Auto Union: srebrne strzały z czterema kołami mają 75 lat

Niemieckie bolidy obu producentów dominowały w całym okresie złotej ery wyścigów Grand Prix przed II wojną światową, czyli w okresie 1934-1939.ciekawostką jest fakt, iż w 1938 roku pojazdy Auto Union osiągały na berlińskim torze Avus prędkość 380 km/h. Dokonywali tego kierowcy jadący na wąskich oponach, co wiązało się z dużymi umiejętnościami i znaczną odwagą. Czy można to porównać z szerokimi slickami?

Trzy samochody Auto Union typ A zadebiutowały na torze 75 lat temu – 27. maja 1934 roku. Miejscem ich debiutu był berliński Avus, a za kierownica siedzieli król gór Hans Stuck, August Momberger i książę Hermann zu Leiningen.

W porównaniu z pojazdami konkurentów Auto Union montował silniki z tyłu. Sezon 1934 był pierwszym, w którym wprowadzona została tzw. formuła wagowa.Nie ograniczała ona pojemności skokowej silnika ani składu paliwa, a jedynie jego masę, która nie mogła przekraczać 750 kg.

Pojazd sportowy dla producenta, który w 1932 roku powstał z połączenia czterech marek – Audi, DKW, Horach i Wanderem, budował sławny Ferdynand Porsche. Widlasty silnik sześciocylindrowy zapewniał moc 184 kW (250 KM) przy 4500 obr./min. Markę Auto Union przed II wojną światową miały tylko bolidy startujące w wyścigach Grand Prix.

Debiut na torze Avus dla całego zespołu wypadł dobrze. Hans Stuck był najszybszy w kwalifikacjach, gdzie uzyskał średnią prędkość 245 km/h. W wyścigu, który odbywał się przy intensywnie padającym deszczu, prowadził już z przewagą minuty, gdy zatrzymała go sprzęgła. Tym samym najlepszy Auto Union, którym kierował Momberger, skończył wyścig na trzeciej pozycji i najlepszy czas jednego okrążenia 5 minut 12 sekund, co oznaczało średnią prędkość 225,8 km/h. Szybsi byli Gue Molla i Achilles Varzi, jadący samochodami marki Alfa Romeo. Konkurencyjny zespół Mercedes-Benz ze względu na problemy techniczne nie pojawił się na starcie.Porsche był odpowiedzialny za rozwój trzech kolejnych modeli Auto Union – typ A, który skończył karierę z mocą 217 kW (295 KM), typ B z 1936 roku miał moc 276 kW (375 KM) i typ C z lat 1936-37 o mocy 383 kW (520 KM), którego pojemność skokowa wzrosła aż do 6 litrów. Podstawowa koncepcja pojazdu pozostała niezmieniona przez cały okres jego istnienia. Dzięki jego maksymalnemu momentowi 870 Nm przy 2500 obr./min (1) wystarczała czterostopniowa przekładnia.Natomiast 32 zawory sterowane były jednym wałkiem rozrządu. Najsłynniejszymi kierowcami samochodów Auto Union byli: Bernd Rosemeyer, Hans Stuck, Hermann Paul Müller, Ernst von Delius, Rudolf Hasse i Achille Varzi. Na sezon 1938 AIACR (poprzednik FIA) stworzyła nową formułę z maksymalną pojemnością skokową 3 litrów. Auto Union stworzył typ D, który jednak nie był już dziełem Ferdynanda Porsche (odszedł z firmy). Nad powstaniem nowego pojazdu czuwał Robert Eberan von Eberhorst, do którego zamontował widlasty silnik 12-cylindrowy.

Cena jednego pojazdu wyścigowego wynosiła wówczas 1935 50.000 RM, a tuż przed wybuchem wojny wzrosła aż do 70.000 RM. Wydatki wzrosły dwukrotnie, a cały zespół sportowy Auto Union liczył sześćdziesiąt osób. Wiadomo także, że sport samochodowy dotował ówczesny reżim nazistowski, co wynosiło 20 proc. budżetu zespołu.

W ciągu sześciu sezonów pojazdu Auto Union wystartowały w 61 wyścigach, z czego 30 to Grand Prix. Efektem były 24 zwycięstwa, 23 drugie miejsca i 17 trzecich pozycji, a także tytuł mistrza Europy Bernda Rosemeyera w 1936 roku.