Pierwsze Pajero z taśm produkcyjnych zjechało w 1982 r. Drugą generację wprowadzono do produkcji w roku 1991, a trzecią w 1999 r. Obecny model to zmodernizowana wersja czwartej generacji, która zadebiutowała w 2007 r.
Mitsubishi Pajero sławę zawdzięcza licznym sukcesom w Rajdzie Dakar i wysokiej kulturze technicznej, z jaką zostało zaprojektowane. Według założeń konstruktorów trzeciej generacji samochód miał zyskać na komforcie przy minimalnych stratach właściwości terenowych. Stąd powstały dwie linie Pajero. Bardziej terenowa o nazwie Pajero Sport bazowała na L200 i miała być tańszą, prostszą odmianą. Wersja luksusowa Pajero została wyposażona w zawieszenie niezależne i wzmocnioną konstrukcję samonośnego nadwozia. Dzięki tym zabiegom obniżono środek ciężkości i zyskano więcej miejsca w kabinie pasażerskiej.
Dlaczego Mitsubishi Pajero? Na decyzję o zakupie terenówki spod znaku trzech diamentów wpłynęła ekonomia. Pajero było tańsze od konkurentów, a zapewniało podobny komfort i właściwości terenowe. Samochód został zakupiony z przeznaczeniem do jazdy na co dzień i podróży turystycznych. Na decyzji zaważyły duża przestrzeń w środku oraz niezależne zawieszenie, które gwarantuje komfortowe i precyzyjne prowadzenie. Właściciel celowo wybrał model po 2003 r., kiedy Pajero przeszło pierwsze zmiany stylizacyjne i mechaniczne. W silniku 3.2 DID zmieniono wówczas pompę wtryskową, wtryskiwacze i system sterowania. To wpłynęło na mniejszą usterkowość motoru. W egzemplarzach z wczesnych lat produkcji zdarzały się awarie związane z wypaleniem się tłoków. Zmieniono także system cyrkulacji spalin EGR i zamontowano lepszą chłodnicę.
Silnik i osiągi
Pajero jest wyposażone w 3,2-litrowego diesla DiD, najpopularniejszy silnik na naszym rynku. Ten 4-cylindrowy motor z wtryskiem typu common rail zapewnia przyzwoitą dynamikę i jest oszczędny. Przy jeździe równym tempem w trasie potrafi zadowolić się 8 l na 100 km. Jego kultura pracy nie każdemu może odpowiadać, ale hałas nie męczy (w kabinie do prędkości 120 km/h wcale nie jest głośno). Silnik 3.2 jest wyjątkowo czuły na jakość paliwa i wymaga częstych, aczkolwiek nieskomplikowanych czynności serwisowych. Najbardziej znaną i niepokojącą awarią jest usterka pompy wtryskowej. Zanim jednak ulegnie całkowitemu uszkodzeniu, warto ją dokładnie sprawdzić, bo są szanse na tańszą naprawę.
W środku pompy znajduje się membrana, która po kontakcie z wodą lub powietrzem szybko się uszkadza. Podjęcie natychmiastowych działań pozwoli zapobiec poważnej awarii, koszty naprawy mogą nie przekroczyć 2000 zł. Usterkę sygnalizuje wyświetlenie się kontrolki Check Engine lub głośniejsza i nierówna praca silnika. Zaleca się tankowanie paliwa dobrej jakości oraz częstą, nawet co 500 km wymianę filtra paliwa. Można też zamontować dodatkowy filtr paliwa i czyścić zbiornik, by pozbyć się z niego wody. W prezentowanym egzemplarzu po wykonaniu tych czynności silnik pracował ciszej. Regeneracja pompy wtryskowej jest kosztowna – waha się od 5 do 12 tys. zł, a używane pompy, jeśli są dostępne, to horrendalnie drogie. To najpoważniejsze problemy związane z silnikami 3.2 DiD.
W Pajero z tego rocznika w czasie akcji serwisowej wymieniano także bagnet, który wskazywał nieprawidłowy stan oleju. W czasie przeglądu w firmie Mitcar okazało się, że w tym samochodzie można go jeszcze bezpłatnie wymienić. Zauważalną wadą egzemplarza jest długie nagrzewanie się motoru, co przeszkadza szczególnie w zimie. Dodatkowym kłopotem okazała się usterka rozdzielacza ciepłego powietrza w kabinie, przez co od strony pasażera wiało chłodem. Naprawa nie była kosztowna, ale czasochłonna, wymagała bowiem rozmontowania deski rozdzielczej.
Wnętrze i komfort podróżowania
Pajero wyróżnia ogromny bagażnik, który jest ustawny i wyposażony w kilka małych schowków. W podłodze znajduje się dodatkowa wnęka, w której zamontowano dodatkową kanapę dla dwóch osób (złożona całkowicie chowa się w podłodze). Właściciel tego egzemplarza wymontował ją jednak, zyskując spory schowek na drobniejsze przedmioty, by nie przemieszczały się w czasie jazdy. Siedzenia drugiego rzędu, dzielone 1/3-2/3 można łatwo złożyć i dzięki temu mieć dodatkową przestrzeń.
Kanapa jest wygodna, siedziska i oparcia długie, zapewniające spory komfort podróżnym. Podobnie z dwoma przednimi fotelami. Nawet w czasie jazdy na dystansie ponad 1000 km nie odczujemy bólu pleców. Zapewniają one też dobre trzymanie boczne, co szczególnie jest przydatne przy szybszej jeździe. Między fotelami znajduje się spory schowek dzielony na dwie części nierównej wielkości. Także od strony pasażera na desce rozdzielczej są ulokowane dwa schowki.
Kokpit jest funkcjonalny, a wnętrze – przestronne. Dużą zaletą są sporych rozmiarów okna, które zapewniają świetną widoczność zarówno dla kierowcy, jak i pasażerów.
Cechą charakterystyczną Pajero III generacji jest zastosowanie niezależnego zawieszenia. Ma to wiele zalet, ale też i wady. Jest wygodne, ciche, sprawia, że auto prowadzi się jak osobowe. Jest jednak delikatniejsze i gorzej niż sztywne mosty sprawdza się w terenie. W opisywanym egzemplarzu, w czasie przeglądu w Mitcarze, pracownicy nie stwierdzili luzów, ale okazało się, że podobnie jak w większości tych roczników, występuje korozja podzespołów.
Kłopotliwe w czasie napraw jest przede wszystkim zapiekanie się tulei w sworzniach. Wymusza to ich rozcinanie i wspawanie nowych mocowań śrub. To zdecydowanie podraża naprawy zawieszenia, nawet do 5000 zł. Po zakupie samochodu nowy właściciel musiał zainwestować jedynie w nowe amortyzatory i wymianę górnego sworznia przedniego wahacza. Więcej usterek i wad zawieszenia nie stwierdzono.
Poprawnie działały także napędy, które załączają się szybko i bez problemów. Główki mostów są suche, pracują cicho i nie wykazały oznak zmęczenia. Pozytywnie oceniono także skrzynie biegów główną i redukcyjną. Zalecono jedynie wymianę olejów raczej prewencyjnie niż z konieczności. Dobrze wypadła ocena piast, które ponoć bywają usterkowe w podobnych egzemplarzach. Jak się okazało, w 11-letnim Pajero zespół napędowy działa poprawnie. Świetnie spisuje się Super Select II, który szczególnie przydaje się na zmiennej nawierzchni. Brakuje pełnej blokady tylnego dyferencjału, ale w takich sytuacjach przydatne okazują się pomoce trakcyjne, takie jak EBAC i ESP.
Rajdowe doświadczenie firmy Mitsubishi i eksperymenty z modelem Pajero na rajdowych trasach zostały wykorzystane podczas produkcji seryjnej. Postawiono na dobre własności jezdne, przydatność w terenie i użyteczność. Do zakupu starszego egzemplarza zachęca niewygórowana cena (jak za tak duży samochód z napędem 4x4) i ponadczasowy wygląd nadwozia. Mitsubishi nie jest pozbawione wad, ale robiąc przegląd rynku, każda z dostępnych marek ma swoje przywary. Jeszcze nikt nie skonstruował samochodu idealnego.