Nigdy nie brakuje wyobraźni, lecz często brakuje środków finansowych. Zgodnie z tą regułą Enrico Nardi z różnym skutkiem budował swe wyczynowe pojazdy od roku 1932. Za jedyne wydarzenie godne zaprezentowania swych konstrukcji uznał 24-godzinny wyścig w Le Mans. Po kilku próbach w innych pojazdach w sezonie 1955 pojawił się z własną niecodzienną konstrukcją.
Zamiast dostosować karoserię do podwozia, Nardi postanowił zaprojektować idealne nadwozie, a następnie dopasować do niego resztę samochodu. W tym celu zatrudnił architekta Carlo Mollino. Stworzono ultra-lekki, aerodynamiczny pojazd, który miał konkurować w Le Mans ze znacznie większymi i lepiej finansowanymi zespołami fabrycznymi Ferrari i Jaguara.
Bisiluro, czyli podwójne torpedy, bo tak nazywało się to auto zbudowane było z dwóch kadłubów. W lewym znajdował się silnikGiannini G2 o pojemności 743 cm3 oraz skrzynia biegów. W prawym siedział kierowca (potrzebny był o małej posturze). Tam też zamontowany został zbiornik paliwa Pomiędzy kadłubami zamontowano chłodnicę, która z nadwoziem tworzyłaskrzydło. Dla poprawienia skuteczności hamowania tę część pojazdu wyposażono w klapy aerodynamiczne, sterowane przez kierowcę za pomocą pedału. Póżniej zgodnie z regulaminem 24 godzin Le Mans zrezygnowano z tego rozwiązania, zastępując je tymczasowym miejscem dla pasażera. Ciekawostką jest lusterko wsteczne, która dla poprawienia oporu powietrza, było wysuwane na życzenie przez kierowcę.
Podczas treningów przed 24 Heures du Mans Nardi Bisiluro 750 wykazało się dużą prędkością (220 kmh). Niestety, lekki pojazd (zaledwie 450 kg) był bardzo wrażliwy na zmiany kierunku. Co gorsza miał też problemy w czasie jazdy w linii prostej! To wyrażnie ujawniło się podczas wyścigu. Po 148 minutach ścigania Bisiluro z Mario Damontem za kierownicą zostało „zdmuchnięte” do rowu przez Jaguara.
Dzisiaj Nardi Bisiluro 750 można zobaczyć w Narodowym Muzeum Nauki i Techniki „Leonardo da Vinci" w Mediolanie.
