Historia Fiata 500: czyli, włoski bestseller

W marcu 1955 roku na salonie genewskim Fiat zaprezentowano model 600. W tym czasie trwały prace nad jego mniejszym krewniakiem. 4 lipca 1957 r. odbyła się premiera modelu 500 Nuova. Produkcję seryjną uruchomiono w turyńskim zakładzie Mirafiori. Wczesne „pięćsetki” były napędzane umieszczonym z tyłu, chłodzonym powietrzem, dwucylindrowym silnikiem o poj. 479 ccm i mocy 13,5 KM. Przy długości nadwozia 2,97 m Fiat 500 był jednym z najmniejszych samochodów świata, jednak nigdy nie zaliczano go do kategorii mikrosamochodów.

Fiat 500 ważył niecałe pół tony i rozpędzał się do 90 km/h. Miał instalację elektryczną 12 V, podczas gdy wielu producentów stosowało jeszcze napięcie 6 V. Silnik uruchamiano dźwignią między fotelami. Wyposażenie ograniczono do minimum. Było ciasno i głośno, ale auto wzbudzało wielką sympatię. Wczesne egzemplarze Fiata 500 miały duży emblemat zdobiący przód nadwozia oraz „kroplowe” kierunkowskazy w narożnikach.

Fiat 500 zmotoryzował Włochy oraz wiele innych krajów Europy. Był przełomowym modelem w historii turyńskiego koncernu, choć próżno w nim szukać rewolucyjnych innowacji technicznych. Dla Włochów Fiat 500 był spełnieniem marzeń o własnych czterech kółkach, kolejnym po skuterze Vespa krokiem ku motoryzacji i pierwszym pojazdem rodzinnym.

Auto wyceniono na 490 tys. lirów. Korzystne warunki kredytu umożliwiały zakup auta nawet osobom o niskich dochodach. Fiat 500 spalał poniżej 5 l/100 km i był łatwy do parkowania w zatłoczonych centrach miast. Widziano go zarówno na parkingach robotniczych osiedli, jak i przed willami zamożnych obywateli, którzy kupowali go jako drugi lub trzeci pojazd w rodzinie.

Pierwsze modyfikacje – m.in. silnik o mocy 15 KM – wprowadzono już jesienią 1957 roku. Kolejną odmianą był 500 Sport (21,5 KM), który rozwijał prędkość ok. 105 km/h. Auto było dostępne w jasnoszarym odcieniu Grigio Chiaro z ozdobnym, czerwonym pasem wzdłuż karoserii.

Kierowcy o sportowym zacięciu tuningowali auto w firmie Carlo Abartha lub u braci Giannini. W latach 1960-65 produkowano wersję 500 D z silnikiem o mocy 17,5 KM. Farmerzy i rzemieślnicy chętnie zamawiali kombi 500 Giardiniera, oferowane także jako Autobianchi. Fiat 500 z powodzeniem walczył i zwyciężał konkurentów na ich rodzimych rynkach.

W połowie lat 60. zmieniono kierunek otwierania drzwi (500 F). We wrześniu 1968 roku do sprzedaży wprowadzono wersję 500 Lusso, czyli luksus –choć ten był raczej symboliczny. Jego oznakami były zderzaki z charakterystycznym pałąkiem oraz kilka elementów pokrytych chromem. W 1972 roku „pięćsetka” przeszła ostatni już lifting.

Na rynek wprowadzono model 500 R. „R” oznaczało „Rinovata”, czyli odnowiony. Model wyróżniał się m.in. nowymi obręczami (tzw. „cytrynki”), które montowano także w Fiacie 126p, zderzakami i powiększonym nieco bagażnikiem. Pojazd był napędzany silnikiem 594 ccm o mocy 18 KM.

Na europejskim rynku aż roiło się od nowości w klasie samochodów miejskich. Mimo to Fiat 500 trwał nadal, produkowany równolegle z modelem 126. Produkcję przeniesiono na Sycylię. 1 sierpnia 1975 roku, po 18 latach produkcji, z taśmy w Termini Imerese zjechał ostatni z 3.432.226 egzemplarzy Fiata 500.