Monteverdi – historia szwajcarskiego arystokraty

Po śmierci ojca w roku 1956 Peter Monteverdi przejął rodzinny biznes i szybko stał się znanym specjalistą od samochodów sportowych. Został oficjalnym sprzedawcą Ferrari, a później także samochodów marek Lancia i BMW. Zaczął też pod marką MBM (Monteverdi Basel/Binningen Motors) projektować i budować samochody wyścigowe. Jego bolidy, przeznaczone zwłaszcza do ścigania w formule Junior, szybko zyskały sobie dobrą reputację i sprzedawane były do wielu krajów. Zbudował też kilka dwumiejscowych samochodów sportowych MBM Sport z elementami mechanicznymi i silnikiem Osca (1092 cm3 o mocy 74 kW/100 KM).

W roku 1961 Peter Monteverdi zbudował pierwszy szwajcarski bolid formuły 1 i wziął udział w Grand Prix w Solitude (po dwóch okrążeniach odstąpił z powodu awarii silnika). Czterocylindrowy silnik Porsche miał pojemność cylindrów 1488 cm3 i moc 107 kW (145 KM). Chociaż samochód osiągał prędkość 270 km/h, nie odniósł sukcesu, więc Monteverdi skupił się na konstruowaniu samochodów sportowo-turystycznych.

Moc, luksus, elegancja

Od roku 1966 Peter Monteverdi całą swoją uwagę skupił na luksusowych samochodach sportowych. Salon samochodowy we Frankfurcie stał się jesienią 1967 roku miejscem premiery modelu Monteverdi High Speed 375S z pięknym nadwoziem Frua. Pod przednią maską zamontowano widlasty ośmiocylindrowy silnik marki Chrysler o pojemności 7206 cm3, który przekazywał napęd na tylną oś. Samochód o długości 4,56 m (rozstaw 2,51 m), szerokości 1,79 m i wysokości zaledwie 1,23 m miał elegancki niski przód z chromowanym grillem i czterema lampami. Nazwa High Speed zapowiadała wysoką prędkość maksymalną, która w tym przypadku wynosiła 250 km/h.

Pół roku później na genewskich targach samochodowych w roku 1968 zaprezentowano kolejny egzemplarz z nadwoziem firmy Frua – dwudrzwiowe coupe High Speed 375L o długości 4,79 m z wydłużonym do 2,66 m rozstawem osi. Większy rozstaw osi umożliwił umieszczenie w aucie pełnowartościowych tylnych siedzeń, tak więc samochód mógł pomieścić cztery osoby. Silnik i osiągi pozostały niezmienione. Auta sprzedawane były w cenie ok. 70 tys. franków szwajcarskich, co było wtedy bardzo dużo. Dla mniej majętnych klientów Monteverdi chciał produkować tańszą odmianę sportowego coupe, ale zbudowano tylko studium Monteverdi 2000 GTI, które wykorzystywało części BMW, a pod maską zamontowany był 2-litrowy 4-cylindrowy silnik o mocy 96 kW (130 KM). Karoserię zaprojektował sam Monteverdi, ale jej produkcję ponownie zlecił firmie Frua.

Włoskie piękno (Fissore)

Jednostkowo produkowane samochody dobrze się sprzedawały, a firma Frua nie nadążała z ich produkcją. Monteverdi musiał więc poszukać nowego dostawcy nadwozi, partnerem stała się włoska firma Carrozzeria Fissore. Czteromiejscowe coupe High Speed 375L Fissore otrzymało lekko zmodyfikowane nadwozie z wyrazistą atrapą chłodnicy. Zmieniony przód z klasycznie umieszczoną parą przednich lamp i niskim przodem miało też dwumiejscowe coupe High Speed 375S Fissore. Na tym samym podwoziu powstało też kilka kabrioletów 375C.

Od roku 1971 Monteverdi produkował flagowy 5-miejscowy model High Speed 375/4 o długości 5,31 m z rozstawem osi 3,18 m. Czterodrzwiowy sedan lub limuzyna ze ścianką za przednimi fotelami powstały w ilości ok. 30 egzemplarzy. Samochody dostarczano z luksusowym wyposażeniem, włącznie z samoczynną skrzynią biegów Chrysler Torqueflite.

Na genewskim autosalonie w roku 1972 Monteverdi przedstawił dwumiejscowe coupe Berlinetta z 7-litrowym silnikiem Chrysler V8 Hemi, który był jeszcze o 10 koni mocniejszy od poprzednich silników Chryslera. Przy masie 1700 kg prędkość maksymalna wzrosła do zadziwiających 290 km/h. Na bazie Berlinetty zbudowano też otwartą wersję Palm Beach, która powstała w dwóch egzemplarzach.

Rekin – pożeracz Ferrari

Monteverdi nie zadowolił się sukcesami na polu luksusowych samochodów sportowych, ale chciał równać się z najlepszymi, którymi były wtedy samochody marki Ferrari i Lamborghini. Już w roku 1966 rozpoczął prace nad konstrukcją auta z silnikiem umieszczonym pośrodku przed tylną osią. W roku 1970 auto pod nazwą Monteverdi hai 450SS (hai po niemiecku oznacza rekin) przedstawiło się na „rodzimych” targach w Genewie. Dwumiejscowy prototyp coupe charakteryzował się agresywnymi kształtami z aerodynamicznym nadwoziem firmy Fissore z zakrytymi lampami. Pojazd napędzany był mocnym widlastym 8-cylindrowym silnikiem Chrysler Hemi o pojemności 6974 cm3, który oferował 450 KM. Mniejsze rozmiary (4,28 x 1,79 x 1,09 m) i niższa masa (1290 kg) umożliwiały osiągnąć prędkość maksymalną ok. 290 km/h i przyśpieszać od 0 do 100 km/h w 4,9 s.

Planowana produkcja w ilości jeden samochód na miesiąc nie doszła do skutku. Oprócz prototypu z roku 1970 do roku 1974 powstało tylko kilka egzemplarzy z rozstawem osi wydłużonym o 6 cm, oznaczeniem hai 450 GTS i dużym napisem MONTEVERDI na bokach.

W terenie, na drogach i torach wyścigowych

Produkcję superluksusowych samochodów zastąpiono w roku 1976 niemniej ekskluzywnymi terenówkami. Pierwszym terenowym Monteverdi był model Sahara z roku 1978. W zasadzie chodziło o model International Scout ze zmienioną atrapą chłodnicy i ulepszonym wnętrzem. Pod maskę montowane były różne silniki (4-, 6- i 8-cylindrowe), nie brakowało wydłużonej wersji (Long). Kolejnym modelem tej klasy był podrasowany Range Rover nazwany Safari. Pojazd otrzymał nadwozie z aluminiowymi panelami zaprojektowane przez firmę Fissore, a zamiast jednostki Rover V8 montowany był większy Chrysler V8. Dzięki włoskiej stylistyce auto zdobyło popularność nie tylko w Europie, ale też na Środkowym Wschodzie.

Do produkcji samochodów turystycznych Monteverdi powrócił w roku 1977, kiedy serię 375 (w sumie powstało ok. 1300 egzemplarzy) zastąpiono modelem Sierra. Chodziło w zasadzie o europejską wersję modelu Plymouth Volare (modyfikacje stylistyczne ponownie przeprowadziła firma Fissore). Był to sedan o długości 4,88 m z silnikiem Chrysler V8 5,2 lub 5,9 l. Ciekawostką było użycie przednich lamp z Fiata 125, tylne zaś pochodziły z Renault R12. Rok później Sierra dopełniona została o dwie sztuki dwumiejscowego kabrioletu bazującego na typu Dodge Diplomat Coupe oraz jedyny egzemplarz kombi, które jednak nie udało się sprzedać.

Ostatnią próbą Petera Monteverdi osiągnąć sukces na sportowym polu był zakup brytyjskiego zespołu formuły 1 w roku 1990. Nazwa zespołu Onyx została zmieniona na Monteverdi – Onyx, a zawodnicy Foitek i JJ Lehto z niebieskimi bolidami Monteverdi wzięli udział w kilku wyścigach, ale nie odnieśli sukcesu. Bolidy z silnikami Ford Cosworth stały się później podstawą prototypu Monteverdi hai 650 F1, który był ostatnią z kreacji Petera Monteverdi.

Z fabryki muzeum

W roku 1982 Monteverdi zakończył produkcję samochodów, a zakład produkcyjny w Binningen przebudowano na muzeum, które otwarto w roku 1985. Muzeum na Oberwilerstrasse otwierane jest wyłącznie na wcześniejsze zamówienie dla grup co najmniej dziesięcioosobowych. Obok muzeum mieści się pub nazwany High Speed, który przypomina o dawnych sukcesach spółki.

Oprócz produkcji samochodów i wyścigów Peter Monteverdi (zmarł w roku 1998) zajmował się wzornictwem przemysłowym i zaprojektował wiele samochodów studyjnych, łodzi i zegarków.