Podstawą prawną do pobierania abonamentu radiowo-telewizyjnego jest Ustawa z dnia 25 kwietnia 2005 r. o opłatach abonamentowych. Ustawa ta szczegółowo określa podmioty zobowiązane do ponoszenia opłat, zasady wnoszenia i wysokość oraz zwolnienia z tego obowiązku.

Przedsiębiorca (odmiennie niż w przypadku gospodarstw domowych) płaci za każdy odbiornik radiowy i telewizyjny, który wchodzi w skład jego wyposażenia, łącznie z odbiornikiem w samochodzie służbowym.

Zgodnie z ustawą odbiornikiem radiofonicznym albo telewizyjnym jest urządzenie techniczne dostosowane do odbioru programu. Dodatkowo ustawodawca wprowadził domniemanie, że osoba, która posiada odbiornik radiofoniczny lub telewizyjny w stanie umożliwiającym natychmiastowy odbiór programu, używa tego odbiornika. Przepisy o abonamencie RTV w sposób precyzyjny i nie budzący wątpliwości przesądzają o konieczności wnoszenia opłat za każdy firmowy odbiornik (w tym w samochodzie służbowym). Wątpliwość natomiast pojawia się w przypadku odbiornika w samochodzie demonstracyjnym (nie wprowadzonego do środków trwałych).

Po przeanalizowaniu przepisów ZDS stoi na stanowisku, że radio w samochodzie demonstracyjnym (jako standard wyposażenia) nie różni się od radia stojącego na półce w sklepie oprócz tego tylko, że jest inaczej opakowane (całym samochodem). W związku z powyższym zasadnym powinno być zastosowanie w tym zakresie art. 5 ust. 2 ustawy, który to przepis zwalnia z obowiązku rejestracji odbiornika: "odbiorniki… przeznaczone przez przedsiębiorcę wyłącznie do sprzedaży lub przekazania osobom trzecim do używania na podstawie umów, jeżeli czynności te należą do przedmiotu działalności gospodarczej danego przedsiębiorcy".

Samochód demonstracyjny w myśl przepisów podatkowych do czasu, kiedy nie wchodzi do środków trwałych dealera (do 1 roku), wciąż zachowuje status towaru handlowego. Zwolnienie z obowiązku rejestracji jest tożsame z niepodleganiem pod przepisy ustawy, co skutkuje brakiem obowiązku płacenia abonamentu.