Klasyki z paką - wybór jest całkiem spory
Oferta zabytkowych aut z dostawczym rodowodem okazuje się całkiem duża. Wśród nich nie brakuje także polskich modeli.
REKLAMA
Oferowany od 1949 roku samochód szybko stał się popularny. Doceniono różnorodność nadwozi oraz nisko położoną podłogę części ładunkowej. Początkowo małe były również wymagania. Wraz z ich wzrostem zaczęła spadać sprzedaż, bo potrzebowano większej ładowności i wyższego komfortu. Produkcję zakończono w 1962 roku.
Model L300, produkowany w latach 1983-94, był dostępny m.in. z napędem na obie osie, jako autobus oraz jako wywrotka. Zawsze z dźwignią skrzyni biegów przy kierownicy.
Opracowany przez Chenarda i Walckera, z napędem na przednie koła. Później ulepszony przez Peugeota. Od 1955 roku miał przesuwne drzwi. Silniki z modeli 203 i 403.
Samochód powstawał w latach 1959-98 w Lublinie jako: towos (towarowo-osobowy), furgon, mikrobus, skrzyniowy, pikap. Były również odmiany specjalne (np. strażacka).
Produkowany od 1949 roku Gutbrod początkowo dobrze się sprzedawał. W pewnym sensie sukces był spowodowany brakiem konkurencji. Jednak szybko się to zmieniło i z powodu wysokich kosztów produkcję zakończono w 1954 roku.
Następca Schnellastera prezentuje się nowocześnie i elegancko. Jednak auto było produkowane w Hiszpanii i nie miało jakości, która satysfakcjonowała Niemców. Samochód powstawał w latach 1963-65.
Prawie nikt nie chciał kupować tego Expressu (1953-61)! A przecież był szybszy, bezpieczniejszy i bardziej elegancki niż VW Bulli. Ale jego technikę uważano za kapryśną – szczególnie dwusuwowy silnik z bezpośrednim wtryskiem.
W 1973 r. (ok. 20 miesięcy przed zakończeniem produkcji Blitza) Opel dołączył do oferty furgon Bedford angielskiej firmy Vauxhall. Auto było popularne jako kamper.
Nysa była wytwarzana jako wersja dostawcza, towarowo-dostawcza oraz jako mikrobus. Wykorzystywano ją również jako sanitarkę. Produkcja trwała w latach 1958-94.
W 1963 r. Matador E zastąpił trio: Wiking, Rapid oraz Matador I. W 1965 r. Oscar Vidal, właściciel marki, sprzedał ostatnie ze swoich 50 proc. udziałów, a rok później Tempo zniknęło na zawsze z rynku motoryzacyjnego.
Źródło:
