W nomenklaturze Mercedesa prezentowana C-Klasa drugiej generacji ma oznaczenie W203 i jest spadkobiercą 190., pierwszego "baby-merca". Początkowo auto oferowane było jako sedan, jednak kilka miesięcy po premierze dołączyły wersja kombi (oznaczenie T) i niewielkie konkurujące z Audi A3 coupe (SportCoupe).
W 2004 roku producent przeprowadził lifting, którego efekty najłatwiej zauważyć we wnętrzu, gdzie zamiast dużego centralnego prędkościomierza i niedużego obrotomierza znajdziemy dwie równej wielkości tarcze. Oprócz pojazdów z napędem na tył, w niektórych odmianach silnikowych montowano napęd na obie osie.
Nadwozie: w stylu okularnika
Mimo niedługiego doświadczenia, Mercedes szybko nauczył się projektować średniej wielkości pojazdy. Charakterystyczny przód z połączonymi okularami zapada w pamięć i wolno się starzeje. Niezależnie od wersji nadwoziowej pojazd ma także zwartą linię i może się podobać.
Dostęp do kabiny w wersjach sedan i kombi jest wzorowy - w małym dwudrzwiowym coupe w zajmowaniu tylnej kanapy pomagają nieco odsuwane przednie fotele. Zdecydowanie nie jest to jednak auto rodzinne. W C-Klasie dużo rzadziej niż np. w E-Klasie (W21O) zdarzają się problemy z zabezpieczeniem antykorozyjnym.
Wnętrze: w stronę sportu
Sportowe fotele, zwarta deska rozdzielcza i nie zły zestaw stereo, dostępny seryjnie, to podstawowe zalety, które skusiły wielu młodszych nabywców. Z pewnością nie narzekają oni również na ergonomię. Oczywiście, wersje wyposażenia różnią się między sobą.
Z jednej strony znaleźć można C-Klasę ze sportowymi fotelami z logo AMG, z drugiej zaś - wnętrza wykończone drewnem. Generalnie kabina dobrze znosi próbę czasu. Z przodu nie brakuje miejsca, z tyłu w sedanie i kombi nieco zbyt ciasno może być w okolicy kolan, zaś w SportCoupe generalnie brakuje miejsca na tylnej kanapie.
Bagażnik tej wersji to zaledwie 310/1 100 litrów, w sedanie - 455 (kanapa się nie rozkłada), zaś w kombi - 470/1 384.
Komfort: agresywniejsze nastawy
To nie jest BMW, ale - jak na Mercedesa - Klasa C ma dość sztywno zestrojone zawieszenie. Naszym zdaniem, takie nastawy dość dobrze pasują na polskie drogi, ponieważ - oprócz dobrych właściwości jezdnych - gwarantują niezłe tłumienie nierówności. Tylny napęd kontrolowany jest przez ESF. Nie zawsze jednak to wystarcza i czasem w zimie można mieć problemy z trakcją.
Twarde fotele okazują się bardzo wygodne na dalekich trasach. Tradycyjnie Mercedes ma także niewielki promień skrętu (średnica zawracania wynosi 10,8 m). Wyposażenie, jak przystało na tę klasę pojazdu, jest zazwyczaj kompletne.
Silnik: bogactwo i oszczędność
Liczba wersji silnikowych jest naprawdę imponująca. Zaczyna się od czterocylindrowego benzyniaka 1.8 z kompresorem (143, 163, 192 KM), a kończy na ogromnym V8 o pojemności 5,4 litra (367 KM). Pośrodku znajdziemy czterocylindrowe silniki 2.0 (129 KM) i 2.3 K (197 KM), szóstki 2.5 (204 KM), 2.6 (170 KM), 3.0 (231), 3.2 (218 i z kompresorem 354 KM) i 3.5 (272 KM) oraz ósemkę 5.0 (306 KM).
Z benzynowymi jednostkami nie ma większych problemów eksploatacyjnych, nie należą one jednak do szczególnie oszczędnych (1.8 K potrafi spalić od 9 do 11 litrów na 100 km).
Inaczej rzecz ma się z dieslami. Podstawowy 2.1 z bezpośrednim wtryskiem (122, 143 i 150 KM) spala średnio około 6-7 litrów ON na 100 km. W Klasie C znajdziemy także pięciocylindrowe motory wysokoprężne 2.7 (170 KM) i 3.0 (231 KM) oraz V6 3.0 (224 KM). Automatyczne skrzynie biegów to mocna strona Mercedesów, jednak w tym modelu niezłe są także przekładnie manualne (sześciobiegowe).
Cena Klasy C na rynku wtórnym waha się w granicach 40 - 70 tys. zł.
Typowe usterki:
Większość awarii dotyczy elektryki i elektroniki. Zawodzi centralny wyświetlacz, awariom ulegają czujniki, podświetlenie wskaźników, centralne zamki, silniczki wycieraczek itp. W silnikach 1.8 K zdarzają się defekty przepływomierza. W2.1 CDI na skutek złej eksploatacji psują się turbosprężarki; złe paliwo psuje wtryskiwacze i pompy. W zawieszeniu wymieniać trzeba łączniki wahaczy.
