Wynikało to z gorszej jakości materiałów, z jakich je wykonywano, z gorszej jakości olejów i z trudniejszych warunków eksploatacji.
Często już po 50-70 tys. km przebiegu silnik wymagał remontu. Szlifowano wówczas cylinder – powiększając jego średnicę o ok. 0,2 mm, montowano nowe tłoki i pierścienie (też większe o 0,2 mm).
Remont po 30-50 tys. km
Był to tzw. pierwszy szlif. Po kolejnych kilkudziesięciu tys. km przebiegu robiono drugi szlif, a potem trzeci. I to był koniec żywota silnika, gdyż średnicy cylindra nie można było bardziej powiększyć.
W październikowym numerze miesięcznika „Auto” z 1930 roku znaleźliśmy ciekawy artykuł opisujący sposoby naprawy cylindrów i bloku silnika spalinowego.
Autor opisuje narzędzia i urządzenia stosowane wówczas do remontu silników: do szlifowania i polerowania cylindrów oraz do ich przetaczania. Tę ostatnią metodę stosowano wówczas, gdy dochodziło do poważnych uszkodzeń cylindra, np. na skutek zgięcia korbowodu silnika.
Narzędzia
Przy tak dużych uszkodzeniach powiększano średnicę cylindra o kilka dziesiątych milimetra – wykorzystując rezerwę na 3 szlify normalne. Pozwalało to uratować silnik i eksploatować go nadal, ale pozbawiało jednocześnie możliwości kolejnego remontu.
Obróbka cylindrów