Wygodny, ale mało dzielny w terenie: używany Mitsubishi Outlander II

Japońska firma to jeden z głównych graczy na rynku aut 4x4 – co do tego nikt nie ma wątpliwości. Pierwsze kroki stawiane w segmencie lekkich SUV-ów, gdzie głównym przeznaczeniem jest jazda po asfalcie, a nie w terenie, nie należały jednak do udanych.

Outlander I generacji miał niezbyt charakterystyczny wygląd, a bryła nadwozia nie gwarantowała wszechstronności przypisywanej SUV-om. Silniki benzynowe – szczególnie niezapomniany turbo – każdy by chciał mieć pod maską swojego auta, ale nikt nie chciał płacić za paliwo.

Przed mniej więcej 10 laty Europejczycy byli zafascynowani nowoczesnymi dieslami. Mitsubishi chyba wysłuchało krytyki, bo Outlander II był przeciwieństwem poprzednika i od razu stał się hitem sprzedaży.

Outlander II generacji jest dość dużym autem. Długość zewnętrzna 4,6 m stawia go w czołówce segmentu. Dzięki temu możemy spodziewać się obszernego wnętrza i ani trochę nie powinniśmy poczuć się zawiedzeni. Oczywiście znajdziemy obszerniejsze kabiny, ale ten model również zostanie doceniony przez rodziny.

Wiele wersji ma trzy rzędy siedzeń.

Wygodne są fotele przednie, zapewniające dobre podparcie ciała i komfort nawet w długiej trasie. Kanapę tylną można wszechstronnie ustawiać: obie części da się niezależnie przesuwać wzdłużnie o 80 mm (większość wersji), a składanie przebiega bardzo łatwo. Po pociągnięciu jednego uchwytu – najpierw kładzie się oparcie, następnie automatycznie całość ustawia się za przednimi fotelami. Gdyby po złożeniu kanapa zajmowała mniej miejsca, mielibyśmy mistrza funkcjonalności.

Bagażnik również zasługuje na pochwały, ma wprawdzie niezbyt dużą szerokość (94 cm), ale pojemność 771 l wynagradza lekki bałagan (widoczny szczególnie gdy z boku kufra pojawia się opcjonalne audio).

Bogatsze wersje Outlanderów seryjnie wyposażano w trzy rzędy siedzeń. Warto pamiętać, że w ostatnim rzędzie nie ma pełnowartościowych miejsc. Oferują bardzo mało przestrzeni na nogi i nie można rozłożyć tylko jednego siedzenia. Niektórzy… demontują nawet tę kanapę, oszczędzajac masę i zyskując spory schowek pod podłogą.

Warta podkreślenia jest też dwuczęściowa pokrywa bagażnika: gdy wrzucamy lekkie rzeczy, wystarczy otworzyć niedużą górną klapę, gdy zaś trzeba wsunąć ciężki ładunek – otwieramy dodatkowo dolną część. Dół klapy można obciążyć masą 200 kg, bez problemu usiądą na niej dwie osoby.

Wszechstronność to duża zaleta modelu.

Plusem aut jest dość bogate wyposażenie. Można się spodziewać automatycznej klimatyzacji, radia z CD/MP3, opony mogą być założone na alufelgi 16- lub 18-calowe (na początku bazowa wersja była wyposażana w „stalówki”).

Bogate warianty – dość często spotykane na rynku – mogły pochwalić się skórzaną tapicerką, zaawansowanym audio z subwooferem i fabrycznym wzmacniaczem. Wyposażenie poprawiło się po liftingu w 2009 r. – pojawiły się np. biksenony z systemem doświetlania zakrętów.

Podstawowe źródło napędu Outlandera II to diesel pochodzący od Volkswagena. Czy było to dobre posunięcie? Pod względem użytkowym na minus zapiszemy niską kulturę pracy (to jednostka zasilana pompowtryskiwaczami), spalanie średnie 7,5 l/100 km można zaakceptować (minimum 6,2 l), choć też do rekordowo niskich nie należy.

Zmierzony podczas testu czas przyspieszenia wynosił 11,2 s – nieco gorzej niż obiecuje producent. Dość szybko wprowadzono alternatywę dla tej jednostki w postaci diesla 2.2 koncernu PSA.

Większosć aut ma pod maską diesla.

Motor 156-konny pracuje zdecydowanie przyjemniej, nie zużywając zauważalnie więcej paliwa. Silnik ten występował również z szybko i miękko działającą dwusprzęgłową przekładnią (TC – Twin Clutch).

Najmniejszy staż na rynku ma diesel opracowany już przez Mitsubishi. Japończycy chwalą się zastosowaniem w nim układu rozrządu MIVEC, sterującego zmianą faz rozrządu oraz wzniosem zaworów. Silnik jest naprawdę mocny, ale zanotowane przez nas spalanie odbiega nieco od obietnic Mitsubishi: średnio nie jest to 6,5 l/100 km, ale 7,7 l – praktycznie tyle samo, co w poprzednio opisanych jednostkach.

Poza silnikami wysokoprężnymi pod maską Outlanderów można też spotkać benzyniaki. Wersja 2.0 może okazać się jednak trochę za słaba, poza tym występuje tylko z napędem przednim, więc – przynajmniej według nas – nie jest godna polecenia. Outlanderem 2.4 jeździ się przyjemniej, średnie spalanie takiego auta zmierzone podczas prób nie jest szczególnie wysokie – to 9,9 l/100 km. Wersja 3.0 oznacza, że mamy do czynienia z autem sprowadzonym z USA. Tu można spodziewać się większego zużycia paliwa. Silniki 2.0 i 2.4 występowały ze skrzynią manualną 5-biegową lub CVT.

Wygodny na szosie, słabszy w terenie.

Podwozie Outlandera jest dostrojone raczej miękko, choć nie ma tendencji do dużych przechyłów. Zapewnia akceptowalny komfort, jednak w terenie szybko wyjdzie na jaw „niechęć” kół do zbyt dużych ruchów i szybko odrywają się od nawierzchni.

Warto rozszyfrować też działanie przycisku sterującego napędem 4x4 – wybierając zakres 2WD, odłączamy tylne koła, w trybie Auto tylna oś jest załączana automatycznie, w razie wykrycia poślizgu przednich kół.

Położenie Lock nie aktywuje blokady sprzęgła, tylko zmienia tryb jego pracy – na tylną oś moment trafia szybciej i w większej dawce niż w trybie Auto. Kolejnym problemem w terenie może być słaba wytrzymałość sprzęgła, które podczas grzebania się np. w piasku szybko zaczyna się palić.

W przypadku jednostek benzynowych trzeba się liczyć z większymi wydatkami na paliwo, ale przy dużch przebiegach (już powyżej 100 tys. km) stają się pewniejszym wyborem.

Diesel 2.0 to jednostka z niezbyt chlubnego okresu Volkswagena – zdarzają się kosztowne uszkodzenia głowic, choć trzeba przyznać, że w Mitsubishi nie jest to nagminne. W przypadku diesla 2.2 koncernu PSA w terenie należy uważać na zbiornik z dodatkiem do filtra cząstek stałych, który łatwo uszkodzić.

Dość często auta te jeżdżą do warsztatów z powodu… zatkanych filtrów paliwa. Instrukcja przewiduje wymianę zbiornika z dodatkiem Eolys co 120 tys. km, zaś co 180 tys. km – wymianę filtra DPF.

Wszystkie diesle (również japoński) cierpią na uszkodzenia typowe dla tych silników (koła dwumasowe, wtryskiwacze, turbiny). Zaskakująco dobrze sprawuje się podwozie, buczenie hamulców to przypadłość z początku produkcji, poza tym zużywają się pojedyncze elementy. Większych kłopotów nie sprawia też elektronika.

Historia modelu

Już pierwsza generacja Pajero była konstruowana z myślą również o użytkownikach często poruszających się po asfalcie, choć oczywiście solidna budowa wskazywała na bezproblemowe korzystanie z auta w terenie. Kolejny ukłon w stronę „drogowców” to pozbawione ramy Pajero Pinin (1998 r.), ale ono również miało wiele cech terenowych.

Dopiero Outlander całkowicie zerwał z offroadowymi tradycjami i od razu zyskał uznanie tych, którzy myślą o SUV-ie, a nie mają ambicji terenowych.

Technika

Samochód ma budowę typową dla segmentu lekkich SUV-ów, który reprezentuje: samonośne nadwozie, niezależne zawieszenie wszystkich kół oraz uproszczony system napędu – międzyosiowe sprzęgło dołączające w razie potrzeby tylną oś.

Dane techniczne

Osiągi

Eksploatacja

Ceny aut używanych

(wg Eurotaksu, w zł brutto)

Ceny części w zł

Wysokie ceny oryginalnych części do Mitsubishi również tu znajdują potwierdzenie. Na szczęście nieźle rozwinięty jest rynek zamienników oraz używanych. W przypadku części silnikowych pomocy można szukać też w VW i PSA.

Numer VIN

JMBXJCW7W8Z005555

Numer VIN znajduje się za przednią szybą oraz na przegrodzie czołowej (widoczny pod maską). Znak 1: kraj pochodzenia/producent (J – Japonia, Mitsubishi Motors Corporation); znak 2: producent (M – Mitsubishi); znak 3: przeznaczenie, położenie kierownicy (B – na Europę/po lewej stronie); znak 4: typ nadwozia (X – czterodrzwiowe z tylną klapą); znak 5: rodzaj skrzyni biegów (J – 6b man., M – TC, T – CVT); znaki 6-7: oznaczenie modelu (CW – Outlander II generacji); znak 8: silnik (5 – 2.4, 6 – 3.0, 7 – 2.2 DI-D, 8 – 2.0 DI-D); znak 9: rodzaj nadwozia (W – Wagon); znak 10: rok modelowy (7 – 2007, A – 2010 itp.); znak 11: zakład produkcyjny (Z – Okazaki Plant, F – Holandia); znaki 12-17: numer seryjny egzemplarza.

Zdaniem użytkownika: Marek Januszczyk, Outlander 2.0 DI-D

W posiadanie Outlandera wszedłem trochę przez przypadek. Od razu spodobała mi się bryła nadwozia, po zamontowaniu czipa dynamika stała się atrakcyjna. Średnie spalanie to 8,8 l – jak na takie auto to akceptowalna wielkość.

Przez kilka lat eksploatacji najpoważniejsza awaria to wymiana turbiny, szkoda że serwis potrzebował sporo czasu, by to ustalić. Obsługa i części niestety są drogie, czasem warto… zajrzeć do serwisu VW. Choć kolejnym autem raczej nie będzie Outlander, to ten wybór uważam za trafny.

Podsumowanie

Nie ma róży bez kolców: Outlander ma bardzo wygodne, ciekawie rozplanowane wnętrze, wiele egzemplarzy oferuje miejsca dla siedmiu osób. Nie brak też aut, w których wyposażenie jest wyjątkowo bogate. Gdyby poprawić sposób składania kanapy i uporządkować nieco kształt bagażnika, można by uznać, że to wnętrze idealne.

Ale pora przejść do wad – lepiej nie liczyć na dobre własności terenowe, co gorsza, jazda dość szybko przestaje być tania. Po przebiegu 100 tys. km zaczynają się kosztowne awarie diesli.

Dlatego przed zakupem lepiej dokładnie skontrolować wybrany egzemplarz, by nie okazało się, że został usprawniony tanim kosztem i w rzeczywistości jest „bombą zegarową”, która wybuchnie niedługo po zakupie.