jak będzie w tym roku, przekonamy się już w najbliższą niedzielę.