Audi RS5 - perfekcja zwyciężyła

Do tej pory wszystko było jasne: masz RS 5, masz V8! Osiem cylindrów było pięknym znakiem rozpoznawczym sportowych Audi. No i ten dźwięk – po prostu poezja. Pełny, autentyczny, wprost niesamowity. W zasadzie wszystkie przymioty widlastej „ósemki” nadal mamy w nowym Audi RS 5.

Jego 2,9-litrowe biturbo V6 wywodzi się z 3-litrowego TFSI z S5, ale ma mniejszy skok tłoka. Silnik wykazuje wszystkie zalety downsizingu: mimo takiej samej mocy, jak w przypadku V8, jednostka jest bardziej wydajna, a do tego sporo lżejsza (182 zamiast 213 kg). Znacząco wyższy jest też moment obrotowy (600 zamiast 430 Nm).

Co to wszystko dało? No cóż, siedząc za sterami nowego RS 5, możemy mieć wrażenie, że jedziemy... A4 w wersji Avant, do tego wcale nie z 3-litrowym silnikiem. Deski rozdzielcze obu samochodów są właściwie identyczne. Ponadto elektronicznie sterowany wydech, z klapami dbającymi o odpowiednie brzmienie, słychać bardziej na zewnątrz niż w kabinie, i to dopiero, gdy przekroczy się 80 km/h – zmiana przepisów spowodowała, że przy niższych prędkościach ma być teraz jak najciszej i basta!

Audi RS5 - w kierunku komfortu

Gdzie są więc atuty nowego auta? Bez wątpienia nowa odmiana RS 5 jest znacznie bardziej komfortowa. Nawet w trybie sportowym nie reaguje już twardo na przykład na większe pęknięcia asfaltu, a pokonywanie zakrętów odbywa się z taką samą przyjemnością – efekt napędu quattro i opcjonalnej blokady mechanizmu różnicowego. Gdy w ciasnym zakręcie dodamy gazu, tył delikatnie ucieknie na zewnętrzną łuku. Na pokładzie nadal jest też Dynamic Ride Control, który m.in. zmniejsza przechyły nadwozia, ale w połączeniu z bardziej miękkim zawieszeniem jego działanie nie ma tej wyrazistości, co w poprzedniku.

Audi RS5 - w punkt

To jest super. Komfort podróżowania – prawdziwe GT.

To nie wyszło. Odwrót od silnikowej ikony.

Efekt WOW! Superosiągi spotkały się z elegancją.

Kto to kupi? Fani designu, którzy często się spieszą.

Audi RS5 - naszym zdaniem

Poprzednia odsłona RS 5 była tak wyjątkowa, że patrząc na nią przez pryzmat dzisiejszej generacji, nie sposób nie zatęsknić. Czy nowa „ereska” jest zatem zła? Nic podobnego, ale brak jej pazura poprzedniczki.