Auto to swoje narodziny zawdzięcza synowi króla ketchupu. Student uniwersytetu Yale Rust Heinz miał dość pieniędzy, by w wieku 22 lat stać się właścicielem luksusowego Corda Serii 810/812. Auto to jednak nie było do końca spełnieniem marzeń młodego właściciela, który na jego bazie postanowił stworzyć nowy i niepowtarzalny pojazd.
Design nadwozia zaprojektował sam, by przekazać je znanej z budowy nadwozi firmie Bohman & Schwarz. Finalny efekt był dziełem Maurice Schwartza. Każda część z blachy i aluminium powstawała ręcznie. Gotowy pojazd przetestowano w tunelu aerodynamicznym.
Powstał pojazd o długości 6,02 m, szerokości 1,94 m i wysokości 1,45 m. Napędzany był widlastym ośmiocylindrowym silnikiem o pojemności skokowej 4739 cm3 o mocy 193 KM, który współpracował z czterostopniową przekładnią. Podczas próby prędkości w 1938 r. auto osiągnęło 185 km/h, co było mniej od teoretycznie obliczonej 209 km/h. Masa własna pojazdu to 2070 kg, pojemność zbiornika paliwa 80 l.
Dwudrzwiowym coupé mogło podróżować sześciu pasażerów, w konfiguracji 4+2. Na przednim siedzeniu mieściły się cztery dorosłe osoby. Drzwi nie miały typowych klamek, a otwierano je po przyciśnięciu przycisku i uruchomieniu małych silników elektrycznych. Wnętrze przypominało samolot, a w wyposażeniu nie zabrakło radia, kompasu i wysokościomierza.
Na przebudowę seryjnego Corda Heinz wydał ponad 24 tys. dolarów. Nowe auto wszędzie promował. Corsair zagrał w komedii Davida O. Selznicka The Young In Heart i w serialu Popular Science. Był jedną z gwiazd salonu samochodowego w Nowym Jorku (1939), gdzie reklamowano go jako pojazd przyszłości. Seryjna wersja miała kosztować 12,5-15,0 tys. dolarów, a więc tyle za ile wówczas w USA można było kupić dom. Do rozpoczęcia produkcji jednak nie doszło, gdyż Rust Heinz w lipcu 1939 roku zginął w wypadku drogowym. Miał tylko 25 lat i wiele futurystycznych pomysłów związanych z motoryzacją.
Jedyny Phantom Corsair został jeszcze przez wiele lat w rodzinie Heinzów. Dopiero w latach pięćdziesiątych XX wieku auto kupił komik Herb Shriner, który zlecił modernizację układu chłodzenia. Zmieniono szybę czołową oraz zmodyfikowano dach. Nowy właściciel zmienil tez barwę auta na złotą.
Kolejnym właścicielem tego auta został posiadacz kasyn i hoteli Weilliam Harrah, który doprowadził pojazd do pierwotnego wyglądu i czarnej barwy nadwozia. Po jego śmierci w 1978 r. część kolekcji została sprzedana, ale ze 175 aut utworzono National Automobile Museum, którego też częścią został Corsair. Od tego momentu ten wyjątkowy pojazd pojawia się na prestiżowych imprezach w Pebble Beach i Goodwood.
Galeria zdjęć
1/4 Dwudrzwiowym coupé mogło podróżować sześciu pasażerów, w konfiguracji 4+2. Na przednim siedzeniu mieściły się cztery dorosłe osoby. Drzwi nie miały typowych klamek, a otwierano je po przyciśnięciu przycisku i uruchomieniu małych silników elektrycznych. Wnętrze przypominało samolot, a w wyposażeniu nie zabrakło radia, kompasu i wysokościomierza.
2/4 Dwudrzwiowym coupé mogło podróżować sześciu pasażerów, w konfiguracji 4+2. Na przednim siedzeniu mieściły się cztery dorosłe osoby. Drzwi nie miały typowych klamek, a otwierano je po przyciśnięciu przycisku i uruchomieniu małych silników elektrycznych. Wnętrze przypominało samolot, a w wyposażeniu nie zabrakło radia, kompasu i wysokościomierza.
3/4 Dwudrzwiowym coupé mogło podróżować sześciu pasażerów, w konfiguracji 4+2. Na przednim siedzeniu mieściły się cztery dorosłe osoby. Drzwi nie miały typowych klamek, a otwierano je po przyciśnięciu przycisku i uruchomieniu małych silników elektrycznych. Wnętrze przypominało samolot, a w wyposażeniu nie zabrakło radia, kompasu i wysokościomierza.
4/4 Dwudrzwiowym coupé mogło podróżować sześciu pasażerów, w konfiguracji 4+2. Na przednim siedzeniu mieściły się cztery dorosłe osoby. Drzwi nie miały typowych klamek, a otwierano je po przyciśnięciu przycisku i uruchomieniu małych silników elektrycznych. Wnętrze przypominało samolot, a w wyposażeniu nie zabrakło radia, kompasu i wysokościomierza.