Dodge Charger

Dodge Charger jest to usportowiony samochód klasy wyższej. Jego I generacja (B-body), która weszła do produkcji w 1966 roku jest uznawana za jeden z pierwszych aut ery muscle-carów. Wiele osób może ją także kojarzyć z finałowej sceny 1. części serii „Szybcy i Wściekli”.

Charger był odpowiedzią Dodge'a na Pontiaca GTO. Cechowało go dosyć długie, 2-drzwiowe nadwozie typu fastback. Amerykańskie auta z owego okresu charakteryzowały się zmianami stylistycznymi dokonywanymi każdego roku, przez co np. Charger z 1970 roku zupełnie różni się od tego z 1974 roku. Jednak zawsze z przodu charakteryzował go potężni grill. Początkowe modele miały także obrotowe przednie światła, które w pozycji schowanej były przedłużeniem atrapy chłodnicy.

Pod maską królowały głównie potężne silniki V8, ale nie zabrakło także rzędowych „szóstek”. Największa widlasta „ósemka” Magnum miała 7,2 litra pojemności i 381 KM, jednak mniejsza, 7-litrowa jednostka HEMI była o 50 KM mocniejsza. Charger uchodził bardziej za potężnego krążownika szos, niż za rasową wyścigówkę i właśnie m.in. od tego modelu wzięło się powiedzenie, iż amerykańskie auta powinny jechać tylko na wprost, ponieważ pokonywanie zakrętów nie idzie im najlepiej. Wszystkiemu winne było niemalże tragiczne zawieszenie.

W 1975 roku wygląd Dodge'a uległ diametralnej zmianie i można powiedzieć ze stracił swój pierwotny charakter. Ze względu na początku kryzysu, ogromne silniki miały bardzo ograniczoną moc, np. 6,6-itrowa V8 rozwijała „zaledwie” 192 KM. Montaż zakończył się w 1978 roku.

II generacja Chargera o nazwie L-Body skończyła podobnie jak 2. odmiana mniejszego brata – Challengera. Produkcja ruszyła w 1983 roku. Pod maskę trafiły silniki R4 o pojemności 1,7 i 2,2 litra z turbo, a na domiar złego, napęd był przenoszony na przednie koła. Dodatkowo tragiczny i tak już efekt końcowy psuła bardzo nudna stylistyka.

Renomę próbowano ratować poprzez współprace z Carollem Shelby. Wysłano do niego ok. 1000 sztuk Chargerów z silnikiem 2.2. Tam otrzymały one odpowiednie zawieszenie, a moc podkręcono do 208 KM, co przy wadze auta oscylującej wokół 1 tony, dawało zadowalające wrażenia z jazdy. W 1987 roku zakończyła się produkcja Chargera L-Body.

W 2005 roku dokonano wskrzeszenia legendarnego modelu. Nie był on co prawda już 2-drzwiowym fastbackiem, a 4-drzwiowym sedanem. Jednak inżynierowie wsadzili sporo pracy, aby po raz kolejny nie zepsuć legendy marki. III generacja otrzymała przydomek LX-Body. Pod maską znalazły się silniki V6 i V8, a najmocniejszy miał 6,1 litra pojemności i 431 KM. Za przeniesienie napędu na tylne koła odpowiadał 4- lub 5-biegowy automat. W 2011 roku zaprezentowano II generację odmiany LX. Auto otrzymało bardziej agresywny wygląd, ale zachowało sporych rozmiarów grill.

W 2014 roku auto przeszło facelifting, który przyniósł m.in. nowy grill, zderzaki i reflektory, przez co auto wygląda jeszcze bardziej rasowo. Topowym silnikiem jest 6,4-litrowa jednostka V8 HEMI o mocy 470 KM. Moment obrotowy jest przekazywany na tylne lub wszystkie koła za pośrendictwem 5- lub 8-stopniowej skrzynie automatycznej.

Głównym rywalem Dodge'a Chargera jest Cadillac STS i Chrysler 300.