Niecałe dwa lata później weszło do produkcji auto zaprezentowane w dwóch odmianach: 3- i 5-drzwiowej. W marcu 1985 roku pojawił się również mniej znany sedan na bazie Uno (Premio), a rok później także kombi o nazwie Elba. Z dzisiejszego punktu widzenia wnętrze najstarszych Uno jest ubogie i mało atrakcyjne, podobnie zresztą jak inne zespoły samochodu. 18 lat temu było jednak inaczej - Fiat został wybrany samochodem roku 1984, nieznacznie wyprzedzając Peugeota 205 i dystansując VW Golfa.Wyposażenie zwiększające poziom bezpieczeństwa ograniczono do zagłówków przednich siedzeń, których położenia nie da się jednak regulować. Poduszek powietrznych oraz napinaczy pasów bezpieczeństwa nie przewidziano wówczas, montażu tych zabezpieczeń nie wdrożono także w późniejszym okresie produkcji. Standardowe Uno nie miało nawet wycieraczki tylnej szyby, choć można było zdecydować się na wersję Super posiadającą ten ważny element (plus zamykany schowek na drobiazgi, obrotomierz i ładniejszą tapicerkę).Nie przeszkodziło to autku w zrobieniu wielkiej kariery - pierwsza generacja sprzedała się w liczbie 4 milionów egzemplarzy; sekret Uno tkwił w optymalnie zaprojektowanej karoserii. Niewielkie nadwozie, wystarczająco duże, aby pomieścić cztery osoby, na tyle niewielkie, aby sprawnie poruszać się w zatłoczonym mieście. Co bardzo ważne, konstrukcja pojazdu była na tyle prosta, że gwarantowała konkurencyjną cenę zakupu, a w perspektywie niewielkie koszty eksploatacji.Pierwsze silniki pochodziły z Fiata 127 i Ritmo. Podstawowa jednostka o poj. 903 ccm nawet w latach 80. nie była już nowoczesną konstrukcją. Wał korbowy podparty na trzech łożyskach i wałek rozrządu w kadłubie powodowały niekulturalną pracę silnika. Trwałość jednostki wynosiła ok. 120 tys. km - po takim przebiegu konieczne było przeprowadzanie naprawy głównej. Znacznie lepszy wybór stanowiły silniki Fire (stosowane od 1985 roku) z wałkiem rozrządu w głowicy. Do wyboru były m.in. jednostki 1.0/45 KM, 1.1/58 KM, 1.3/65 KM. Sztandarową wersję stanowiła sportowa wersja Turbo.Uno odmłodzono po 6 latach produkcji - pod koniec 1988 roku zaprezentowano drugą generację modelu. Wizualnie autko zyskało głównie w przedniej części nadwozia - reflektory Uno II są węższe, maska opada niżej, choć także tylną część nadwozia objęły korzystne zmiany. Co ważniejsze, karoseria samochodu stała się nieco bardziej odporna na korozję, choć problem perforacji blach rozwiązano dopiero w 1990 roku, kiedy elementy nadwozia zostały ocynkowane.Kokpit Uno II jest dużo nowocześniejszy. Deska rozdzielcza stała się bardziej czytelna i schludna, materiały, przynajmniej wizualnie, dobrej jakości. Fotele, choć lepsze, pozostały jednak zbyt miękkie, do położenia niektórych przełączników trzeba się przyzwyczajać długo. Działanie opornego i nieprecyzyjnego lewarka zmiany biegów zostało usprawnione w niewielkim stopniu. Kto pragnął większej wygody, mógł zdecydować się na auto z przekładnią bezstopniową (Uno Selecta). Urządzenie przekazujące napęd za pośrednictwem kół stożkowych i paska było jednak dość zawodne. Przekładnię tę (o nazwie CTX) montowano do aut z silnikami 1.1 i 1.4. Dźwignia wyboru przełożeń przypomina lewarek skrzyni automatycznej, z tym że ma tylko dwa programy do jazdy w przód. W Polsce bardziej popularne są auta wyposażone w automatyczne sprzęgło montowane już poza fabryką.Zmiany w Uno wprowadzano przez cały okres produkcji. W 1993 roku zrezygnowano z zasilania gaźnikowego we wszystkich wersjach auta. Zarzucono też produkcję silników o poj. 903 i 1116 ccm. Pojawiła się jednostka 1.5 i.e., rozwinięcie silnika 1.4. W Polsce Uno produkowane jest od 1995 roku. Można było je jednak kupić już w połowie 1983 roku - cena wynosiła, w zależności od wersji silnikowej i wyposażeniowej,4-4,5 tysiąca dolarów. Po 1995 roku Uno oferowano z silnikami benzynowymi 1.0 i 1.4, a także z jednostką wysokoprężną 1.7. Z czasem oferta skurczyła się do dwóch wersji silnikowych: Uno 900 (z silnikiem starszej konstrukcji (OHV) o poj. 899 ccm oraz 1.0 Fire. O skutecznych próbach dostosowania oferty do różnych potrzeb świadczy dostępność odmian inwalidzkich Uno, aut wyposażonych w instalację gazową czy też np. wersji ciężarowej (Uno Van). Obecnie produkowane Uno wyposażone jest skromniutko, a wybór wersji symboliczny. Ale dzięki temu jest tanie, co okazuje się wystarczającym atutem. Dlatego informacje o zaprzestaniu produkcji po raz kolejny mogą okazać się przedwczesne.
Nieśmiertelny
Niewielki z zewnątrz, duży w środku - taki miał być Fiat Uno, którego projektowanie rozpoczęto pod koniec lat 80. Nazwa Uno pojawiła się po raz pierwszy w połowie 1981 roku.
Auto Świat
Nieśmiertelny
