Vodafone McLaren-Mercedes w 2008 roku (historia, prezentacja)

Ron Dennis zdecydował się na wykorzystanie temperamentu młodych kierowców w miejsce połączenia doświadczenia z talentem. Hamilton należy do największych faworytów w nowym sezonie, bo jak wiadomo tytuł przegrał tylko jednym punktem. Także Heikki Kovalainen zdaje sobie doskonale sprawę, ze zespół tez będzie od niego oczekiwał zdobywania punktów dla zespołu w walce o puchar konstruktorów.

Do tego kierowcy otrzymali zmodernizowany bolid McLaren-Mercedes MP4-23, jest on rozwinięciem dotychczasowej konstrukcji. Brytyjczycy skrócili rozstaw osi i po zmianach konstrukcyjnych przybliżyli swoje parametry do Ferrari. Już na pierwszy rzut oka widać jak wielką pracę wykonali specjaliści od aerodynamiki. Co dały te wszystkie zmiany będziemy mogli przekonać się już podczas pierwszych wyścigów w marcu.

Modernizacja McLarena MP4-23 rozpoczęła się w maju minionego roku, a od tego momentu powstało około 4600 wykresów na 12 tys. komponentów, z których się składa. W Wiking przewidują, że w tym roku zbudują sześć podwozi nowego typu MP4-23. Zespół podał także niektóre informacje dotyczące dynamiki, które wynikają z komputerowych symulacji. Od 0 do 96 km/h bolid przyspiesza 2,3 sekundy, a od 0 do 160 km/h potrzebuje 3,6 sekundy. Czas potrzebny do uzyskania tej prędkości i ponownego zatrzymania to 6,6 sekundy. Do zatrzymania z prędkości 297,8 km/h potrzebuje McLaren MP4-23 3,5 sekundy. Przy hamowaniu kierowca musi być przygotowany na przeciążenie 5g.

NazwaVodafone McLaren MercedesRok powstania19631. GP22. maja 1966 - GP Monako1. zwycięstwo w GP9. czerwca 1968 - GP Belgii1. pole-position19. września 1972 - GP KanadyNajlepsze miejsce w MŚ1. miejsce 8x (1974, 1984, 1985, 1988, 1989, 1990, 1991, 1998)Liczba startów w GP630Liczba zwycięstw w GP156 (skuteczność 25 %)Liczba uzyskanych punktów3463,50 (skuteczność 5,50 punkty/wyścig)Liczba najszybszych okrążeń133 (skuteczność 21 %)Liczba pole-position133 (skuteczność 21 %)Nie ukończone wyścigi33%Szef zespołuRon Dennis (Wielka Brytania)Dyrektor wykonawczyMartin Whitmarsh (Wielka Brytania)Menedżer zespołuJonathan Neale (Wielka Brytania)Dyrektor technicznyPaddy Lowe (Wielka Brytania)Główny aerodynamikSimon Lacey (Wielka Brytania)Główny silnikowiecOla Källenius (Finlandia)Główny inżynierPat Fry (Wielka Briytania)Numer startowy - kierowca22 - Lewis Hamilton (Wielka Brytania), jego główny mechanik Phil Prew (Wielka Brytania)Numer startowy - kierowca23 - Heikki Kovalainen (Finlandia), jego główny mechanik Mark Slade (Wielka Brytania)Kierowca testowyPedro de la Rosa (Hiszpania), Gary Paffett (Wielka Brytania)Liczba pracowników950Roczny budżet350 mln EuroAuto - podwozieMcLaren MP4-23SilnikMercedes-Benz V8 FO 108VOponyBridgestoneSiedziba zespołuMcLaren Technology Centre, Chertsey Road, Woking, Surrey GU21 5JY, Anglia

McLaren może poszczycić się nie mniejszymi sukcesami w Formule 1 niż Ferrari. Co prawda nie zdobył Az tylu pucharów konstruktorów, ale także zbiór jest imponujący. Za złoty okres zespołu należy uważać lata osiemdziesiąte, gdy Formułę 1 opanowała era turbodoładowania, a jego kierowcy Alain Prost i Ayrton Senna ustanawiali rekord za rekordem. Dzięki sukcesom Mikki Häikkinena zwyciężał także pod koniec lat dziewięćdziesiątych. Do tego dodać należy także dwa tytuły mistrzowskie, które zdobyli Emmerson Fittipaldi i James Hunt.

1966Wejście zespołu McLaren do F1. M2B z silnikiem Serenissima i M2B z silnikiem Ford, kierowca Bruce McLaren. Razem 2 punkty i 9. miejsce zespołu z Fordem oraz 1 punkt i 10. miejsce z Serenissimem1967M4A, następnie M5A z silnikiem BRM, kierowca Bruce McLaren. Razem 3 punkty i 10. miejsce zespołu1968M5A z silnikiem BRM, później M7A z silnikiem Ford, kierowcy Bruce McLaren, Denny Hulme, Jo Bonnier i Dan Gurney. Pierwsze zwycięstwo w F1 podczas GP Belgii uzyskał Bruce McLaren. Razem 3 punkty i 10. miejsce z BRM oraz 49 punktów, 3 zwycięstwa i 2. miejsce zespolu z Fordem.1969M7A, później M7B i M7C z silnikiem Ford, kierowcy Bruce McLaren, Denny Hulme, Vic Elford, Derek Bell, Basil van Royaen. Razem 38 punktów, 1 zwycięstwo i 4. miejsce zespołu1970M14A/Ford, M14D/Ford, M7C/Ford, M7D/Alfa Romeo, M14D/Alfa Romeo, kierowcy Bruce McLaren, Denny Hulme, John Surtees, Jo Bonnier, Dan Gurney, Peter Gethin, Andrea de Adamich, Giovanni Galli. Razem 35 punktów i 5. miejsce zespołu z Fordem, bez punktów z Alfou Romeo.1971M7C, M14A a M19A z silnikiem Ford, kierowcy Denny Hulme, Peter Gethin, Mark Donohue, Jo Bonnier, Jackie Oliver, Helmut Marko i David Hobbs. Razem 10 punktów i 6. miejsce zespołu1972M19A i M19C z silnikiem Ford, kierowcy Denny Hulme, Peter Revson, Jody Scheckter i Brian Redman. Razem 47 punktów, 1 vzwyciestwo i 3. miejsce zespołu1973M19C i M23 z silnikiem Ford, kierowcy Denny Hulme, Peter Revson, Jody Scheckter i Jacky Ickx. Razem 58 punktów, 3 zwycięstwa i 3. miejsce zespołu1974M23 z silnikiem Ford, kierowcy Denny Hulme, Emerson Fittipaldi, Mike Hailwood, Dave Charlton, Jochen Mass i David Hobbs. Fittipaldi został mistrzem świata. Razem 73 punktów, 4 zwycięstwa i po raz pierwszy puchar konstruktorów1975M23 z silnikiem Ford, kierowcy Emerson Fittipaldi, Jochen Mass i Dave Charlton. Razem 53 punkty, 3 zwycięstwa i 3. miejsce zespołu1976M23, później M26 z silnikiem Ford, kierowcy James Hunt, Jochen Mass. Razem 74 zaliczonych punktów (łącznie 75), 6 zwycięstw i 2. miejsce zespołu1977M23 i M26 z silnikiem Ford, kierowcy James Hunt, Jochen Mass, Brett Lunger, Emilio Villota, Gilles Villeneuve i Bruno Giacomelli. Razem 60 punktów, 3 zwycięstwa i 3. miejsce zespołu1978M23 i M26 z silnikiem Ford, kierowcy James Hunt, Patrick Tambay, Brett Lunger, Bruno Giacomelli, Emilio Villota, Nelson Piquet i Tony Trimmer. Razem 15 punktów i 8. miejsce zespołu1979M26, M28, M29, M29B, M29C z silnikiem Ford, kierowcy John Watson i Patrick Tambay. Razem 15 punktów i 7. miejsce zespołu1980M29B, M29C i M30 z silnikiem Ford, kierowcy John Watson, Alain Prost i Stephen South. Razem 11 punktów i 9. miejsce zespołu1981M29F i MP4/1 z silnikiem Ford, kierowcy John Watson i Andrea de Cesaris. Wejście Rona Dennise do zespołu z tzw. grupą 4, stąd oznaczenie MP4/x. Razem 28 punktów, 1 zwycięstwo i 6. miejsce zespołu1982MP4/1B z silnikiem Ford, kierowcy John Watson i Niki Lauda. Razem 69 punktów, 4 zwycięstwa i 2. miejsce zespołu1983MP4/1C z silnikiem Ford, później MP4/1E z silnikiem TAG-Porsche, kierowcy Niki Lauda i John Watson. Razem 34 punkty, 1 zwycięstwo i 5. miejsce zespołu1984MP4/2 z silnikiem TAG-Porsche, kierowcy Niki Lauda i Alain Prost. Lauda o 0,5 pkt. przed Prostem został mistrzem świata. Razem 143,5 punktów, 12 zwycięstw i puchar konstruktorów1985MP4/2B z silnikiem TAG-Porsche, kierowcy Niki Lauda i Alain Prost. Prost został mistrzem świata. Razem 90 punktów, 6 zwycięstw i puchar konstruktorów1986MP4/2C z silnikiem TAG-Porsche, kierowcy Alain Prost i Keke Rosberg. Prost został mistrzem świata. Razem 96 punktów, 4 zwycięstwa i 2. miejsce zespołu1987MP4/3 z silnikiem TAG-Porsche, kierowcy Alain Prost i Stefan Johansson. Razem 76 punktów, 3 zwycięstwa i 2. miejsce zespołu1988MP4/4 z silnikiem Honda, kierowcy Alain Prost i Ayrton Senna. Senna został mistrzem świata. Razem 199 punktów, 15 zwycięstw w 16 GP i puchar konstruktorów1989MP4/5 z silnikiem Honda, kierowcy Alain Prost i Ayrton Senna. Prost został mistrzem świata. Razem 141 punktów, 10 zwycięstw i puchar konstruktorów1990MP4/5B z silnikiem Honda, kierowcy Ayrton Senna i Gerhard Berger. Senna został mistrzem świata. Razem 121 punktów, 6 zwycięstw i puchar konstruktorów1991MP4/6 z silnikiem Honda, kierowcy Ayrton Senna i Gerhard Berger. Senna został mistrzem świata. Razem 130 punktów, 8 zwycięstw i puchar konstruktorów1992MP4/6B, później MP4/7 i MP4/7A z silnikiem Honda, kierowcy Ayrton Senna i Gerhard Berger. Razem 99 punktów, 5 zwycięstw i 2. miejsce zespołu1993MP4/8 z silnikiem Ford, kierowcy Ayrton Senna, Michael Andretti, którego zastąpił w ostatnich 3 GP Mika Häkkinen. Razem 84 punktów, 5 zwyciestw i 2. miejsce zespołu1994MP4/9 z silnikiem Peugeot, kierowcy Mika Häkkinen, Martin Brundle, w GP Węgier Phillipe Alliot zamiast Häkkinena. Razem 42 punktów i 4. miejsce zespołu1995MP4/10B z silnikiem Mercedes, kierowcy Mika Häkkinen, Mark Blundell, którego miejsce w 2 GP zajął Nigel Mansell. Razem 30 punktów i 4. miejsce zespołu1996MP 4/11 z silnikiem Mercedes, kierowcy Mika Häkkinen i David Coulthard. Razem 49 punktów i 4. miejsce zespołu1997MP4/12 z silnikiem Mercedes, kierowcy Mika Häkkinen i David Coulthard. Razem 63 punktów, 3 zwycięstwa i 3. miejsce zespołu1998MP4/13 z silnikiem Mercedes, kierowcy Mika Häkkinen i David Coulthard. Häkkinen został mistrzem świata. Razem 156 punktów, 9 zwycięstw i puchar konstruktorów1999MP4/14 z silnikiem Mercedes, kierowcy Mika Häkkinen i David Coulthard. Häkkinen został mistrzem świata. Razem 124 punkty, 7 zwycięstw i 2. miejsce zespołu2000MP4/15 z silnikiem Mercedes, kierowcy Mika Häkkinen i David Coulthard. Razem 152 punktów, 7 zwycięstw i 2. miejsce zespołu2001MP4/16 z silnikiem Mercedes, kierowcy Mika Häkkinen i David Coulthard. Razem 102 punkty, 4 zwycięstwa i 2. miejsce zespołu2002MP4/17 z silnikiem Mercedes, kierowcy David Coulthard i Kimi Räikkönen. Razem 65 punktów, 1 zwycięstwo i 3. miejsce zespołu2003MP4/17D z silnikiem Mercedes, kierowcy David Coulthard i Kimi Räikkönen. Razem 142 punkty, 2 zwycięstwa i 3. miejsce zespołu2004MP4/19 a MP4/19B z silnikiem Mercedes, kierowcy David Coulthard i Kimi Räikkönen. Razem 69 punktów, 1 zwycięstwo i 5. miejsce zespołu2005MP4/20 z silnikiem Mercedes, kierowcy Kimi Räikkönen i Juan-Pablo Montoya. Razem 182 punkty, 10 zwycięstw i 2. miejsce zespołu2006MP4/21 z silnikiem Mercedes, kierowcy Kimi Räikkönen, Juan-Pablo Montoya i Pedro de la Rosa. Razem 100 punktów i 3. miejsce zespołu2007MP4/22 z silnikiem Mercedes, kierowcy Fernando Alonso i Lewis Hamilton. Zespół wykluczony z pucharu konstruktorów na podstawie decyzji FIA z udział w aferze szpiegowskiej dotyczącej Ferrari, 8 zwycięstw, 0 punktów.2008MP4/23 z silnikiem Mercedes, kierowcy Lewis Hamilton i Heikki Kovalainen.LEWIS HAMILTON – kierowca wyścigowy, numer startowy 22

Lewis Hamilton ma za sobą niewiarygodny rok debiutanta. Już w pierwszym wyścigu sezonu 2007 znalazł się w ścisłej czołówce. Jego premierowe Grand Prix Australii zakończyło się na podium, co udało mu się utrzymać aż przez dziewięć kolejnych wyścigów. W szóstym swoim starcie odniósł pierwsze zwycięstwo w Kanadzie, a tydzień później wygrał w Indianapolis. Zapewne w tym momencie Fernando Alonso zrozumiał, że ma w swoim zespole największego konkurenta do tytułu mistrzowskiego. Rozpoczęła się niezdrowa rywalizacja w zespole, której nie potrafiono na czas opanować. W tym zapewne upatruje się także przyczyny, że Hamilton nie został ostatecznie najmłodszym mistrzem świata w historii.

Imię i nazwiskoLewis HamiltonUrodzony7. stycznia 1985, Hertfordshire (Wielka Brytania)Wzrost174 cmWaga68 kgStan rodzinnykawalerZainteresowaniesport ogólnorozwojowy, muzyka, gra na gitarze1. GP18. marca 2007 - GP Australii/Melbourne z zespołem McLaren-Mercedes1. punkty18. marca 2007 - GP Australii/Melbourne za 3. miejsce w 1. GP kariery1. zwyciestwo w GP10. czerwca 2007 - GP Kanady/Montreal w 6. GP kariery1. pole-position10. czerwca 2007 - GP Kanady/Montreal w 6. GP karieryNejlepsze miejsce w MŚ2. miejsce (2007)Liczba startów w GP17Liczba startów w GP4 (skuteczność 24 %)Liczba zdobytych punktów109 (skuteczność 6,41 pkt./wyścig)Liczba najszybszych okrążeń2 (skuteczność 12 %)Liczba pole-position6 (skuteczność 35 %)Nie ukończone wyścigi6%

Lewis Hamilton jest prototypem zawodnika stworzonego w warunkach laboratoryjnych. Wychowany, by odnosić sukcesy i zostać mistrzem świata. Po znakomitym pierwszym swoim sezonie w wyścigach Formuły 1, także sezon 2008 jest jego wielką nadzieją.

1995-2000Karty, w roku 2000 mistrz świata2001Briytyjska formuła Renault - seria zimowa, 5. miejsce2002Briytyjska formuła Renault, 3. miejsce2002Formuła Renault – Eurocup, 5. miejsce2003Brytyjska formuła Renault, 1. miejsce (mistrz)2004Formuła 3 - Euroserie, 5. miejsce2004Triumfator GP Bahrajnu formuła 32005Formuła 3 - Euroserie, 1. miejsce (mistrz)2006Serie GP2, 1. miejsce (mistrz)2007Vodafone McLaren-Mercedes, premiera w F1, razem 109 punktów i 2. miejsce w mistrzostwach2008Vodafone McLaren Mercedes

Dziesięcioletni Lewis Hamilton podczas gali motoryzacyjnej podszedł do Rona Dennisa I powiedział: “Chciałbym kiedyś jeździć w pana zespole i być mistrzem świata.”. Pierwsza część marzeń Hamiltona spełniała się w 2007 roku, gdy został kierowcą zespołu McLaren Mercedes. Ron Dennis obserwował przez wiele lat jego karierę w kartach, różnych formułach i GP2, w której został mistrzem w 2006 roku.

W 2007 roku trafił do czołowego zespołu Formuły 1 jako debiutant obok doświadczonego kierowcy jakim był dwukrotny mistrz świata Fernando Alonso. W swoim pierwszym sezonie wygrał cztery wyścigi, sześć razy startował z pole-position, a tytuł mistrza świata przegrał jednym punktem, którego nie udało się zdobyć w ostatnim GP Brazylii.

Mocne strony: szybkość, odwaga i waleczność na torze, pewność siebie

Słabe strony: mniejsze doświadczenie, nerwowość przy decyzjach i ważnych momentach sezonu

HEIKKI KOVALAINEN – kierowca wyścigowy, numer startowy 23

Heikki Kovalainen jest o trzy lata starszy od kolegi z zespołu Lewisa Hamiltona, ale wciąż należy do wchodzącej generacji zawodników i podobnie jak Brytyjczyk ma za sobą dopiero jeden sezon startów w wyścigach Formuły 1. Fin w zespole Renault pod okiem Flavio Briatore, zaliczył swój debiutancki sezon. Wymieniony został za Fernando Alonso, który z McLarena powrócił do Renault.Jego oczekiwania są zapewne mniejsze niż poprzednika, ale także chciałby powalczyć o wysokie pozycje i punkty dla zespołu. Kovalainen jest czwartym w historii zespołu fińskim kierowcą. Ron Dennis ma duże doświadczenie z Finami i także liczy na swój nowy nabytek.

Imię i nazwiskoHeikki KovalainenUrodzony19. października 1981, Suomussalmi (Finlandia)Wzrost170 cmWaga62 kgStan rodzinnykawalerZainteresowaniejazda na rowerze, maratony, golf, książki1. GP18. marca 2007 - GP Australii/Melbourne z zespołem Renault1. miejsce punktowane8. kwietnia 2007 - GP Malezji/Sepang za 8. miejsce w 2. GP karieryNajlepsze miejsce w MŚ7. miejsce (2007)Najlepsza pozycja na starcie6. miejsceNajlepszy wynik w GP2. miejsceLiczba startów w GP17Liczba zwyciestw w GP0Liczba zdobytych punktów30 (skuteczność 1,76 pkt./wyścig)Liczba najszybszych okrążeń0Liczba pole-position0Nie ukończone wyścigi6%

Pierwszym celem Heikki Kovalainena jest jak najszybsze zżycie się z nowym zespołem, do którego przeszedł z Renault. W ciągu sezonu oczekuje wyników w czołówce najlepszych kierowców oraz zdobycie pucharu konstruktorów.

1999Karty, fiński wicemistrz formuły A2000Karty, fiński wicemistrz formuły A2000Karty, mistrz Skandynawii2001Brytyjska formuła Renault, 4. miejsce2002Brytyjska formuła 3, 3. miejsce2003Nissan-World-Series, wicemistrz2003Testowanie dla zespołów F1 - Renault i Minardi2004Nissan-World-Series, mistrz2004Triumfator Race of Champions2005Serie GP2, wicemistrz2006Kierowca testowy Renault2007ING Renault F1 Team, premiera w F1, razem 30 punktów i 7. miejsce w mistrzostwach2008Vodafone McLaren MercedesHeikki Kovalainen należy do fińskich talentów, które sławę zdobywały w wyścigach Formuły 1. To Keke Rosberg, Mika Häkkinen i Kimi Räikkönen. Drogę do Formuły 1 rozpoczynał tradycyjnie od kartów w Wielkiej Brytanii, przez wiele lat jeździł w narodowych mistrzostwach formuły Renault i formuły 3. Dalszą droga były starty pod opieką Renault w Nissan-World-Series.

W 2005 dołączył do serii GP2. W pierwszej połowie sezonu dominował, ale w drugiej musiał uznać wyższość Nico Rosberga. Jednak jako wicemistrz został zaproszony na testy Formuły 1 w zespole Renault i podpisał swój pierwszy kontrakt na starty w sezonie 2007.Dla francuskiego zespołu był to jednak sezon bez zwycięstw i Flavio Biatore postanowił zmienić skład i ponownie pozyskać dwukrotnego mistrza świata Fernando Alonso. Dzięki temu Kovalainen trafił do McLarena.

Mocne strony: dobra prędkość podstawowa, popełnia mało błędów, w trudnych sytuacjach zachowuje spokój

Słabe strony: mniejsze doświadczenie

PEDRO de la ROSA – kierowca testowy

Pedro de la Rosa został kierowcą testowym zespołu McLaren-Mercedes w 2005 roku. Ze względu na swój wiek (jest o 14 lat starszy od Lewisa Hamiltona i 11 lat od Heikki Kovalainena) dysponuje znakomitym doświadczeniem, które potrafi przekazać ekipie technicznej zespołu. Zawsze może zastąpić podstawowego kierowcę i zapewnić dobry wynik na torze.

imię i nazwiskoPedro de la RosaUrodzony24. lutego 1971, Barcelona (Hiszpania)Wzrost177 cmWaga74 kgStan rodzinnyżonaty z Mari, 2 córkiZainteresowaniejazda na rowerze, biegi terenowe, zdalnie sterowane śmigłowce1. GP7. marca 1999 - GP Australii/Melbourne z zespołem Arrows1. punkty w GP7. marca 1999 - GP Australii/Melbourne za 6. miejsce w 1. GP karieryNajlepsze miejsce w MŚ11. miejsce (2006)Najlepsza pozycja startowa4. miejsceNajlepsze miejsce w GP2. miejsceLiczba startów w GP72Liczba zwycięstw w GP0Liczba uzyskanych punktów29 (skuteczność 0,40 pkt./wyścig)Liczba najszybszych okrążeń1 (skuteczność 1 %)Liczba pole-position0Nie ukończone wyścigi53%

Przed sezonem 2008 mówiło się, że de la Rosa to jeden z najpoważniejszych kandydatów do zajęcia miejsca w bolidzie zwolnionym przez Alonso. Ostatecznie tak się nie stało, a kierownictwo zespołu nie doceniło wierności Hiszpana.

1989-1990Hiszpańska formuła Fiat Uno, mistrz1991Hiszpańska formuła Renault, 4. miejsce1993Brytyjska formuła 3, 6. miejsce1994Brytyjska formuła 3, mistrz1995Japońska formuła 3, mistrz1997Japońska formuła Nippon, mistrz1998Kierowca testowy, Jordan-Mugen Honda1999Arrows, premiera w F1, razem 1 punkt i 17. miejsce w mistrzostwach2000Arrows-Supertec, razem 2 punkty i 16. miejsce w mistrzostwach2001Kierowca testowy, Prost-Acer i Jaguar-Cosworth2001Jaguar-Cosworth, start w 13 GP, razem 3 punkty i 16. miejsce w mistrzostwach2002Jaguar-Cosworth, razem 0 punktów i 19. miejsce w mistrzostwach2005-2008Kierowca testowy, McLaren-Mercedes2005Zastępstwo za Juana-Pabla Motoyę w GP Bahrajnu, razem 4 punkty i 20. miejsce w mistrzostwach2006Zastępstwo za Juan-Pabla Montoyę w 8 GP, razem 19 punktów i 11. miejsce w mistrzostwachHiszpan Pedro de la Rosa w Formule 1 funkcjonuje już dziesięć lat. Doświadczenie zdobywał w Wielkiej Brytanii, a następnie w dalekiej Japonii. Stamtąd wyłowił go Eddzie Jordan w 1998 roku i zatrudnił w charakterze kierowcy testowego. Wkrótce został jednak kierowcą podstawowym zespołu Arrows. Zespół ten jednak miał problemy finansowe i Hiszpan zmienił na dwa lata barwy na Jaguara.

Stad już tylko krok do McLarena. Szanse stworzył mu Kolumbijczyk Juan-Pablo Montoya, który z Wiking odszedł w trakcie sezonu 2006 i Pedro de la Rosa w ten sposób zasiadł za kierownica drugiego bolidu McLaren-Mercedes MP4-21. Podczas GP Węgier, które było jego trzecim startem, uzyskał drugą pozycję. Z ośmiu startów w pięciu punktował i łącznie zdobył 19 punktów, co dało mu 11. pozycję w sezonie.

GARY PAFFETT – kierowca testowy

Swoje największe sukcesy Gary Paffett uzyskał w innej wyścigowej dyscyplinie niż Formuła 1. Po latach nauki w formule Vauxhall wyjechał do Niemiec i tam został kierowca fabrycznym Mercedesa w serialu DTM. W 2005 roku został mistrzem, a rok wcześniej wicemistrzem. Do DTM wrócił po rocznej przerwie i obok testów w Formule 1, zakończył starym Mercedesem sezon na 9. pozycji z jednym zwycięstwem.

Imię i nazwiskoGary PaffettUrodzony24. marca 1981, Bromley (Wielka Brytania)Wzrost175 cmWaga76 kgStan rodzinnyżonaty z Lisą, syn HarveyZainteresowaniekarting, piłka nożna, komputer i gry PC, golfLiczba startów w GP0Liczba zwycięstw w GP0Liczba zdobytych punktów0Liczba najszybszych okrążeń0Liczba pole-position0

Gary Paffett należy do młodszej generacji, ale w Mercedesie chcą wykorzystać jego niekwestionowane umiejętności. Do sportu motorowego trafił w wieku dziewięciu lat, po tym jak ojciec, także aktywny zwodnik, kupił mu pierwszego karta. Po wygraniu kolejnej niższej kategorii formuły w roku 1999 został na początku 2000 roku zaproszony na testy bolidu McLaren-Mercedes. Od tego czasu był w kontakcie z zespołem, a w 2006 roku został kierowcą testowym.

O zespołach Formuły 1 w sezonie 2008: