Tę szlachetność mała 2CV okazuje do dziś na drogach całego świata. Do dziś bowiem bardzo często zdarza się spotkać na drodze ten wiecznie młody samochód. Dzięki oszczędnej i prostej koncepcji, łączącej w sobie najnowsze rozwiązania z tamtych czasów, 2 CV zrewolucjonizował nie tylko przemysł samochodowy, lecz również społeczeństwo, stwarzając całym rzeszom ludzi dostęp do oszczędnego, uniwersalnego samochodu "dla mas". Owo dążenie do innowacyjności, jakim kierowali się konstruktorzy z lat 30-tych - 40-tych XX wieku w pracach nad stworzeniem tego cieszącego się do dziś niesłabnącym zainteresowaniem samochodu trwa nadal.  Właściwy dla 2 CV duch awangardy jest dziś - bardziej niż kiedykolwiek - obecny w genach marki Citroën.

Nauka

Model 2 CV jest czystym wytworem biura projektowego Citroëna. Jego specyfikacje techniczne, opatrzone kryptonimem "Projekt TPV" (Bardzo Mały Samochód), zostały ustalone w roku 1936 przez Pierre’a Boulangera, ówczesnego dyrektora zakładów Citroëna. Powierzył on zaprojektowanie tego samochodu zespołowi konstruktorów pod kierownictwem André Lefebvre’a. Pierwszy prototyp zjechał z taśmy już w 1937 roku. Oficjalna prezentacja Małego Citroëna na Salonie w Paryżu w październiku 1939 musiała zostać niestety odwołana z powodu wybuchu wojny. Prace projektowe zostały jednak wznowione podczas okupacji, prowadząc ostatecznie do narodzin 2CV w takim kształcie, w jakim został zaprezentowany 60 lat temu na Salonie w Paryżu w 1948 roku.

Zakład w Levallois

Mieszcząca się pod numerem 54 quai Michelet, nieistniejąca już dziś fabryka, jest uznawana za kolebkę Citroëna 2CV. To właśnie w tej fabryce były montowane w 1939 roku pierwsze egzemplarze słynnych 2 CV z jednym reflektorem i aluminiowym nadwoziem. Dziesięć lat później, w lipcu 1949 roku, to znów w Levallois zapoczątkowana została produkcja 2 CV w takim kształcie, jaki znamy obecnie. W usytuowanym na zachodnich krańcach Paryża zakładzie, zbudowanym w 1893 roku przez Adolfa Clément, produkowane były początkowo rowery, a następnie samochody. Gdy w roku 1921 fabryka wynajęta została firmie Citroën, uruchomiono w niej produkcję modelu 5 CV, jak również półgąsienicowych pojazdów, które kilka lat później zyskały sobie wyjątkową renomę podczas przejazdu przez Saharę i podczas Czarnej Wyprawy. W roku 1929 Citroën odkupił fabrykę, w której produkcja była kontynuowana do roku 1988. Model 2 CV był również montowany w zakładach Forest w pobliżu Brukseli, w Slough niedaleko Londynu, w Mangualde w Portugalii, w Vigo w Hiszpanii oraz w wielu innych krajach na wszystkich kontynentach (Argentyna, Chile, Grecja, Iran, Madagaskar…).

Nazywaj mnie «Dedeuche»

Popularność Citroëna 2 CV można mierzyć różnorodnością nazw, jakimi jest lub był obdarzany we Francji i na całym świecie. W kraju znany był głównie pod pieszczotliwymi nazwami "Deux-pattes" (dwułapka) oraz "Deuche" lub "Dedeuche" (dwukonik). Często też bywał określany mianem "Czterech kółek pod parasolem" czy wręcz "Parasolka na kółkach". Nadawano mu nawet takie przydomki jak "L’éternelle" (Wieczny) czy "La trépigneuse" (Tuptuś) (tej nazwy używano tuż po wojnie - oddawała charakterystyczne podskakiwanie kół w nadkolach). Zwykłe wyszukiwanie w Internecie pozwala odkryć szereg innych zabawnych przydomków, takich jak "Małe brzydkie kaczątko", "Kukuryku" (z powodu podobnego do piania koguta dźwięku wydawanego przy uruchamianiu silnika) czy "saute-congeres" - "śniegoskoczek"  (albowiem faktycznie bardzo dobrze radzi sobie na śniegu). Za granicą również stał się słowotwórczą inspiracją. I tak na przykład Niemcy i Holendrzy nazywali 2 CV "Kaczuchą", podczas gdy we Flandrii nazywano go "Koźlątkiem" (też zapewne z powodu dźwięku silnika przy uruchamianiu). W Afryce Północnej stał się "Stalowym wielbłądem", na kontynencie północnoamerykańskim "Two si-vi", a w Finlandii zyskał miano "Rättisitikka", co należy tłumaczyć jako "wóz szmaciarza".

Zbudowany na bazie płyty podłogowej furgonetki 2 CV model Méhari, początkowo nazwany Dyane 6 Méhari, został wyprodukowany do roku 1987 w 144.953 egzemplarzach. Ze wszystkich ówczesnych modeli Citroëna, był niewątpliwie tym, który emanował najsilniejszym duchem swobody, odziedziczonym po "starszym bracie" 2 CV. Méhari jest wręcz przesiąknięty zapachem otwartych przestrzeni i gorącego piasku - nie na darmo jego nazwa nawiązuje do "mehari", dromadera przemierzającego pustynie Algierii. Kto nie marzył, lub nie chciałby jeszcze dziś z wiatrem we włosach wyruszyć w podróż tym samochodem, w jego najbardziej chyba znanej wersji w pomarańczowym kolorze "Kirghiz", który pojawił się w 1970 roku. Oprócz kształtu, to właśnie nadwozie z podatnego tworzywa zadecydowało o oryginalności i nieprzemijającym uroku koncepcji tego seryjnego samochodu. Został zaprojektowany przez Rolanda de La Poppe jako samochód awangardowy,. I taki był w rzeczywistości - to właśnie Mehari pozwolił odkryć licznej grupie odbiorców zalety ABS-u. Chodzi tu akrylonitryl/butadien/styren, tworzywo, z którego zostało wykonane nowe, termoformowane nadwozie pojazdu, złożone z 11 wymiennych elementów. Elementy tworzące boki pojazdu posiadały szereg żebrowań dla zapewnienia większej sztywności. W Mehari nie istniały zatem jakiekolwiek kłopoty związane z korozją nadwozia bądź też lakierem.

C4 i C6 świętują swoje 80-lecie

Osiemdziesiąt lat temu, w 1928 roku, Citroën zaprezentował model C4 wraz z jego starszym bratem C6. Model C4, następca modelu B14, odznaczał się zwiększoną mocą dzięki nowemu, 4-cylindrowemu silnikowi o pojemności 1 628 cm3, rozwijającemu moc 30 KM przy 3 000 obr/min i współpracującemu z żeliwną, niezsynchronizowaną, 3-stopniową skrzynią biegów. Dwie ramy podwoziowe, krótka i długa, umożliwiły wyposażenie samochodu w imponującą liczbę różnych nadwozi, od 4-miejscowego sedana, poprzez 2-miejscowe wersje kabriolet i roadster aż po 6-miejscowe Torpedo. Był on również przedmiotem różnego rodzaju użytkowych adaptacji, takich jak taksówka, pompa strażacka, autokar wycieczkowy czy też okryty sławą po pamiętnej Żółtej Wyprawie w latach 1931-1932 pojazd półgąsienicowy. W roku 1932 C4 został wyposażony w elastyczne zawieszenie silnika, tzw. pływający silnik. Była to ostatnia modyfikacja w tym modelu. Model C6, również zaprezentowany w roku 1928, stał się najważniejszą nowością salonu samochodowego dzięki pierwszemu w historii Citroëna seryjnie montowanemu 6-cylindrowemu silnikowi. Gama została poszerzona o dwa dodatkowe rodzaje nadwozia: coupé (z dachem) i coupé miejskie. Model C6 był napędzany silnikiem o pojemności 2 442 cm3 (45 KM przy 3 500 obr/min, 3-stopniowa skrzynia biegów, 105 km/h). Ten przeznaczone dla zamożnych klientów samochód był nieustannie udoskonalany- w 1931 roku Citroën wprowadził wersję CGL (Citroën Grand Luxe), w której moc silnika została zwiększona z 45 do 53 KM. Podobnie jak C4, również C6 został w 1932 roku wyposażony w pływający silnik, mający zapewnić skuteczniejsze wyciszenie i bardziej komfortowe warunki jazdy. Rok 1932 był ostatnim rokiem produkcji modeli C4-C6, w miejsce których wprowadzone zostają nowe modele 8, 10 i 15 CV, bardziej znane pod nazwą Rosalie.