Po drugiej wojnie światowej, gdy podaż na ich wyroby spadła, zaczęto rozglądać się za innym asortymentem. Andreas Glas zachwycony włoskim skuterem Vespa postanowił wytwarzać takie pojazdy w Niemczech. W 1951 roku w zakładach w Dingolfing rozpoczęto produkcję jednośladów. Skuter, któremu nadano nazwę Goggo, szybko zdobył ogromną popularność na rynku. Lata 50. w Niemczech to okres mikrosamochodów.
Zazwyczaj były to jakby skutery lub motocykle nakryte dachem o dość dziwnych kształtach, do których wsiadało się po otwarciu drzwi w czołowej ściance samochodu (BMW Isetta, Heinkel Kabine) czy podniesieniu kabiny niczym w samolocie myśliwskim (Messerschmitt KR). Karl Domper, konstruktor firmy Glas, poszedł inną drogą. Zbudował mały, zgrabny sedan, który przypominał "normalny" samochód. Miał on zapewniaç podróżującym większy komfort jazdy niż większość ówczesnych mikrosamochodów.
Małe auto, ale prawie takie jak "dorosłe" Nowy pojazd o nazwie Goggomobil po raz pierwszy zaprezentowano podczas Internationalen Fahrrad- und Motorrad-Ausstellung (IFMA) w 1954 roku. Auto spotkało się z ogromnym zainteresowaniem. Zaczęły napływać pierwsze zamówienia. Nic dziwnego, firma Glas zaproponowała nieduże auto, którym mogła podróżować czteroosobowa rodzina. Mały sedan oferował dość sporą przestrzeń jak na swe wymiary. Był poza tym trwały i solidny. W lutym 1957 roku rozpoczęto produkcję seryjną. Pojazd napędzał skonstruowany przez Feliksa Dozekala, byłego inżyniera firmy Adler, dwusuwowy, dwucylindrowy silnik o pojemności 250 ccm.
Później powiększono go do 300 ccm, a w końcowej wersji nawet do 400 ccm. Maksymalna moc wynosiła od 13,6 KM dla pierwszej jednostki aż do 20 KM w największej. Silnik chłodzony powietrzem przy użyciu dmuchawy przesunięty był za tylną oś i tworzył zwartą całość ze skrzynią biegów. Goggomobil z niskim środkiem ciężkości, dobrym zawieszeniem (z przodu oś wahliwa, z tyłu łamany most napędowy ze sprężynami śrubowymi i hydraulicznymi amortyzatorami) oraz dość dużymi kołami znakomicie się prowadził.
Pod tym względem wyraźnie wyprzedzał wszystkie miniauta tamtego czasu. Jak głosiła jedna z opinii - Goggomobila mogło wywrócić na dach tylko najechanie na minę. Dzisiaj zapewne bez problemów przeszedłby test "łosia". Dla rodzin, sportowców oraz rzemieślników Obok sedana w latach 1957-1969 produkowano także wersję coupé oznaczoną symbolem TS. Był to bardzo elegancki i stylowy, dwuosobowy pojazd z dwoma dodatkowymi siedzeniami dla dzieci oraz ogromną, panoramiczną tylną szybą.
Na bazie coupé zamierzano wytwarzać także kabriolet. Niestety, te plany zakończyły się tylko na dziewięciu zbudowanych prototypach. W latach 1957-1965 firma Glas produkowała także Goggomobila w wersji Transporter (TL), z otwartą lub zabudowaną powierzchnią ładunkową. Ogromna część tych pojazdów (około 2000 sztuk) została zakupiona przez niemiecką pocztę. Żółte Transportery stały się niemal symbolem Deutsche Bundespost tamtych czasów.
30 czerwca 1969 roku, dwa i pół roku po przejęciu firmy Glas przez BMW, zakończono produkcję Goggomobila. Łącznie zbudowano 284 491 pojazdów, w tym 214 313 sedanów, 66 511 w wersji coupé oraz 3667 Transporterów. Jak wynika z tych liczb, był on niewątpliwie liderem rynku mikrosamochodów w Niemczech.W 1956 roku eksportowano go do 36 krajów, a dzienna produkcja zakładów w Dingolfing wynosiła 170 egzemplarzy. Goggomobil ma także swą polską historię.
Posłużył jako wzór dla naszego Mikrusa MR300 wytwarzanego w WSK Mielec w latach 1957-1960. Natomiast w Australii na bazie sedana zbudowano mały roadster o nazwie Dart.
Galeria zdjęć
1/6 Goggomobil TS250 - Mały, ale prawdziwy
2/6 Goggomobil TS250 - Mały, ale prawdziwy
3/6 Goggomobil TS250 - Mały, ale prawdziwy
4/6 Goggomobil TS250 - Mały, ale prawdziwy
5/6 Goggomobil TS250 - Mały, ale prawdziwy
6/6 Goggomobil TS250 - Mały, ale prawdziwy
