Historia klasy SL zaczęła się 60 lat temu od modelu 300 SL (W194). Jego głównym konstruktorem i pomysłodawcą był Rudolf Uhlenhaut – szef działu testów samochodów osobowych – wspierany przez Alfreda Neubauera, szefa działu sportu Mercedesa od lat 20.XX w., gdy słynne SSK triumfowały podczas wyścigów grand prix.
Mercedes serii W194 był projektowany wyłącznie jako auto wyczynowe z lekkim nadwoziem
Skrót SL, od słów „Sport Leicht” (sportowy lekki), jest do dziś oznaczeniem klasy Mercedesów o wysokich osiągach. Do budowy auta wykorzystano wiele podzespołów z luksusowej limuzyny serii 300. Wielkim wyzwaniem technologicznym było zbudowanie nadwozia na przestrzennej ramie ze stalowych rur, z poszyciem z blach aluminiowej i magnezowej.
Rudolf Uhlenhaut zaprojektował taką ramę, powstała z pospawanych rur stalowych
Dzięki przestrzennej konstrukcji rama była bardzo wytrzymała, a jednocześnie lekka – ważyła zaledwie 50 kg. Powstał jednak poważny problem – w centralnej bocznej części auta konstrukcja tworzyła tak wysoki próg, że nie można było w tym miejscu zamontować drzwi.
W pierwszym i drugim egzemplarzu 300 SL kierowca do środka auta dostawał się przez… unoszone boczne okno i połączony z nim fragment dachu. W kolejnych 8 egzemplarzach wykonanych na potrzeby sportu, a potem z myślą o seryjnej wersji ulicznej skonstruowano drzwi unoszone, wcinające się do połowy boku auta. Stały się one znakiem rozpoznawczym auta, które do historii motoryzacji przeszło pod nazwą Gullwing (skrzydło mewy).
Opływowe nadwozie 300 SL, projektowane przez Friedricha Geigera, miało rekordowo niski współczynnik oporu powietrza – 0,25. Zasilana gaźnikami Solex 6-cylindrowa jednostka o pojemności 3 litrów została wyposażona w suchą miskę olejową.
Konstruktorzy podnieśli stopień sprężania – dzięki temu moc wzrosła ze 115 do 170 KM. Ze względu na obniżony przód karoserii silnik ustawiono pod kątem 50 stopni. Auto ważyło zaledwie 1060 kg, rozwijało prędkość 230 km/h i należało do najszybszych samochodów świata.
Prototyp Mercedesa 300 SL (W194) powstał w zaledwie 5 miesięcy
Już w listopadzie 1951 roku testowano go na torze Solitude koło Stuttgartu oraz na słynnym Nürburgringu. Zbudowano ręcznie 10 egzemplarzy. Tu ciekawostka: egzemplarz nr 1 został w latach 50. zezłomowany, przetrwał natomiast egzemplarz nr 2, który był autem rezerwowym i nigdy nie został rozbity ani uszkodzony w wypadku.
W ub. roku odnowiono go gruntownie w Mercedes-Benz Classic Center w Fellbach koło Stuttgartu. 12 marca 1952 r. na autostradzie Stuttgart–Heilbronn odbyła się prezentacja 300 SL dla prasy. Tę datę uznaje się dziś za narodziny klasy SL.
4 maja 1952 roku Karl Kling startujący SL-em zajął drugie miejsce we włoskim wyścigu Mille Miglia. Słynny Rudolf Caracciola był czwarty. Później było już tylko lepiej. Podczas wyścigu o GP Szwajcarii na torze Bremgarten koło Berna całe podium należało do kierowców Mercedesa 300 SL. Po udanym debiucie zmodyfikowano nadwozie. 15 czerwca 1952 r. załoga Kling/Riess zwyciężyła 24-godzinny wyścig w Le Mans.
Drugie miejsce zajęli ich koledzy z zespołu – Helfrich i Niedermayr. Dramatyczny przebieg miał meksykański wyścig Carrera Panamericana rozegrany w listopadzie 1952 roku. Podczas jednego z etapów w szybę jadącego z prędkością ok. 200 km/h Mercedesa załogi Kling/Klenk uderzył przelatujący nisko sęp.
Odłamki szkła pokaleczyły twarz pilota. Opatrzono go w odległym o 70 km Oaxaca. Po wymianie przedniej szyby mechanicy zamontowali zabezpieczenie z metalowych prętów. Załoga wozu numer 4 zwyciężyła w liczącym ponad 3 tys. km wyścigu. Miejsce drugie zajęli ich koledzy – Lang i Grupp. Choć kierowca trzeciego 300 SL z nadwoziem roadster John Fitch nie ukończył imprezy, to bilans sezonu 1952 był imponujący.
Kolejną ewolucją „trzysetki” stało się wyczynowe 300 SLR
Wielkim sukcesem okazał się start Mossa i Jenkinsona w wyścigu Mille Miglia w maju 1955 roku (zajęli 1. miejsce, uzyskując średnią 160 km/h). Wraz ze zdobyciem kolekcji sportowych laurów w Mercedesie narodził się pomysł, by na bazie wyścigowego 300 SL zbudować jego drogową wersję.
Inicjatorem był amerykański importer Mercedesa, Max Hoffman. Wprowadzono modyfikacje w nadwoziu, głównie w jego przedniej części. W przednich błotnikach pojawiły się dodatkowe wloty, a przy nadkolach – podłużne przetłoczenia.
Prócz aluminium w nadwoziu użyto także blachy stalowej. Dzięki zastąpieniu gaźników mechanicznym wtryskiem paliwa Bosch moc wzrosła do 215 KM. Premiera seryjnego Mercedesa 300 SL (W198 I) odbyła się 6 lutego 1954 r. podczas Motor Show w Nowym Jorku.
Produkcję 1400 egzemplarzy Gullwinga (łącznie z prototypami) zakończono w 1957 r. Wówczas zastąpił go Mercedes 300 SL roadster (W198 II).
W latach 1955-63 produkowano także mniejszego roadstera 190 SL. Kolejna generacja SL, oznaczona kodem W113, zyskała nazwę „pagoda” dzięki wklęsłemu kształtowi dachu.
Na rynek wprowadzano kolejno modele: 230 SL, 250 SL oraz 280 SL. W 1971 r., wraz z pojawieniem się nowego SL-a, zmieniono oznaczenie aut z otwartym nadwoziemna R107 (roadster) oraz C107 (coupé 2+2 SLC).
W ciągu 18 lat zbudowano ponad 300 tys. „stosiódemek”. Montowano w nich silniki 6- i 8-cylindrowe o poj. od 2,8 do 5,6 litra. W latach 1989-2001 w zakładzie w Bremie budowano kabriolet R129. Jesienią 2001 r. zastąpiła go seria R230.
Obok klasy SL w ofercie Mercedesa znalazły się także modele SLR McLaren (2003) oraz SLS AMG (2010), nawiązujące do słynnego W194. W styczniu br. w Detroit zaprezentowano najnowszą generację SL – R231.
Na początku była sportowa, torowa wersja. Później 300 SL stało się seryjnym autem klasy gran turismo.
Kolejne generacje SL-ek wyznaczały nowe standardy dla innych producentów. Mercedes SL obchodzi 60. urodziny
Historia klasy SL zaczęła się 60 lat temu od modelu 300 SL (W194). Jego głównym konstruktorem i pomysłodawcą był Rudolf Uhlenhaut – szef działu testów samochodów osobowych – wspierany przez Alfreda Neubauera
Mercedes 300 SL: legenda wiecznie żywa