Jeśli ktoś ma nadzieję, że jako obcokrajowiec może liczyć na taryfę ulgową, to się myli. Zwykle jest odwrotnie – zagraniczny turysta to ulubiony cel nie tylko dla naszej drogówki. W przeciwieństwie do mieszkańców danego kraju nie może liczyć na mandat kredytowy – musi zapłacić od razu. Jeśli nie jest w stanie tego zrobić, policjanci mogą zabezpieczyć cenne przedmioty należące do podróżnych (samochód, sprzęt elektroniczny, biżuterię), a nawet aresztować winowajcę.
W wielu krajach, np. we Francji, przy poważniejszych wykroczeniach policja pobiera kaucję na poczet przyszłej grzywny wymierzanej przez sąd – jeśli okaże się ona niższa, można liczyć na zwrot części zabezpieczonej kwoty.
Mandaty wymierzone, lecz niezapłacone (np. za nieprzepisowe parkowanie) są – jak na razie – egzekwowane wyłącznie w kraju, w którym je wystawiono. Jeśli jednak ich nie uregulujemy, to musimy liczyć się z tym, że przy kolejnej wizycie w danym kraju już pierwszy kontakt z przedstawicielami władzy może oznaczać słony rachunek do zapłacenia. Wraz z odsetkami za zwłokę i kosztami postępowania suma będzie zwykle kilkakrotnie większa od samego mandatu.
Policje zwykle rezygnują ze ścigania obcokrajowców, jeśli udało się zarejestrować wykroczenie (np. przekroczenie prędkości na fotoradarze), ale nie wręczono mandatu (nie dotyczy to Szwajcarów, którzy potrafią przysyłać wezwania do zapłaty do Polski). Trwają już jednak prace nad uregulowaniami, które pozwolą na ściąganie mandatów na terenie całej Unii Europejskiej. Ich twórcy chcą, by weszły one w życie w ciągu najbliższych dwóch lat, lecz wymaga to zmian w prawodawstwie wielu państw (w tym Polski).
