Na początku XX wieku, Stany Zjednoczone wykorzystywały więcej niż 70 proc. światowych zasobów kauczuku, a większość była sprowadzana z Azji. Zapotrzebowanie rosło, także dzięki sukcesowi samochodów Forda. Henry Ford, który znał się na poprawie efektywności pracy (w końcu to on opracował pierwszą linię produkcyjną) postanowił stworzyć własną plantację, by usprawnić dostawy gumy do produkcji opon samochodowych. Tak powstała utopijna Fordlandia koncentrująca całą społeczność wokół pracy.
W środku lasów Amazonki, w brazylijskim stanie Parana obszarze ponad 14 tys. km2 Henry Ford założył osadę pracowniczą, dla 8 tys. robotników. Wszystko miało wyglądać pięknie: wybudowano domki, doprowadzono do nich bieżącą wodę i elektryczność, a wychodząc z założenia, że zabawa to także część ekonomii stworzono też basen, kino oraz miejsce na potańcówki.
W wiosce wprowadzono jednak liczne restrykcje takie jak zakaz spożywania alkoholu, obowiązek noszenia identyfikatorów oraz spotkań przy wieczorach poetyckich. Z kolei w stołówce serwowane były amerykańskie dania (wśród nich hamburgery) przyczyniające się do niestrawności. Mieszkańcy szybko przeciwstawili się ograniczeniom i tuż za granicami Fordlandii zaczęły powstawać bary i domy publiczne.
Przyczyną porażki oprócz licznych restrykcji było również amerykańskie budownictwo, które nie sprawdzało się w dżungli, plagi chorób oraz naturalni wrogowie w postaci owadów i węży. W 1930 roku doszło do buntu, a rebelię zakończyła brazylijska armia.
Klęskę poniósł również sam system produkcji. Problemem była mało efektywna wycinka drzew, która doprowadziła do wypalania lasów. Z kolei na wypalonej ziemi kauczuk nie chciał rosnąć. Ponadto robotnicy odmawiali pracy w pełnym słońcu.
Po buncie, Ford próbował wskrzesić wioskę produkcyjną w miejscowości Belterra, ale była to kolejna klęska. Utopię Forda całkowicie udaremniło wynalezienie kauczuku syntetycznego. Opuszczone, poniszczone domki utopijnej osady stoją do dziś.