Pierwsze wspomaganie układu kierowniczego zastosowano już w roku 1903 roku (elektryczne). Do seryjnej produkcji wspomaganie hydrauliczne weszło w latach 60. XX w., a w 1970 roku zaczęto wytwarzać (Citroën SM) pierwsze wspomaganie progresywne, tzn. silnie wspierające kierowcę podczas manewrowania z małymi prędkościami, a słabnące w miarę wzrostu prędkości.
Obecnie coraz częściej wykorzystuje się wspomaganie elektryczne, które nie wymaga stałego zasilania (pobiera siłę napędową tylko w chwilach, gdy kierowca kręci kołem kierownicy) oraz jest łatwiejsze w doborze nastawów.
Wspomaganie układu hamulcowego działa dzięki podciśnieniu z kanału dolotowego (silniki benzynowe) lub specjalnej pompy (diesle). Jest to więc zasysanie, a nie popychanie, jak w przypadku wspomagania układu kierowniczego.
Pierwszy do produkcji seryjnej wspomaganie układu hamulcowego wprowadził w 1932 roku Chrysler. Od lat 60. XX w. weszło do powszechnego wyposażenia wraz z popularyzacją hamulców tarczowych, które są skuteczniejsze od bębnowych, ale wymagają większego ciśnienia w układzie niż hamulce bębnowe.