- Włosi zaprezentowali Fiata Tipo na początku 1988 roku. Początkowo samochód oferowany był w tylko jednej wersji nadwozia.
- Mocno spokrewnione z Fiatem Tipo są inne modele: sedan Tempra oraz kombi Tempra SW.
- Tipo dostępne było z dwoma wersjami deski rozdzielczej. Można było wybrać analogowe lub cyfrowe DGT
- Tipo produkowano nie tylko we Włoszech. Samochód produkowano również w Brazylii i w Turcji.
Fiat Tipo debiutował w ciekawych czasach. W 1988 roku przez Polskę przetoczyła się fala ogromnych strajków w największych zakładach przemysłowych (od Stoczni Gdańskiej po hutę w Stalowej Woli) co przyczyniło się do rozpoczęcia obrad przy słynnym Okrągłym Stole. ZSRR rozpoczął wycofywanie wojsk z Afganistanu. Na ekrany kin trafiła pierwsza „Szklana pułapka”. Airbus pokazał zaś jeden ze swoich najpopularniejszych modeli samolotów: A 320. Fiat zademonstrował światu swój nowy kompaktowy model: Tipo.
Tipo było dla Fiata prawdziwym przełomem. W porównaniu z rdzewiejącym poprzednikiem o marnej reputacji (Ritmo/ Regata) nowy włoski samochód prezentował się doskonale. Podobnie było w przypadku zestawienia z rywalami. W salonach niemieckiej konkurencji można było znaleźć modele o niemal archaicznym wyglądzie w zestawieniu z Tipo. U VW był to wciąż Golf II. W salonach Opla stał Kadett a u Forda Escort Mk IV. Nieco lepiej było u francuskich marek. Wprawdzie Peugeot wciąż oferował leciwy już model 309, ale za to Renault pokazało świetny model 19. Nie sposób zapomnieć o tym, co wówczas miała do zaproponowania Honda. Ówczesny Civic to do dziś obiekt westchnień nie tylko miłośników marki.
Oczywiście Włosi zachwycili motoryzacyjny świat nie tylko kontrowersyjnym (na ówczesne czasy) wyglądem nadwozia. Tipo wyróżniało się także przestronnym wnętrzem, charakterystyczną deską rozdzielczą dostępną w dwóch wersjach (z analogowymi i z cyfrowymi wskaźnikami) oraz bogatą gamą dość nowoczesnych silników. Aby raz na zawsze rozwiązać problem z korozją, Włosi zadbali o obustronnie cynkowane blachy oraz zastosowali niektóre części z tworzyw sztucznych (np. klapa bagażnika wykonana z mieszkanki poliestru z włóknem szklanym).
Wybór silników był dość spory. W najtańszych wersjach stosowano skromny benzynowy 1.1 l mocy 58 KM (z udanej rodziny FIRE). W Polsce popularniejszy był 1.4 l (dostępny z gaźnikiem lub wtryskiem jedno- i wielopunktowym). W gamie było też kilka benzynowych wariantów 1.6 l (78 – 90 KM) i 1.8 l (90 – 136 KM). Nie zabrakło również diesli: 1.7 l (58 KM) i 1.9 l (65 – 92 KM).
Z myślą o miłośnikach mocniejszych wrażeń wprowadzono jeszcze benzynowe 2.0 l (113 – 148 KM). Najmocniejsze wersje z silnikami szesnastozaworowymi można było poznać nie tylko po charakterystycznych detalach (np. fotelach Recaro, czerwonych liniach na nadwoziu czy większych felgach 15 calowych) ale także po charakterystycznym napisie z tyłu: sedicivalvole.
Początkowo samochód oferowany był tylko z jednym rodzajem nadwozia: pięciodrzwiowym. Na trzydrzwiową odmianę trzeba było czekać aż pięć lat do czasu liftingu modelu. Wcześniej zaś pokazały się mocno spokrewnione odmiany kombi (Tempra SW) oraz sedan (Tempra). Oba z ogromnymi bagażnikami o pojemności odpowiednio 550 l i 500 l.
W chwili premiery kompaktowy samochód imponował przestronnością wnętrza. Fiat w nadwoziu o długości poniżej 4 metrów (395,8 cm), szerokości 1.7 m oraz wysokości 1.44 m wygospodarował obszerną kabinę (rozstaw osi 254 cm). Obecnie podobne rozmiary osiągają samochody o klasę niżej od kompaktów. Widać jak przez trzy dekady samochody wyraźnie urosły.
Debiut Tipo okazał się dla Włochów wyjątkowo szczęśliwy. Samochód wygrał w konkursie „Car of the Year 1989” pokonując takich konkurentów jak Opel Vectra i VW Passat. Czy to pomogło Fiatowi? W Europie nie udało się sprzedać więcej egzemplarzy Tipo od największej konkurencji spod znaku Forda, Opla Czy VW. Samochód za to cieszył się dużą popularnością w Brazylii (gdzie również produkowano pojazd), gdzie Tipo z powodzeniem konkurowało z wieloletnim liderem czyli z Volkswagenem Gol (nie mylić z Golf).
Tipo produkowano nie tylko we Włoszech. Samochód wytwarzano także w Turcji (Tofas). Ostatni włoski egzemplarz powstał w 1995 roku. W Turcji produkcję zakończono 2 lata później. Najdłużej trwała produkcja w Brazylii – aż do 2002 roku.
