W 1984 roku autem roku stało się Uno, a 11 lat później tą samą nagrodą mogło się cieszyć Punto. Warto tu przypomnieć, że Fiat uzyskał dotąd najwięcej tytułów Samochód roku. Od premiery Fiata Punto w 1993 w ciągu następnych 42 miesięcy wyprodukowano 2 miliony Punto, to produkcyjny rekord w historii całej marki. Punto produkowano w trzech włoskich fabrykach równocześnie (Mirafiori, Melfi, Termini Imerese), a z taśm produkcyjnych w najlepszym okresie codziennie zjeżdżało 2600 egzemplarzy.
W połowie lat dziewięćdziesiątych cieszyło się popularnością zwłaszcza dzięki świeżej i nieprzeciętnej stylistyce nadwozia. Punto było jednym z pierwszych aut, które szczyciło się wertykalnymi lampami wbudowanymi w tylne słupki, dzisiaj stosunkowo powszechny pierwiastek stylistyczny zwiększający aktywne bezpieczeństwo. Punto od początku produkowano w dwóch wersjach nadwoziowych, jako trzy- lub pięciodrzwiowy hatchback. Gama silników była reprezentowana czterocylindrowymi jednostkami o objętościach od 1,1 l do 1,7 l i mocy od 55 KM do 130 KM.
Oznakowanie Fiata Punto jest całkiem proste, bo w zaokrągleniu przedstawia liczbę koni mechanicznych, po czym łatwo rozpoznamy jaki silnik ukrywa się pod maską. Przykładowo Punto 1.1 55 S to samochód z czterocylindrowcem o objętości 1,1 l (55 KM) z wyposażeniem podstawowym S. Ta jednostka z jednopunktowym wtryskiem paliwa rozpędza auto do 150 km/h, a setkę robi w 16,5 s. W trybie mieszanym spala 6,5 l/100 km. Dalszą jednostką spotykaną w Fiacie Punto to silnik 1,2 l (60 KM), którego szczyt momentu obrotowego jest o 16 Nm wyższy (96 Nm przy 3000 obr./min), co pozwala Punto 60 przyśpieszyć do setki w 14,5 s. Identyczny silnik z wielopunktowym wtryskiem oferowany był pod znaczkiem 1,2 l 75, jak można się domyślić jego moc czyniła 75 KM. Z 0 do 100 km/h takie Punto rozpędzało się za 12 s., a jego prędkość maksymalna była niebanalnych 170 km/h. Największą objętością wśród silników benzynowych dysponowała jednostka 1,6 l, z której konstruktorom udało się wycisnąć całych 88 KM przy 5750 obr./min. Płaska krzywa momentu obrotowego zapewniała, że przy 2000 obr./min. silnik ten oferował 90% wartości maksymalnej momentu obrotowego.
Wśród samochodów używanych egzemplarze z tym silnikiem nie będą jednak zbyt popularne ze względu na stosunkowo spore zużycie paliwa (ok. 9 l/100 km). Na szczycie oferowanych silników stała jednostka wyposażona w turbosprężarkę, o objętości 1372 cm3, montowana w modelach Punto GT. Moc tego silnika (131 KM) nieźle dawała się we znaki. Setka w 7,9 s, prędkość maksymalna 200 km/h to wartości godne pozazdroszczenia. Z takimi osiągami auto musiało sporo palić i tak było. W trybie mieszanym podczas normalnej jazdy GT zużywało 10-12 l paliwa na 100 km. Niektóre źródła podają, że w ekstremalnych warunkach mogło palić do 15 l/100 km.
Modelowy rok 1998 przyniósł z sobą zmiany. Wersje silnikowe 75 i 90 zastąpiono nową jednostką 1,2 16 V (85 KM) z wielopunktowym wtryskiem paliwa.
Jednostki diesla reprezentowały dwa silniki oba o objętości 1698 cm3, jeden o mocy 63 KM, a drugi 70 KM. Te jednostki szczyciły się niskim zużyciem paliwa. Według producenta na jedno tankowanie z 63 konną wersją, można było przejechać niecałe 900 km, co możliwe było dzięki zużyciu 5,1 l/100 km w trybie pozamiejskim. W wypadku używanych diesli zalecana jest wymiana paska rozrządu, bo ten może być przyczyną ważnych problemów. W Fiacie Punto standardowo montowana była pięciobiegowa skrzynia. Wyjątkiem była bezstopniowa skrzynia ECVT oferowana pod nazwą Selecta wraz z wersją silnikową 60 (ta skrzynia może być, zwłaszcza w wypadku pierwszych modeli, źródłem usterek). Dalszym unikatem, z którym w Punto można się spotkać to sześciobiegowa manualna skrzynia, montowana w trzydrzwiowych Punto z najsłabszym silnikiem 55.
W 1994 roku oferta wersji nadwoziowych została poszerzona o mały kabriolet z produkcji włoskiego studia Bertone. Podstawą dla otwartego Fiata Punto był trzydrzwiowy hatchback z silnikami 1,2 l oraz 1,6 l. Czystej linii kabrioletu nie zakłócał pałąk ochronny za tylnymi siedzeniami, bo rama przedniej szyby została usztywniona. Do roku 2000 Bertone w sumie wyprodukował 54 960 kabrioletów.
Stylistyczne Fiat Punto nawet po latach wygląda atrakcyjnie. Proste i oryginalne kształty są też wielce funkcjonalne. Potężny zderzak tak z przodu, jak i z tyłu ochroni nasz samochód przed zarysowaniami podczas poruszania się wąskimi miejskimi uliczkami.
Panie przyzwyczajone do wspomagania kierownicy mogą mieć trudności z manipulacją małym Fiatem Punto podczas parkowania. Wspomaganie bowiem, w wersjach silnikowych 1,1 i 1,2 montowano tylko za opłatą. Wnętrze Punto jest przestronne, jednak użyte materiały dziś wyglądają tanio. Szeroki kąt otwierania drzwi zapewnia bezproblemowe wsiadanie i wysiadanie, nawet dostępność tylnych siedzeń w wersji trzydrzwiowej nie jest najgorsza. Większość kierowców nie powinno mieć trudności ze znalezieniem wygodnej pozycji za kółkiem, gorzej jest w tyle. Na przekór temu nie można narzekać na złe zagospodarowanie kabiny, bo na przykład 275 l przestrzeni bagażowej to w takim aucie solidny wynik.
Fiat Punto pierwszej generacji wyprodukowano ponad 3,7 milionów sztuk. W 1997 roku było najlepiej sprzedającym się autem w Europie, a w samych Niemczech (wśród aut importowany) utrzymało się na tej pozycji jeszcze dłużej.
Modernizacja przyszła w roku 2000 i dotyczyła wszystkich części konstrukcji tego auta. Punto wydłużyło się o 40 mm (w wypadku 3-drzw.) i o 75 mm (w wypadku 5-drzw.), wyrosło o 35 mm (3-drzw.) i o 41 mm (5-drzw.) oraz poszerzyło się o 35 mm. Zmianą najbardziej rzucającą się w oczy to ostre linie karoserii. Także nowe podłużne przednie lampy i "agresywny" przedni zderzak (3-drzw.) są zauważalne na pierwszy rzut oka. Różnice w stylistyce pomiędzy trzy- i pięciodrzwiową wersją są celowe, bo bo grupę docelową trzydrzwiowego Fiata Punto miała tworzyć przeważnie młoda i dynamiczna klientela. Za sprawą zwiększonego tylnego słupka, pięciodrzwiowe Punto utraciło trzecią boczną szybę, co niekorzystnie odbija się w widoczności do tyłu w bok. Jednak nowe wnętrze odpowiada już wymogom 21. wieku.
Fiat Punto drugiej generacji napędzany jest znanym silnikiem 1,2 60, oraz jego pochodna wersja szesnastozaworowa wersja 1,2 16V 80 oraz silnik 1,8 16V w modelach HGT. Znaczącą modyfikacją jest też wprowadzenie nowoczesnego silnika wysokoprężnego common-rail 1,9 JTD o mocy 80 KM.
Plusy:
- oszczędne zużycie paliwa- przestronne wnętrze- przestrzeń bagażowa- dobre widoczność z wnętrza- dobre właściwości jezdne- świeży wygląd- stosunkowo wysoki poziom pasywnego bezpieczeństwa
Minusy:
- tani wygląd materiałów we wnętrzu- mało precyzyjna skrzynia biegów- słabe ogrzewanie- wysoki poziom hałasu w kabinie
Najczęściej spotykane usterki:
- nieszczelności silnika- przegrzewanie się silnika- przepalanie się uszczelki pod głowicą- awarie elektroniki w układzie zapłonowym- awarie pomp elektrycznych- zużycie sprzęgła - korodujący i pękający układ wydechowy- rozdygotane wskazówki szybkościomierzów- wadliwa dźwignia kierunkowskazów- wadliwa instalacja elektryczna (zwłaszcza na desce rozdzielczej, przykład: kontrolka poduszki powietrznej)
