Jedno nadwozieNajwiększą wadą małego Fiata jest brak możliwości wyboru wersji pięciodrzwiowej. Niedogodność ta doskwiera szczególnie w polskich warunkach, kiedy auta małolitrażowe często eksploatowane są przez całe rodziny. Bagażnik o poj. 170 l wystarcza jedynie na cotygodniowe zakupy. Po złożeniu tylnej kanapy jego wielkość wzrasta ponadczterokrotnie, ale brak dzielonej tylnej kanapy wyklucza jednocześniepodróż trzech osób i przewożenie dużych przedmiotów lub paczek. Minusem są również nieosłonięte nadkola podatne na zarysowania.O tym, że jest to samochód niskobudżetowy, informuje skromne wykończenie wnętrza. Spore powierzchnie blach nie zostały osłonięte, plastiki są twarde i podatne na zarysowania, ale dzięki poprawnemu skręceniu wszystkich elementów nawet po przejechaniu 100 tys. km nic nie skrzypi. Materiał tapierski użyty do obicia siedzenia można zaliczyć do średnich w swojej klasie. Po zajęciu pozycji szybko wybacza się pewne niedogodności. Jak na auto o tak małych wymiarach wnętrze należy uznać za dość przestronne. Co prawda, możliwość przewozu pięciu osób trzeba traktować jako rezerwę do wykorzystania w ostateczności, ale czteroosobowa rodzina będzie podróżować w przyzwoitym komforcie. Jazdę uprzyjemnia stylistyka wnętrza nawiązująca do wyglądu nadwozia. Deska rozdzielcza ma sporo zaokrągleń i zagłębień na podręczne przedmioty, jednak ze względu na nieforemny kształt okazują się one mało przydatne. Słaba dynamikaNajmniej pochlebne opinie zbiera układ napędowy. Trzeba się przyzwyczaić do haczącej i podatnej na wycieki oleju skrzyni biegów i zaakceptować niską kulturę pracy oraz mizerne osiągi jednostki napędowej. Silnik wolno wkręca się na obroty. 100 km/h auto uzyskuje w ok. 18 s. Średnie spalanie na poziomie 6-7 l/100 km jest zbyt duże jak na auto małolitrażowe. Warto szukać egzemplarzy z silnikiem 1.1, który do maja 1999 r. był zarezerwowany dla wersji Sporting. Zapewnia on zdecydowanie lepsze osiągi przy podobnym spalaniu.Mocną stroną "malucha" jest niezależne zawieszenie obu osi. Kompromisowe nastawy zapewniają przyzwoity komfort podróży i stabilnośćjazdy na wprost. Jedynie podczas pokonywania ostrych zakrętów nadwozie nadmiernie przechyla się. Wykonywanie manewrów parkingowych nie wymaga dużej siły, pomimo że układ kierowniczy nie został wyposażony we wspomaganie. Negatywną notę trzeba wystawić hamulcom. Ze 100 do 0 km/h auto zatrzymuje się na dystansie ok. 50 m. Bogatszą wersję SX za dopłatą można było wyposażyć w system ABS. Drobne dolegliwościMocną stroną Seicento jestdobra dostępność (i w wielu przypadkach atrakcyjne ceny) części w ASO. Powoduje to, że pod względem eksploatacyjnym mały Fiat nie wymaga zbyt dużych nakładów finansowych. Silnik i układ przeniesienia napędu nie przysparzają kłopotów mechanicznych. Warto zwracać uwagę na kontrolkę płynu chłodzącego. Usterce ulega silniczek wentylatora chłodnicy, co może doprowadzić do przegrzania jednostki. Łańcuch rozrządu zaczyna hałasować dopiero po przejechaniu 200 tys. km (koszt wymiany w ASO ok. 570 zł). Często szwankują alternatory, czego powodem są awarie regulatora napięcia. Szybko koroduje tłumik końcowy. Tarcza sprzęgła wystarcza zazwyczaj na pokonanie ok. 100 tys. km. Zdecydowanie krótszy dystans można pokonać na fabrycznych łożyskach kół. W wielu przypadkach wymagają wymiany po przejechaniu 40-60 tys. km.Kłopoty użytkownikowi może sprawiać tylne zawieszenie. Z powodu złej jakości polskich dróg wybijają się silentblocki wahaczy, szybko wymiany wymagają amortyzatory. Samochody z początku produkcji mają nietrwałe odblaski reflektorów. Pomimo istotnych mankamentów, Fiata Seicento należy zaliczyć do najciekawych propozycji na rynku używanych wswojej klasie.Większość egzemplarzy pochodzi od pierwszego właściciela i ma udokumentowaną przeszłość. Atutem jest również niska utrata wartości.
Na każdą kieszeń
Na pewno stan techniczny i cena są głównym wyznacznikiem przy wyborze używanego auta, ale nie bez znaczenia pozostają również walory użytkowe. Pod tym względem Seicento ma istotne braki.
Auto Świat
Na każdą kieszeń
